Υπάρχουν στιγμές που θες να πεις τόσα πολλά και καταλήγεις να μη λες τίποτα. Είναι εκείνες οι φάσεις που νιώθεις να αγαπάς κάποιον σε τέτοιο βαθμό που ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να περιγράψεις τι θα έκανες για εκείνον. Θες να κάνετε πράγματα παρέα, να νιώθεις την ανάσα του, να μπορείς να χαϊδέψεις τον λαιμό του με τις άκρες των δαχτύλων σου. Ανυπομονείς να γίνει το συγκεκριμένο πρόσωπο κομμάτι της καθημερινότητάς σου κι ας ξέρεις πως τις στιγμές που λείπει -ακόμα κι αν είναι λιγοστές μπροστά σ’ εκείνες που ‘στε μαζί- εσένα θα σου λείπει.
Είναι κι εκείνα τα φιλιά που ‘ναι μοναδικά και δεν τα χορταίνεις. Σου δίνουν ζωή, σε κάνουν να νιώθεις πως μπορείς ν’ ανασαίνεις. Σε γεμίζουν χαρά, λάμψη, είναι μια μορφή ένωσης ανάμεσά σας η στιγμή που τα χείλη συναντιούνται. Αρκεί ένα φιλί να φέρει τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά σου. Όταν θες έναν άνθρωπο με όλο σου το είναι, προσπαθείς να κάνεις τα πάντα σωστά, με όμορφο τρόπο, να του δείξεις πόσο σημαντικός είναι, να ‘σαι σίγουρος πως καλύπτεις τις ανάγκες του. Βάζεις τα δυνατά σου κι ας πέφτεις καμιά φορά σε παγίδες και σφάλματα. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που καθένας βιώνει με τον δικό του τρόπο, δεν υπάρχουν κουτάκια στα οποία μπορείς να τον τοποθετήσεις και εγχειρίδια που ‘ναι εφικτό να αποτελέσουν πανάκεια.
Μπορεί μέχρι τώρα να μην ήξερες καν τι θα πει έρωτας. Μέχρι τη στιγμή που έφτασε στη ζωή σου εκείνο το πρόσωπο που φρόντισε να μάθεις ακριβώς τι σημαίνει χωρίς να χρειαστείς καν λεξικό για να ψάξεις την ερμηνεία του. Έμαθες να δίνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου σε κάποιον άλλον, να προσφέρεις, γιατί αυτό σε γέμιζε χαρά. Κάποτε έβλεπες τον έρωτα από μακριά κι έφευγες όταν νόμιζες πως ερχόταν η στιγμή να ερωτευτείς. Έτρεμες να αφεθείς και να χάσεις έστω και για λίγο την αυτοκυριαρχία σου. Τον φοβόσουν τον έρωτα, γι’ αυτό και προτιμούσες να απομακρυνθείς. Ήταν βλέπεις πιο ασφαλής λύση για να μην ρίξεις τις άμυνές σου. Το άτομο εκείνο που κατάφερε να μπει στην καρδιά σου δε σε ρώτησε. Ούτε κι εσύ ο ίδιος κατάλαβες πώς βρήκε το κλειδί, πώς έσπασε τον κωδικό κι απέκτησε πρόσβαση στο μυστικό μονοπάτι που χρόνια κρατούσες κρυφό και μαζί και στις βαθύτερες σκέψεις σου. Μπόρεσε να κάνει στην άκρη τις ανασφάλειές σου κι εσύ με τη σειρά σου άφησες το συγκεκριμένο πρόσωπο να σε κατακτήσει.
Τα φιλιά δίναν και παίρναν μεταξύ σας. Κι ας μην ήξερες, κι ας μην ξέρεις, πού θα σας βγάλει. Εσύ, συνεχίζεις και περιμένεις την αγκαλιά του συγκεκριμένου ατόμου, να κρυφτείς εκεί όσο έχετε ο ένας τον άλλο, γιατί σου δίνει δύναμη, ώστε να ξεπερνάς κάθε δυσκολία και στεναχώρια. Όλα φαίνονται τόσο απλά και όμορφα τώρα που είστε μαζί. Εκεί, στον δικό σας μικρόκοσμο, που φτιάξατε μόνο για σας και χωράνε δύο.
Τελικά παίζει και να ‘ναι δύσκολος ο έρωτας. Όσο και να ‘χεις ποτέ δε σου φτάνει, πάντα θα θες λίγο ακόμη απ’ το φιλί του για να το νιώσεις στο έπακρο. Μπορεί όμως να ‘ναι αυτή ακριβώς η ομορφιά του…
Συντάκτης: Ρία Παπακυριαζή
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
