Oι θείοι μας είναι οι δεύτεροι γονείς μας

Θείος/α  είναι ένας από τους ιδιαίτερους ρόλους της ζωής μας. Μας γεμίζει αγάπη, ενθουσιασμό κι ευθύνη ένα μικρό πλασματάκι από την πρώτη στιγμή που έρχεται στον κόσμο. Θεωρείται ένα καινούριο κομμάτι της οικογένειας και ειδικά από τον άνθρωπο που έχεις μοιραστεί τα πάντα, τον αδερφό ή την αδερφή σου.

Ένα μικρό πλάσμα που το αγάπησε πριν καν το δει. Ονειρεύτηκε τον εαυτό του να το κρατάει αγκαλιά από τη στιγμή που τ’ αδέρφια του, του ανακοίνωσαν πως περιμένουν μωρό. Είναι λοιπόν ένα κομμάτι του που το αγαπάει όσο αγαπάει τον αδερφό/αδερφή σου, μπορεί και λίγο παραπάνω. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας πως η παράδοση στα οικογενειακά γιορτινά τραπέζια θα συνεχιστεί. Εκείνα τα τεράστια τραπέζια που όλο το σόι συναντιέται σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα και το σπίτι πλημμυρίζει χαρές και γέλια από αδέρφια των γονιών με τα παιδιά τους, ξαδέρφια, παππούδες και γιαγιάδες. Τώρα πια και μωρουδιακά γέλια.

Είναι συγκινητικό να βλέπεις τ΄αδέρφια σου να περνούν από τη φάση της εργένικης ζωής, στη δημιουργία μιας οικογένειας. Αντίστοιχα όμως συγκινητικό, είναι να μη βρίσκεσαι στην ίδια φάση, μα να συμμετέχεις κι εσύ στο ξεκίνημά τους αυτό.

Άνθρωποι που μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους και το μόνο που τους απασχολεί είναι τα ανίψια τους να μεγαλώνουν σωστά χωρίς να τους λείψει τίποτα, είτε έχουν την τύχη να ζουν κοντά τους είτε όχι.  Ασχολούνται σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους με τα μικρά πλάσματα που τους έχουν κλέψει καρδιά και μυαλό. Θέλουν να παίξουν μαζί τους και να γυρίσουν πίσω στα παιδικά τους χρόνια.

Στην ουσία βλέπεις δυο μικρά παιδιά να παίζουν με ένα τρίτο- εσένα. Κάνουν αταξίες και περιμένουν τη μαμά και τον μπαμπά να τους μαλώσει. Δε χαλάνε χατίρια γιατί δε θέλουν ούτε μια στιγμή να σε βλέπουν στεναχωρημένο. Ικανοποιούν κάθε δυνατή κι αδύνατη επιθυμία, χωρίς να σκεφτούν το κόστος. Το δώρο τους είναι μια αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα μεγάλο σ’ αγαπώ.

Κι αυτό συνεχίζεται κι αφού τα ανίψια τους μεγαλώσουν. Είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα σε πάνε για ποτάκι όταν ο μπαμπάς κι η μαμά δε σ’ αφήνουν να κυκλοφορείς μαζί τους. Σε μαθαίνουν πώς να διαχειρίζεσαι τη νύχτα, τους ανθρώπους μα και το ποτό. Η παρέα σου τους θέλει μαζί τους γιατί είναι τόσο κουλ για την ηλικία τους. Χαίρονται για κάθε στόχο που καταφέρεις κι είναι δίπλα σου σε κάθε σου βήμα, μικρό ή μεγάλο.

Όταν πας φοιτητής/τρια κλαίνε σαν μικρά παιδιά που δε θα σε έχουν πια στην αγκαλιά τους. Συγκινείσαι κι εσύ όταν τους αποχαιρετάς, είναι σαν να αποχαιρετάς τον/την κολλητό/κολλητή σου. Ξέρεις βέβαια πως τσοντάρουν και στο μηνιαίο εισόδημά σου χωρίς καν να το ζητήσεις. Όταν ζεις σ’ άλλη πόλη ξέρεις πως κάθε μέρα θα μιλάς μαζί τους. Εκεί το βραδάκι, που ξέρουν πως θα έχεις ξυπνήσει αλλά δε θα έχεις βγει για να πιεις το ποτό σου. Θέλουν απλά να μάθουν τα νέα σου. Και ξέρουν πως, αν κάτι συμβεί στη ζωή σου θα είναι οι πρώτοι που θα το μοιραστείς. Θα είναι πάντα οι πιο κουλ γονείς, οι αιώνιοι κολλητοί, τα μεγάλα σου αδέρφια.

Αφιερωμένο στο στήριγμά μου, στον αδερφό, δεύτερο πατέρα, κολλητό, θείο Χρύσανθο. Σ’ ευχαριστώ για όλα.