Όμορφοι άνθρωποι, ωραίοι τύποι

Είναι μερικοί άνθρωποι που εκπέμπουν μια αύρα στους γύρω τους. Κάθονται στο τραπέζι και ξεκινάνε να διηγούνται ιστορίες κουνώντας τα χέρια τους. Ντύνουν τα λόγια τους με βλέμματα παραστατικά, κάνοντας την αφήγησή τους ακόμα πιο θεατρική. Είναι κάποιοι άνθρωποι που τσαλακώνουν επιδέξια την εικόνα τους, αυτοσαρκάζοντας τις ζωές τους.

Είναι οι κουλτουριάρηδες της παρέας, αυτοί που διαβάζουν Κοέλιο και μιλούν για αλχημιστές. Είναι οι λίγο πιο φευγάτοι, οι πιο διψασμένοι για καινούργιες εμπειρίες, οι πιο γελαστοί, οι έξω καρδιά. Είναι αυτοί που δε λείπουν ποτέ απ’ το τραπέζι, αυτοί που ακούνε Damien Rice και Βανδή με το ίδιο κέφι.

Αυτούς ψάχνεις όταν θες να μιλήσεις σε κάποιον, όταν θες να ζητήσεις μια συμβουλή, όταν θες να εκθέσεις τα απόκρυφα σημεία της ψυχής σου. Εκείνοι οι άνθρωποι είναι που ψάχνουν τη ρίζα του προβλήματος, που αναλύουν με τις ώρες ζητήματα, χωρίς απαραίτητα να ψάχνουν για απαντήσεις.

Μερικές φορές, ωστόσο, η ευαισθησία τους τούς οδηγεί σε αδιέξοδες περιπλανήσεις, τους γεμίζει πληγές, καθώς δεν μπορούν να χειριστούν τις συναισθηματικές επιθέσεις που δέχονται. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που κάποια βράδια κλείνονται στον εαυτό τους, ξεκινάνε να γράφουν, κλαίνε και πίνουν βότκα, ελπίζοντας να πετύχει αυτή τη φορά η ενδοσκόπηση και να βρουν λίγο απ’ τον εαυτό που τους έκλεψαν κάποιοι περαστικοί.

Την ημέρα, που ακολουθεί το προηγούμενο βράδυ, ξυπνάνε, πίνουν γρήγορα καφέ, κάνουν ένα τσιγάρο και τρέχουν να βρουν τους φίλους τους, τρέχουν να μιλήσουν σε όσους αγαπάνε. Νιώθουν, έτσι, πως βρίσκονται στο κέντρο της ζωής, εκεί που τα γεγονότα κυλάνε, εκεί που οι άνθρωποι φτιάχνουν αναμνήσεις. Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχουν πολλούς φίλους, έχουν όσους χρειάζονται για να μπορούν να εγγυηθούν πως είναι αληθινοί. Κανένας ιδιαίτερος άνθρωπος δε σπαταλούσε χρόνο σε επιφανειακούς κύκλους, σε παρέες του χαβαλέ. Αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι επιλέγουν τα διαμάντια της ζωής τους με προσοχή, κι όταν τα βρουν, τρέμουν μην τα χάσουν.

Ο λαός τους αποκαλεί «ωραία τυπάκια». Είναι, θα ‘λεγα, ο τίτλος τιμής τους αυτός. Οι ωραίοι άνθρωποι έχουν στόχους, δεν καίνε τις ώρες τους μπροστά από οθόνες. Έχουν όνειρα και το μυαλό τους ταξιδεύει σε κόσμους ιδανικούς. Διαβάζουν βιβλία και προβληματίζονται, ψάχνουν στις ταινίες τροφή για σκέψη κι όχι μονάχα διασκέδαση. Έχουν χιούμορ, δεν είναι μικρόψυχοι, αγαπούν όσο καλύτερα μπορούν κι όταν κάνουν λάθη, η συγγνώμη τους είναι έντιμη και δίκαιη.

Αυτούς τους ωραίους ανθρώπους ακόμα κι αν τους διώξεις απ’ τη ζωή σου, γιατί ίσως δεν αντέξεις την ανασφάλεια που σου προκαλείται ότι θα τους χάσεις, δε θα τους διαγράψεις απ’ τη μνήμη σου. Θα ‘ναι πάντα εκεί, κάπου χωμένοι στην ψυχή σου, κάπου καλά κρυμμένοι να σου θυμίζουν το πόσο σε αγάπησαν. Είναι οι άνθρωποι που ερωτευτήκαμε περισσότερο, που αγκάλιασαν το παιδί που έχουμε μέσα μας, που ακόνισαν τα ταλέντα μας κι επικριτικά ξεμπρόστιασαν τον δαίμονά μας. Αυτούς τους ιδιαίτερους ανθρώπους και να τους διώξεις, με κάποιον ντροπαλό τρόπο, θα τριγυρίζεις στη ζωή τους.

Δε λένε εύκολα «αντίο» οι ωραίοι άνθρωποι, δεν το αντέχουν. Μονάχα όταν πλέον δεν έχουν τίποτα άλλο να σώσουν. Τότε σταματάνε να μιλούν και σιωπηλά απομακρύνονται. Δε νιώθουν ηττημένοι, ίσως σκορπισμένοι κάποιες φορές, ναι. Μα δεν τους πειράζει. Μέσα στη ζωή είναι κι η χασούρα.

Να γίνεις κι εσύ ένας τέτοιος άνθρωπος, αν μπορέσεις. Να γίνεις η καλύτερη έκδοση του εαυτού σου. Να πληγωθείς χίλιες φορές μέχρι να τα καταφέρεις. Να ευτυχήσεις άλλες τόσες για να δεις πόσο αξίζει.

Κι άσε τα ερωτηματικά χωρίς τελεία. Κι άσε αποσιωπητικά να γεμίζουν μερικά κενά. Δεν πειράζει. Και ξεκίνα λάθος τις παραγράφους της ζωής σου, ανακατεμένα. Αν βάλεις πρόγραμμα στα πάντα, δεν έμεινε τίποτα να συζητήσεις, τίποτα να ζήσεις. Άσε μια χαραμάδα να μπαίνει λίγο φως ελπίδας, κι ας σε κάψει. Μια μέρα, θα δεις, όλα θα βρουν εξήγηση.