Θα επιστρέψει όταν εξαφανιστείς

Έι, έκανες πολλή φασαρία ως τώρα. Φώναξες, κλάφτηκες, ικέτεψες. Εγωισμοί κι αξιοπρέπειες χάθηκαν απ’ τον χάρτη της προσωπικότητάς σου. Έκανες, σου λέω, θόρυβο πολύ. Προσποιήθηκες ότι ερωτεύτηκες άλλους, ότι σε έκαναν να γελάσεις με τρόπο πιο μοναδικό από αυτόν που σε είχε μάθει εκείνος. Μα δε σου είπαν πως η προσποίηση δεν έπεισε ποτέ κανέναν;

Φαίνεται το ψέμα. Κι όταν σε πιάνουν στα πράσα να μοστράρεις έναν άλλο εαυτό γελάνε δυνατά μέσα τους. Γελάνε και σε λυπούνται που για άλλη μια φορά είσαι εκεί, βυθισμένος στον πανικό και την απόγνωση. Ανεβαίνει το εγώ τους. Έτσι είναι, βλέπεις, οι άνθρωποι. Ρουφάνε ό,τι μπορούν για να καλύψουν τα δικά τους κενά και λάθη, εις βάρος εκείνων που τους εξιδανίκευσαν. Επ! Μη νομίζεις πως είσαι αθώος, το έχεις κάνει κι εσύ μια φορά κι έναν καιρό. Βέβαια, αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που δε μας την έχεις διηγηθεί. Αυτήν την ιστορία δεν μπορείς να μας την αφηγηθείς, έτσι κι αλλιώς.

Ωστόσο, στην προκείμενη, δε σε κατηγορώ. Άνθρωπος είσαι κι εσύ, κι έπαιξαν με την καρδούλα σου, την έγδαραν, τη μουτζούρωσαν. Λογικό να αποσυντονιστείς και να ξεκινήσεις τα θεατρικά αποσκοπώντας στην ανάκτηση μιας χαμένης ευτυχίας. (Αχ, αυτή η ευτυχία, που όταν φεύγει αφήνει πίσω της μια δυστυχία ακόμα μεγαλύτερη.) Τέλος πάντων, για να γυρίσουμε στο θέμα μας, ίσως τώρα μετά απ’ τον θόρυβο που έκανες να πρέπει να αρχίσεις να σωπαίνεις. Φύγε για λίγο από τη ροή των εξελίξεων, άλλαξε παραστάσεις, καλό θα σου κάνει. Πέρνα χρόνο με όσους ξέχασες, θυμήσου όσα έχεις εδώ και τώρα κι όχι εκείνον που έχασες. Παρατήρησε την ευτυχία που σε περικυκλώνει αυτή τη στιγμή κι όχι εκείνη που σου έκλεψε ο φυγάς που αγάπησες.

Μάζεψε τα κομμάτια σου, ζωγράφισέ τα με τις μπογιές που έχεις και ξέχνα το πρόβλημα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Όσες φορές έρχεται στο μυαλό σου, κάνε κάτι κι αποσπάσου. Όταν σε πλημμυρίζει το κενό μην το αφήνεις έτσι, μην πέφτεις στη γλυκιά παγίδα της θλίψης. Βγες έξω, διάβασε ένα βιβλίο, πιες ένα κρασί με φίλους, κάνε ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι σου, δες μια ταινία, πάρε αγκαλιά την οικογένειά σου. Κάτι θα βρεις να καλύψεις το κενό. Μονάχα, μην το αφήσεις να ριζώσει, μη γίνεσαι σπασμωδικός, μη χάνεις την προσωπικότητά σου.

Χάσου, λοιπόν, απ’ τη ζωή του φυγά, κάνε τον να αναρωτηθεί πού είσαι, πώς περνάς. Κάνε τον να ανησυχήσει ότι σ’ έχασε, ότι τώρα αποχώρησες εσύ, έφυγες για ‘σένα, έφυγες επειδή έπρεπε. Πρόσεξε, όμως, όταν αποστασιοποιηθείς να το κάνεις όσο πιο αυθεντικά μπορείς, μην υποκρίνεσαι, γιατί πάλι δε θα τον πείσεις, ούτε καν τον εαυτό σου. Θα λυγίσεις, θα σπάσεις τη συμφωνία και δεν πρέπει. Αυτό το παιχνίδι της σιωπής δεν έχει μοναδικό σκοπό την επιστροφή του ασώτου, αλλά και την επιστροφή τη δική σου στη ζωή σου.

Μείνε σιωπηλός. Έχει τη γοητεία της η σιωπή. Ανακατεύει τα συναισθήματα. Η σιωπή κι η απουσία προξενούν ερωτήματα, κι εκείνα οδηγούν στην αναγνώριση συναισθημάτων κι αυτά με τη σειρά τους οδηγούν στην ανάγκη για εξήγηση. Ωστόσο, ο αγαπημένος μου Τάσος Λειβαδίτης έχει πει πως «η εξήγηση θα ‘ρθει, όταν δε θα χρειάζεται πια εξήγηση». Επομένως, δε σου υπόσχομαι ότι σαν επιστρέψει ο φυγάς θα σε βρει εκεί που σε αφήνει τώρα. Μπορεί να ‘σαι σε κόσμους μακρινούς, πιο ευτυχισμένους. Μπορεί να ‘χεις βρει τις εξηγήσεις που απεγνωσμένα ζητάς τώρα από καλύτερους συνομιλητές.

Δεν πρέπει να επιμένεις επειδή έχεις επιμείνει, λένε, δεν είναι όλες οι μάχες για να μάχεσαι, λένε. Είναι κάποιες φορές που δεν παραδίδεις σκυτάλη, που δε μένεις μέχρι τέλους στο ρινγκ, που δε σκίζεις την κορδέλα τερματισμού. Είναι κάποιες φορές που η Ιθάκη δεν είναι η Ιθάκη, μα ένα μικρό γεμάτο ευτυχία νησάκι εκεί κοντά, που δε θα το έβρισκες χωρίς πρωταρχικό στόχο το νησί του Οδυσσέα.