Ν' αγαπάς, όχι να εξαρτάσαι

Η αγάπη είναι το ομορφότερο συναίσθημα στην καθημερινότητά μας. Δίνει δύναμη στους ανθρώπους κι ελπίδα για να συνεχίζουν. Πολλές φορές, όμως, η αγάπη μπορεί να γίνει φυλακή. Μα πώς γίνεται ένα τόσο σπουδαίο συναίσθημα να σε πνίγει;

Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης σε τούτον τον κόσμο. Απ’ την αρχή της γέννησής μας, όταν ακόμα είμαστε μωρά, δεχόμαστε τη γονική αγάπη. Μια αγάπη άνευ όρων που μας ακολουθεί για το υπόλοιπο της ζωής μας. Συχνά, όμως, οι γονείς μας είναι υπερπροστατευτικοί, φοβούνται μήπως πάθει κάτι το αγγελούδι τους. Θέλουν συνεχώς να είναι πάνω απ’ το κεφάλι του, συχνά χωρίς να του δίνουν ελευθερία. Το παιδί, λοιπόν, κάποια στιγμή ξεσπά. Δεν αντέχει την τόση αγάπη που του δίνουν κι αντιδρά. Νιώθει φυλακισμένος. Έτσι, μεγαλώνοντας μπορεί να φοβηθεί να αγαπήσει, αλλά και να αγαπηθεί.

Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα ελεύθερα απ’ τη φύση μας. Γνωρίζουμε πως η ελευθερία μας αυτή έχει όρια, ώστε να μη βλάπτει τους γύρω μας. Η αγάπη, λοιπόν, πρέπει να συνδέεται με την ελευθερία. Ακούγεται παράξενο, μα είναι αληθινό. Όταν αγαπάω, αγαπάω εγώ -ασχέτως αν ο άλλος δε μ’ αγαπά. Του δείχνω τα συναισθήματά μου, γιατί αν δε δείξεις τι νιώθεις, τότε τι σημασία έχει;

Δε βλάπτει η αγάπη τον άνθρωπο. Η στέρηση ελευθεριών κι ο περιορισμός είναι που έχουν καταστροφικές συνέπειες. Όταν είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον νιώθουμε ότι μας ανήκει. Κανείς, όμως, δεν ανήκει σε κανέναν.

Είναι λογικό να μην υπάρχει πάντα εκείνη η αμοιβαιότητα στα συναισθήματα. Ενίοτε νιώθουμε ερωτευμένοι με κάποιον που μπορεί να μη θέλει να μας ξέρει. Ερωτευόμαστε με βάση την καρδιά κι όχι τη λογική. Όταν μιλάει εκείνη, το μυαλό σωπαίνει. Ο έρωτας μας χτυπάει ξαφνικά την πόρτα και μας κάνει να επιθυμούμε το αδύνατο που θέλουμε να το κάνουμε δυνατό. Δεν είναι πάντα εύκολο να είμαστε με εκείνον που ποθούμε, είτε λόγω συνθηκών είτε επειδή μπορεί να μην ταιριάζουμε, τελικά, ουσιαστικά.

Είμαστε πλάσματα που όταν νιώθουμε αγάπη, έρωτα, καψούρα για κάποιον, κολλάμε πάνω του. Δε μας ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μας, όχι μόνο συναισθηματικά, που είναι λογικό, αλλά και σε πρακτικό επίπεδο. Αλλάζουμε ανάλογα με το τι θέλει ο σύντροφός μας. Αλλάζει η ζωή μας, βέβαια,  υπάρχουν και σημαντικά κομμάτια μας που δεν πρέπει να τα αφήνουμε πίσω. Οι φίλοι μας, οι δραστηριότητές μας είναι κομμάτια της ζωή μας που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν ο έρωτας μας χτυπήσει την πόρτα.

Ναι, δε θα είσαι κάθε μέρα με φίλους όπως παλιά, αλλά δεν μπορείς και να τους ξεχνάς. Ο έρωτας κάποια στιγμή θα κάνει τον κύκλο του κι ο χωρισμός είναι πάντα ρεαλιστικό πιθανό σενάριο. Οι αληθινοί μας φίλοι, όμως, θα είναι εκεί. Είναι όμορφο να ερωτευόμαστε, αρκεί να μην εξαρτιόμαστε απ’ τον άνθρωπό μας.

Η εξάρτηση οδηγεί σε περιορισμό ελευθεριών. Όταν ένα άτομο αισθανθεί πως δεν έχει ελευθερία κινήσεων και πως δε διαθέτει προσωπικό χώρο και χρόνο, τότε αυτό που νιώθει δεν είναι έρωτας, αλλά ένα βάρος. Βάρος που θέλει να το διώξει. Δεν πρέπει να γινόμαστε βαρίδια, αλλά σύντροφοι, που μας αναζητούν κι επιδιώκουν να περνούν χρόνο μαζί μας. Η πίεση οδηγεί το άτομο να αποφασίζει καταναγκαστικά κι όχι βάσει επιθυμιών. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ανάγκη να στηρίζονται στα «θέλω» τους κι όχι να γίνονται αναγκαστικές και πιεστικές.

Είναι όμορφο να αγαπάμε και να ερωτευόμαστε. Ακόμα πιο όμορφο να είναι αμοιβαία τα συναισθήματα και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας με εκείνο το άτομο που έκανε τους παλμούς να χτυπάνε πιο δυνατά. Να αγαπάμε, λοιπόν και να μην εξαρτιόμαστε από κανέναν. Γιατί η εξάρτηση είναι φυλακή.