Νοσταλγήσαμε τις επισκέψεις στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς

Και σε ποιον δεν αρέσουν εκείνα τα βραδάκια, με φίλους, ταίρι ή τον εαυτό μας, που χυνόμαστε στον καναπέ με πίτσες και κρασάκι να μας κλείνουν το μάτι απ’ το τραπεζάκι μπροστά μας ενώ μας κρατάει συντροφιά μια καλή ταινία; Αφορμή για χαλάρωση και καλή δικαιολογία για να μην ξεκουνηθείς απ’ το σπίτι -ειδικά αν κι ο καιρός είναι χειμωνιάτικος, πράγμα που σημαίνει «μείνε μέσα αγκαλιά με το κουβερτάκι».

Όσο περνούν τα χρόνια η προετοιμασία για μια βραδιά στο σπίτι με ταινία γίνεται όλο κι ευκολότερη. Από εκεί που έπρεπε να περιμένεις καμιά ώρα στην ουρά του βίντεο κλαμπ, έγινε μισή ώρα για να κατέβει η ταινία, να συγχρονιστούν οι υπότιτλοι, να νιώσεις και λίγο χακεράς που τα κατάφερες για να ‘ρθουμε στο σήμερα όπου πλέον μέσα σε λεπτά ή και δευτερόλεπτα μπορείς να έχεις στον υπολογιστή σου ή στην οθόνη της τηλεόρασής σου ταινίες που καλά-καλά δεν πρόλαβαν βγουν στο σινεμά.

Βολικό κι εύκολο μεν, αυτή η πειρατεία όμως πέρα από άδικη για καλλιτέχνες και συντελεστές, ίσως να σου στερεί τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, αυτή της της ιεροτελεστίας για την επιλογή μιας ταινίας. Όσοι από εμάς πρόλαβαν τα ένδοξα χρόνια των βίντεο κλαμπ, όταν εκείνα έσκαγαν το ένα μετά το άλλο κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά, καταλαβαίνουν το συναίσθημα για το οποίο μιλάμε και μάλλον θα αισθανθούν μια νοσταλγία για εκείνους τους καιρούς.

Εκείνες τις εποχές που έμπαινες στο αμάξι με τις πιτζάμες ή –το πιθανότερο– αν ήταν πολύ κοντά στο σπίτι σου κατέβαινες με τα πόδια όπως ήσουν (μπορεί και με τις παντόφλες) και χάζευες τα εξώφυλλα και τις περιγραφές των άπειρων κινηματογραφικών επιλογών. Ίσως μάλιστα, αν ήσουν συχνός πελάτης, οι υπάλληλοι να σε είχαν μάθει και να σου είχαν έτοιμες τις προτάσεις τους για «Δευτέρα βράδυ», «Σάββατο με φίλους», «Κυριακή με το πρόσωπο».

Δεν ξεχνιέται εκείνη η γλυκιά ανυπομονησία κι η πρόκληση να προλάβεις να πάρεις πρώτος ένα απ’ τα λίγα αντίγραφα μόλις φέρουν εκείνη τη νέα ταινία που ήθελες πολύ να δεις, πριν στο πάρει η γειτόνισσα, καθώς κι η φανερή σου ικανοποίηση όταν τελικά τα κατάφερνες. Εκείνες οι στιγμιαίες αποφάσεις, όταν εσύ απλά έμπαινες για να αφήσεις τα προηγούμενα που είχες νοικιάσει, άντε για να πάρεις και κανένα ποπκόρν, και τελικά έφευγες με άλλα τρία dvd, δύο που σου έκαναν κλικ στο διάδρομο καθώς πήγαινες στο ταμείο κι ένα που σου πρότεινε ο υπάλληλος, σίγουρος πως θα σ’ αρέσει.

Συν ότι μας έλυναν και τα χέρια για ένα δώρο της τελευταίας στιγμής. Αν είχαμε ξεχάσει τα γενέθλια ενός φίλου Κυριακή βράδυ (ντροπή μας) όλο και κάποια κούπα ή καμιά συλλεκτική φιγούρα απ’ την αγαπημένη του ταινία θα βρίσκαμε. Και κάπως έτσι αυτή η σχέση γινόταν πολύ προσωπική κι άντεχε για τα καλά στο χρόνο, αφού το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς σου ήταν πια περιβάλλον οικείο κι αγαπημένο.

Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να γίνει τόσο εύκολη και δελεαστική η πρόσβαση σε online πλατφόρμες με χιλιάδες ταινίες και σειρές διαθέσιμες για προβολή τη στιγμή που θέλαμε. Μέχρι που άρχισες να βαριέσαι να κατέβεις δύο ορόφους και να πας μέχρι τη γωνία, μέχρι που βολεύτηκες για τα καλά στον καναπέ αγκαλιά με τον υπολογιστή σου, λίγο πριν συνειδητοποιήσεις πως είσαι κι εσύ συνένοχος που έκλεισε εκείνο το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς κι έμειναν άνεργοι εκείνοι οι υπάλληλοι που σε ήξεραν με το όνομά σου και σου έκαναν τις καλύτερες προτάσεις.

Οι νέες τεχνολογίες κι οι εξελίξεις τους καθημερινά αντικαθιστούν παλιές μας συνήθειες και δημιουργούν νέες ρουτίνες. Ωστόσο καμία νέα μέθοδος και κανένα torrent δε θα μπορέσει να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή υπαλλήλου-πελάτη, την αίσθηση της αφής στα δάχτυλά σου καθώς τα περνούσες πάνω απ’ τις στοιβαγμένες οριζοντίως θήκες των dvd, την ατμόσφαιρα και τη μυρωδιά εκείνου του βίντεο κλαμπ στη γωνία.