Όταν ξεφεύγουμε οι φίλοι μας ρίχνουν σκαμπίλι

Οι άνθρωποί μας μάς βοηθούν να εξελισσόμαστε και να βελτιώνουμε το χαρακτήρα μας. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι γονείς σταματούν έπειτα από ένα σημείο –ειδικά μετά την ενηλικίωσή μας– να μας επηρεάζουν και να μας διαμορφώνουν. Όμως ποτέ δε σταματάμε να θέλουμε για μας την καλύτερη εκδοχή μας. Είναι όμορφες οι αλλαγές που γίνονται για το καλό μας, που μας ωριμάζουν.

Οι διαπροσωπικές, λοιπόν, σχέσεις εξακολουθούν να επιδρούν πάνω μας, γιατί βλέπουμε στα μάτια τους πως θέλουν το καλό μας. Είναι οι αληθινοί φίλοι που μας εκτιμούν και θέλουν να εξελιχθούμε, χωρίς να αλλάξουν βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μας, χωρίς να αποποιηθούμε τον εαυτό μας. Οι φίλοι μου, προσωπικά, με βοήθησαν να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου, αλλά και να αποκτήσω όρια στη ζωή μου. Ακούγεται παράξενο κι όμως ισχύει.

Σε μια εποχή τόσο άναρχη, έχουμε ανάγκη από όρια. Σαν μικρές διαχωριστικές γραμμές που μας επιτρέπουν να σεβόμαστε τις ελευθερίες του άλλου και να δίνουμε χώρο και χρόνο στους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Τα όρια δεν είναι φυλακές, όμως είναι αναγκαίο να υπάρχουν για να μπορούμε να λειτουργούμε καλύτερα μέσα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Μαθαίνουμε μέσα απ’ τις παρέες να βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Οι φίλοι μας είναι δίπλα μας και μας αγαπούν ακόμα κι αν εμείς δεν είμαστε εκεί για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Είναι αρκετές οι φορές που είτε υποβιβάζουμε την ύπαρξή μας, είτε στεναχωριόμαστε για ανούσια πράγματα, είτε γινόμαστε χαλί για να μας πατήσουν. Είναι, λοιπόν, στιγμές που θέτουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς χαμηλά, χωρίς να νοιαζόμαστε για τις προσωπικές μας επιθυμίες κι ανάγκες. Οι αληθινοί φίλοι είναι εκεί για να μας χτυπήσουν το κουδουνάκι. Να μας υπενθυμίσουν πως υπάρχει κι ένα όριο στην αλόγιστη προσφορά σε ανθρώπους που δε νοιάζονται για εμάς. Να μας τονίσουν πως πρέπει να βάζουμε ως πρωταγωνιστή της ζωής μας το «εγώ» μας, όχι με τρόπο εγωιστικό, αλλά σε υγιές πλαίσιο που μας βοηθάει να είμαστε καλά όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά.

Όρια, όμως, πρέπει να έχουμε και στις ερωτικές μας σχέσεις. Πολύ συχνά οι σύντροφοί μας παραπονιούνται είτε πως πιέζονται λόγω της συμπεριφοράς μας και της κτητικότητάς μας είτε ανησυχούν λόγω της αδιαφορίας μας. Όταν είμαστε σε μια σχέση ή ακόμα και στα πρώτα βήματα, συνηθίζουμε να κολλάμε πάνω στο σύντροφό μας. Είμαστε συνεχώς μαζί του ή στέλνουμε κάθε λεπτό μήνυμα. Δεν του δίνουμε την ευκαιρία να αντιδράσει και να μας δείξει τι νιώθει κι αυτός. Οι φίλοι, λοιπόν, θα σε συμβουλέψουν ώστε να μη διώξεις με την υπερβολή σου τον άνθρωπό σου. Θα σου δείξουν πώς να κάνεις ένα βήμα πίσω για να αφήσεις και στον άλλον χώρο να αναπνεύσει. Θα σε συγκρατήσουν να μη στείλεις εκατό μηνύματα, θα σε ταρακουνήσουν, όμως, κι όταν ξεχνάς να δείξεις το ενδιαφέρον σου, δημιουργώντας στον άλλον αμφιβολίες.

Και στις φιλικές σχέσεις, όμως, είναι αναγκαίο να υπάρχουν όρια. Οι φίλοι μας έχουν κι εκείνοι ιδιωτική ζωή. Δεν μπορούν όλο το 24ώρο να είναι μαζί μας ούτε να είμαστε μαζί έξω κάθε μέρα για καφέ. Από ένα σημείο και μετά μπορεί να βαρεθούμε ή να κουραστούμε. Χρειάζεται ο καθένας μας χώρο και χρόνο ώστε να εκφραστεί, να απολαύσει τα δικά του χόμπι, τις επαφές του με άλλους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του. Είναι λογικό απ’ τον ενθουσιασμό μας πολλές φορές να πιέζουμε τους φίλους μας, όμως οι φίλοι που μας αγαπούν και μας εκτιμούν μας λένε πάντα την αλήθεια και θα μας δείξουν πως έχουν ανάγκη να μένουν και κάποιες στιγμές  μόνοι τους χωρίς να μας πληγώσουν.

Είναι αναγκαία, λοιπόν, τα όρια στη ζωή μας. Είναι όμορφο να ακούμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας και νοιάζονται για εμάς. Θα μας βοηθήσουν να εξελίσσουμε το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας.