Το μυαλό μας φτιάχνει τα χειρότερα σενάρια

Νιώθεις κάποιες φορές πως θέλεις το μυαλό σου να βγάλει το σκασμό; Να πάψει να σκέφτεται, αλλά κυρίως να ονειρεύεται. Να δημιουργεί εικόνες που θέλει να πραγματοποιηθούν ακόμα κι αν είναι αδύνατον. Είναι τα παραμύθια που φτιάχνε ο νους κι εμείς θέλουμε να πιστέψουμε.

Πολλές φορές ο νους σκέφτεται, η ψυχή νιώθει, μα το στόμα δε βγάζει μιλιά. Κατά 90% οι άνθρωποι δεν εκφράζουν ελεύθερα τις σκέψεις τους. Φοβούνται μήπως τους παρεξηγήσουν, μα και να μην πληγώσουν τον εκάστοτε σύντροφό τους. Οι σκέψεις μας αποτελούν στοιχείο του χαρακτήρα μας και δείκτη νοημοσύνης. Ό,τι σκεφτόμαστε, είμαστε. Οι σκέψεις μας αποτελούν την αρχή μιας κατάστασης ή ενός πλάνου που θέλουμε να υλοποιήσουμε.

Όταν είμαστε σε μια σχέση, δεν εκφράζουμε ό,τι νιώθουμε. Κρατάμε άμυνες γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε μήπως πληγωθεί ο άνθρωπός μας. Δημιουργούμε σενάρια στο μυαλό μας πως αν πούμε αυτά που νιώθουμε μπορεί να τον στεναχωρήσουμε. Ακόμα πιο ακραία νομίζουμε πως ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας θα μας χωρίσει και θα καταλήξουμε να κάνουμε παρέα στη μοναξιά μας.

Άλλο πάλι φαινόμενο που παρατηρείται στα ζευγάρια είναι πως συχνά τσακώνονται χωρίς ουσιαστικό λόγο, αλλά ποτέ δε θέτουν στο τραπέζι τους πραγματικούς λόγους που ουσιαστικά τους οδηγούν σε έκρηξη. Νιώθουν πως οι αληθινές αιτίες μπορούν να αποτελέσουν πάτημα για μια ισχυρότερη κόντρα και τσακωμό, πράγμα που δε θέλουν και προσπαθούν να αποφύγουν. Προτιμάμε να μη μιλάμε και να σκεπάζουμε όπως-όπως το πρόβλημα παρά να προχωρήσουμε σε ειλικρινή διάλογο.

Η μη εκδήλωση συναισθημάτων είναι συχνό φαινόμενο, προκειμένου να μη χαλάσουμε μια σχέση ή χάσουμε έναν άνθρωπο. Το χειρότερο, όμως, είναι πως δεν εκφράζουμε ούτε τα όμορφα συναισθήματα.  Δε λέμε «σ’ αγαπώ» ή «σε θέλω» για να μην εκτεθούμε ή γιατί απλώς φοβόμαστε την απόρριψη.

Διατηρούμε τον εγωισμό μας και σταματάμε την ορμή να εκφραστούμε ελεύθερα. Αναμένουμε να μας στείλει ο άλλος πρώτος μήνυμα, μη και μας πουν κολλημένους. Ανησυχούμε να στείλουμε ένα μήνυμα που θέλουμε για να μη χαλάσουμε την εικόνα μας. Ακόμα και όταν καψουρευόμαστε βάζουμε όρια. Ο έρωτας έχει όρια;

Ο φόβος της απόρριψης μας καθιστά ρομπότ. Ανθρώπινα ρομπότ που λειτουργούν με τη λογική κι όχι με το συναίσθημα, μπλοκάροντας κάθε ελευθερία έκφρασης. Σκεφτόμαστε όλες τις πιθανές απαντήσεις για ένα μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα που θέλουμε να κάνουμε. Όλα τα σενάρια στο κεφάλι μας είναι αρνητικά. Δεν πιστεύουμε ποτέ πως θα συμβεί κάτι θετικό. Ο αρνητισμός μας καταβάλλει. Εφόσον το μυαλό δημιουργεί ιστορίες και σενάρια, γιατί ποτέ δε φτιάχνουμε ένα χαρούμενο τέλος; Τι φταίει στην τελική και τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως εμείς τα θέλουμε;

Ο φόβος της απόρριψης, αλλά και της μοναξιάς μας κυριεύει. Σίγουρα πληγώνει όταν ο άλλος δεν απαντάει στα μηνύματα ή οι απαντήσεις δεν είναι αυτές που περιμένουμε. Αν δε δοκιμάσουμε όμως να εκφραστούμε ελεύθερα, πώς θα ξέρουμε τι θα συμβεί;

Αν κρατάμε μέσα μας τα συναισθήματά μας, τι αξία έχει ο έρωτας, η αγάπη, η καψούρα;  Κι αν δεν μπορέσουμε να μιλήσουμε στον άνθρωπο που μοιραζόμαστε τη ζωή μας, τότε γιατί τον λέμε άνθρωπό μας;