Επιτραπέζια· η τέλεια αφορμή για καβγά

Οι βραδιές στο σπίτι με φίλους και επιτραπέζια είναι στιγμές που όλοι θυμόμαστε. Μας αρέσει να μαζευόμαστε και να παίζουμε παιχνίδια με τη χαρά ενός μικρό παιδιού. Αγαπάμε αυτές τις στιγμές και τις κρατάμε μέσα μας σαν φυλαχτό. Τις ξεχωρίζουμε από τα ξενύχτια σε clubs, γιατί μας θυμίζουν την παιδική μας ηλικία. Είναι σαν μια αναδρομή στο παρελθόν.

Μαζευόμαστε λοιπόν σε ένα σπίτι και τα απαραίτητα συνοδευτικά: πατατάκια, ποπ-κορν λίγο αλκοόλ κι ένα επιτραπέζιο στη μέση να μας καλεί να το εξερευνήσουμε. Αν κάποιος ξέρει ήδη τους κανόνες, μας εξηγεί. Διαφορετικά, καθόμαστε και διαβάζουμε τις οδηγίες ώστε να καταλάβουμε τι πρόκειται να παίξουμε. Τα παιχνίδια γνώσης, ταχύτητας και στρατηγικής είναι τα αγαπημένα. Μην ξεχνάμε πως την κορυφαία θέση στην καρδιά μας κατέχει η Monopoly, το Trivial Pursuit και πιο κλασσικά,  παντομίμα και Taboo.

O πρώτος ψιλο-χαμός στην παρέα θα έρθει όταν θα χωριστούμε σε ομάδες. Ακόμα και ατομικό να είναι το παιχνίδι, αν είμαστε πολλά άτομα θα αναγκαστούμε να συνεργαστούμε. Κι αν είμαστε ζυγός αριθμός, όλα καλά. Αν όμως είμαστε μονός αριθμός θα έρθει το πρώτο ματς. Αν κάποιος φίλος μείνει μόνος του, αν είναι και λίγο γκρινιάρης, θα ξεκινήσουν οι πρώτοι καβγάδες. Είναι ικανό ένα άτομο να χαλάσει το παιχνίδι ακόμα και την παρέα αν δεν περάσει το δικό του. Συνήθως, κάποιος λίγο πιο διαλλακτικός θα βρει μια λύση να ηρεμήσει τα πνεύματα.

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ενδεχομένως μπορεί να υπάρξουν και μικροί καβγάδες. Κάποιος μπορεί να μην ακολούθησε σωστά τις οδηγίες και να έκλεψε, κάποιος μπορεί να μην έπαιξε στη σειρά του και πάει λέγοντας. Το θέμα είναι πως αυτές οι μικρές παρεξηγήσεις στο παιχνίδι ξεπερνιούνται αμέσως. Ομηρικοί καβγάδες έχουν σημειωθεί σε καφετέριες με παιχνίδια όπως η Monopoly. Κάποιος γκρινιάζει για την πόλη που πήρε ο άλλος ή ακόμα χειρότερα, έκοψε τη φόρα στις μεσιτικές μας προθέσεις, οπότε αρχίζουν οι φωνές και μετά τα παρακάλια. Θα μας βγάλει το λάδι κι εμείς θα χρησιμοποιήσουμε τον εκβιασμό ως κύριο χαρτί φιλίας. Η απάντηση τελικά θα είναι αρνητική κι οι καβγάδες θα συνεχιστούν.

Σιγά-σιγά, το παιχνίδι φτάνει στο τέλος του. Όπως σε κάθε παιχνίδι ο νικητής είναι ένας, άντε το πολύ μια ομάδα. Το τέλος του παιχνιδιού χαρίζει εκτός από γέλια και πειράγματα, αιώνιους τσακωμούς. Κάποιοι φίλοι μας δε δέχονται εύκολα την ήττα. Είναι εκείνοι που γκρινιάζουν συνεχώς επειδή δεν κέρδισαν. Τσακώνονται και φωνάζουν με ύφος σοβαρό πως δεν είναι δίκαιο το αποτέλεσμα. Θεωρούν πως είχαν μεγαλύτερες δυνατότητες να κερδίσουν και πως αυτοί έπρεπε να είναι οι νικητές, διαβάζουν τις οδηγίες και του κανόνες μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος. Στο τέλος, χαλάνε τη διάθεση και την παρέα και καταλήγουν να φύγουν.

Κάθε φορά η παρέα αποφασίζει να μην ξαναπαίξει και κάθε φορά αθετεί αυτήν την υπόσχεση. Κάθε φορά υπόσχεται ο ταραξίας να ηρεμήσει τον ανταγωνισμό του και κάθε φορά παθιάζεται περισσότερο για τη νίκη. Τι να κάνουμε, έχει κι αυτό τη γλύκα του. Αλλιώς δε θα είχε νόημα να αρχίσεις το παιχνίδι.