Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα έχουμε μάθει να είμαστε μόνοι, να ζούμε χωρίς παρέα, να κάνουμε πράγματα με τον εαυτό μας, σκέψεις κυρίως για εμάς. Όλο κάτι τρέχουμε να προλάβουμε, να κλείσουμε μια εκκρεμότητα, να ξεκινήσουμε κάτι άλλο. Κι έρχεται η στιγμή που βρίσκουμε κάποιον που κι αυτός έχει μάθει να τα κάνει όλα μόνος.
Μαζί. Τέσσερα γράμματα και ένας τόνος, μα τόσο μεγάλη λέξη. Είναι αυτό που φοβόμαστε, αυτό που αποφεύγουμε, αυτό που δεν τολμάμε. Μας αρέσει να είμαστε μόνοι, βασικά μας βολεύει. Δεν μπορούμε να αντέξουμε το μαζί και προτιμούμε τον εαυτό μας και μόνο. Αλήθεια, τι είναι αυτό που φοβάται κανείς περισσότερο; Το χάδι, την οικειότητα ή ότι κάποιος θα πάρει ένα κομμάτι από τον εαυτό του, ότι θα μπορέσει να τον δει ακριβώς όπως είναι; Εκτεθειμένο. Από κάθε άποψη. Από πρέπει κι από προσχήματα. Μήπως είναι προτιμότερο να είναι κανείς μόνος και να ορίζει την οντότητά του ως μονάδα; Μία μονάδα ακέραιη σε όλα τα μήκη και πλάτη της. Απροσπέλαστη από τους υπόλοιπους τριγύρω.
Ένας άνθρωπος που του αρέσει να είναι μόνος ή έχει πληγωθεί πολύ ή έχει βολευτεί πολύ. Υπάρχει όμως και μία τρίτη περίπτωση: να μην ξέρει, να μην έχει νιώσει, να μην μπορεί να αντέξει το χάδι, την οικειότητα, να δώσει εκείνο το κομμάτι του εαυτού του. Είναι φορές που όταν πλησιάζεις αυτούς τους ανθρώπους το βάζουν στα πόδια, είναι και άλλες που όσο τους προσεγγίζεις κλείνονται ακόμα περισσότερο.
Γίνεσαι επικίνδυνο στοιχείο για αυτούς, γιατί θα τους βγάλεις από την καθημερινότητά τους. Φοβούνται μήπως κλέψεις ένα κομμάτι από τον εαυτό τους. Αν τους ρωτήσεις θα σου πουν πως τους αρέσει να είναι με κάποιον άλλον, χωρίς όμως να ξέρουν τι θα πει το μαζί. Μαζί δεν είσαι με κάποιον μόνο για τις εκδρομές, μόνο για να περνάς καλά και για να τον έχεις όποτε εσύ θες. Ξέρω. Θες να τον βοηθήσεις. Σκίζεσαι να του κάνεις όλα τα χατίρια. Θες να του προσφέρεις πολλά και αυτός σου ζητάει μόνο ένα. Θέλει να σε βλέπει να χαμογελάς. Να είναι εκεί όταν κλαις. Να σου κρατά το χέρι όταν πονάς. Να μπορεί να φτιάξει τον κόσμο από την αρχή, τον κόσμο σας, όπου θα είστε μόνο εσείς οι δύο. Μαζί.
Πόσο εύκολο είναι άραγε να μάθεις σε κάποιον το μαζί;
Η μοναχικότητα ξεκινά από τις εμπειρίες μας. Είναι όμορφη η μοναξιά όταν θες να προστατευτείς, να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου, να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Το μαζί όμως είναι ακόμα πιο όμορφο. Στην αρχή σε αποδιοργανώνει, σε βγάζει απ’ τα νερά σου, απ’ τη ρουτίνα, από τα πρέπει, από όλα αυτά που για σένα ήταν τρόπος ζωής. Όταν βρεις τον σωστό άνθρωπο, θα δεις πόσο θα σ’ αρέσει. Είναι όμορφα να περνάς με κάποιον το χρόνο σου, να έχεις ένα χέρι να πιαστείς και όταν δεν είσαι καλά να έρθει να σε πάρει αγκαλιά και να σου πει ότι όλα θα γίνουν καλύτερα.
Είναι φορές που το μαζί μπορεί να δημιουργήσει έναν κόσμο ολόκληρο κι άλλες που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή του. Ανάλογα πόσο διατεθειμένος είσαι να παλέψεις γι’ αυτό, να αφήσεις τον άλλον να μπει στον κόσμο σου. Σε μπερδεύει η κατάσταση, γιατί μοιάζει ξένη για σένα. Έχεις μάθει μόνος. Είσαι τόσο καιρό χωρίς συντροφιά που δεν ξέρεις αν αντέχεις το μαζί. Έχεις βρει έναν άνθρωπο που θέλει να είναι εκεί για σένα κάθε στιγμή που τον χρειάζεσαι ή που θα το ζητήσεις. Όχι γιατί θέλει κάτι από σένα υλικό. Θέλει να είναι μαζί σου για αυτό ακριβώς που είσαι, ίσως γιατί είδε κάτι σε σένα που δεν το βρήκε τόσα χρόνια. Μια εγκλωβισμένη παιδικότητα.
Αντέχεις να χάσεις τη μοναχικότητά σου για το μαζί;
Συντάκτης: Ρία Παπακυριαζή
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
