Αβίαστα μιμείσαι αυτόν που σ’ ενδιαφέρει

Σάββατο βράδυ. Θα βγεις απόψε, έχει live σε ένα μαγαζί, η παρέα σε έχει ξεσηκώσει. Κι είναι κανόνας, όλοι το ξέρουν, δε λέμε ποτέ «όχι» σε live. Ντύνεσαι, στολίζεσαι, λεφτά, κλειδιά, κινητό, γυαλιά (γιατί ποτέ δεν ξέρεις), πατάς γκάζι και φεύγεις! Φτάσατε. Εκεί θα γνωριστείτε. Ένα μεγάλο «μπαμ» και τέλος! Έρως! Καλώς μας ήρθατε, τι είναι τώρα αυτό που ζω! Παραλήρημα. Ντουβρουτζάς, που λένε!

Θα γίνετε αυτοκόλλητοι… Αρχίζουν ν’ αναμειγνύονται οι κόσμοι σας, μπερδεύονται τ’ αρώματα, τα χρώματα και τα μυαλά σας. Όσο για τα σώματα, ε, τι να πω ,ρε παιδί μου, ταιριάζουνε, κολλάνε. «Δεν ξεκολλάνε τα κορμιά, τώρα που ήρθε η ώρα», που λέει κι η Άλκηστις.

Και κάπου εκεί αρχίζουν να μοιάζουνε οι όψεις σας, το στιλ σας, το γέλιο σας. Κάτι έχει αλλάξει. Άσπρο συν μπλε ίσον γαλάζιο… Ροκού εσύ, χανόσουν με τον Rory, κι αυτός είχε tattoo τον Elvis. Κι είπαμε, σας αρέσουν και τα lives και τι να βάλεις; Ε, μην είσαι κι αταίριαστη, ας βγάλεις το ροζάριο και τη νεκροκεφαλή. Κι αυτός, όμως, δεν πάει πίσω. Μέχρι και Gotthard άκουσε. Κι επειδή σου άρεσαν οι ρόλοι, ανεβάζατε παραστάσεις, γράφατε σενάρια. Κι επειδή του άρεσε το σούσι, φορούσες την ποδίτσα σου κρατώντας αβοκάντο, φιλέτο σολομού και φύκια. Θα το δοκιμάσεις κι εσύ. Το συνήθισες, μέχρι που αρχίζει και σου αρέσει!

Ξαφνικά, σκέφτεστε τα ίδια πράγματα, κάνετε ίδιες κινήσεις. Ο τρόπος που εκφράζεστε, αρχίζει να μοιάζει εντυπωσιακά! Εκτός απ’ τα ρούχα σας, αυτά δε μοιάζουν… Εσύ άρχισες τα vintage, κι αυτός σταυρούς και δέρμα. Κι έρχεται και σκάει στα μούτρα σου, δεν ξέρεις από πού σου’ ρθε! Τι έγινε τώρα, ποιος αντέγραψε τι και πότε, ποια ήσουνα, ποιος ήτανε και τι θα γίνει τώρα…

Όταν αρχίζεις να επηρεάζεις τον τρόπο σκέψης του άλλου και τα ενδιαφέροντά του, αντιλαμβάνεσαι ότι έχει αρχίσει να ενδιαφέρεται για σένα! Θέλει να σου είναι αρεστός. Σε παρατηρεί, σε σκέφτεται, σε μελετά και σε διαβάζει. Ο τρόπος σου, η ατάκα σου τον καθοδηγούν. Κι είναι ωραίο αυτό, μην το φοβάσαι. Είναι ακίνδυνος ο μιμητισμός στην παρούσα φάση.

Όταν ο άλλος ενδιαφέρεται πραγματικά για σένα, σε κεντράρει. Στη μέση εσύ κι αυτός γυρίζει γύρω-γύρω και σε ακτινογραφεί. Είσαι στο μυαλό του διαρκώς, η σκέψη σου έχει καθίσει πάνω στη δική του, λες και γυρνούσε κατάκοπος απ’ την έρημο και βρέθηκε σε spa, ν’ αράζει σε πολυθρόνα που του κάνει μασάζ! Προσπαθεί, αγωνιεί. Σε θέλει και δεν κρύβεται. Όχι, δε χάνει τον εαυτό του. Ούτε κι εσύ θα χαθείς. Θα σμίξετε, μέχρι να δέσει το γαλάζιο και μετά, θ’ ανακαλύψετε τον εαυτό σας απ’ την αρχή.

Είναι τα στάδια του έρωτα κι όποιος περάσει τα πιο πολλά, του εύχομαι ολόψυχα περαστικά! Στο έχω και σε ελληνική ταινία, «αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις», ο Φαίδων μας την πάτησε με τη Ζωίτσα κι εμείς το ζούμε, ρε παιδί μου, στο πετσί μας!

Σου μοιάζει, του μοιάζεις κι αυτό είναι έρωτας! Κι ο έρωτας σε αλλάζει, σε μεταμορφώνει, σε αλλοιώνει, σου τρώει το «εγώ» σου και σε πλάθει εκ νέου με κύτταρα δικά του. Αφήνεσαι στα χέρια του. Ζεν. Δε σου χρειάζονται ούτε διαλογισμοί ούτε ψυχολόγοι. Δυο φιλιά, λίγο κρασί και ματιές που σε αφήνουν σιωπηλό, γιατί δε χρειάζεται να μιλήσεις, τα είπατε όλα σ’ ένα βλέμμα.

Για όσο κρατήσει ο έρωτας ή μάλλον για όσο τον φροντίσεις, θα ανταλλάσσει τις πληροφορίες σας και θα τις αφομοιώνει. Βήμα το βήμα, μειώνεται η απόσταση, μέχρι που μπαίνει ο ένας μες στον άλλο τόσο πολύ που τίποτα πια δεν ξεχωρίζει.

Κι αξίζει για έναν έρωτα ν’ αλλάξεις ριζικά, αξίζει να σε χάσεις. Να σε χάσεις στα χέρια του ιδανικού, που θα σε πιάσει και θα σ’ ανθίσει! Αξίζει ν’ αφήνεσαι, να ονειρεύεσαι, να χάνεσαι κι ο άλλος, σαν από μηχανής Θεός να εμφανίζεται μπροστά σου και να σε σηκώνει, να σε αναδύει, να σε σμιλεύει. Αξίζει και μαϊμουδισμούς και κόπιες και κλωνοποιήσεις! Όλα τ’ αξίζει ο έρωτας, μα όχι κάθε έρωτας, παρά μόνο αυτός ο έρωτας, ο ένας! Ο πιο ξεχωριστός απ’ τους ξεχωριστούς. Ο δικός σου έρωτας.