Αυτά τα άτιτλα αισθήματα

Ο κόσμος μας, σε έναν μεγάλο βαθμό, έχει προκαθοριστεί πριν καν γεννηθούμε. Ο τόπος διαμονής, το βιοτικό επίπεδο, η παιδεία, το σχολείο, το κοινωνικό μας περιβάλλον. Ακολουθούμε πιστά το καθημερινό πρόγραμμα που κάποιοι όρισαν για εμάς, έως ότου να είμαστε σε θέση να μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Όσο μεγαλώνουμε, ανοίγουμε τα φτερά μας, τόσο όσο μας έχουν επιτρέψει οι γύρω μας ή οι δυνατότητές μας. Με λίγα λόγια, μπαίνουμε σε καλούπια. Μαθαίνουμε να ζούμε μέσα σε αυτά, εκτός από κάποιους παράτολμους, που θα επαναστατήσουν και θα σκληραγωγηθούν με σκοπό να σπάσουν τα καλούπια στα οποία ζουν και να ξεφύγουν.

Οι υπόλοιποι, τα αγαπάμε τα καλούπια μας. Μας προσφέρουν μια σταθερότητα και μας προστατεύουν από μια εξερεύνηση νέου τόπου, η οποία μπορεί να είναι επώδυνη κι εμείς, χωρίς εφόδια. Τα εφόδια είναι η εμπειρία που αποκτήσαμε διαχειρίζοντας τις καταστάσεις στο γνώριμό μας τόπο.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει κι όταν ένα αρσενικό συναντηθεί με ένα θηλυκό. Θέλουν να φτιάξουν ένα πλαίσιο και μέσα να δίνεται ξεκάθαρα ο τίτλος. Είναι ζευγάρι, είναι παντρεμένοι, έχουν ελεύθερη σχέση, είναι φίλοι, γκόμενοι, φακ μπάντις.  Να ξέρουν τι προσδοκίες να έχουν οι άνθρωποι!

Έρχεται όμως και κάποια στιγμή, όπου ένα αρσενικό συναντάει ένα θηλυκό και κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί, ανάμεσά τους, κάτι τους ξεφεύγει, δεν μπορεί κι αφανίζονται τα πλαίσια κι όλα! Είναι αυτοί οι αιώνιοι αδιευκρίνιστοι, που σε ένα ειδικά κατασκευασμένο διάγραμμα, θα συνδεόταν με καλώδια, που θα είχαν το ίδιο χρώμα. Είναι αυτοί που θα συναντιόντουσαν κάποια στιγμή στη ζωή τους, όπως κι όπου και να βρίσκονταν.

Μαγνητίζονται. Τα βλέμματά τους, μια ευθεία, διαπεραστική γραμμή, σε κόκκινη απόχρωση. Ξαφνικά, αυτοί οι δύο αποκτούν κάτι μεταξύ τους, που δεν μπορεί να προσδιοριστεί, δεν μπορεί να πλαισιωθεί. Αυτό, τους βγάζει έξω απ’ τα νερά τους, γι’ αυτό γρήγορα θα αμυνθούν. Σίγουρα πράγματα. Ασφαλές περιβάλλον. Θα παραμείνουν έτσι ακίνητοι, για όσο τους αφήσουν! Παραδέχονται ότι έλκονται, μα δεν ξεβολεύονται κιόλας, φοβούνται. Κι αν ερωτευτούν και την πατήσουν; Ή αν απομυθοποιηθούν ή απομυθοποιήσουν τον άλλο; Δεν είναι ώρες για τέτοια ρίσκα!

Κάποιοι θα μιλήσουν για περιβόητα ταξίδια μέσα στο χρόνο, κάποιοι θα πουν για το υποσυνείδητο, κάποιοι άλλοι ότι ήταν θέλημα Θεού. Κάποιοι θα κάνουν λόγο για εκκρίσεις χημικών ουσιών, κάποιοι για ευφορία. Κάποιοι θα αναφερθούν στην παιδική ηλικία, ενώ κάποιοι άλλοι θα μιλήσουν για στατιστική και νόμους πιθανοτήτων. Κάποιοι θα το ονομάσουν «έρωτα»!

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί θα παραμείνουν έτσι. Θα ανταλλάσσουν ματιές όπου κι αν βρεθούνε, θα νιώσουν το γνωστό ανακάτεμα στο στομάχι τους, θα φλερτάρουν στις σκέψεις τους όλο και συχνότερα, θα γίνουν σχεδόν εμμονικοί. Ο ένας θα πέθαινε για να αγγίξει τον άλλο, αλλά αυτοί εκεί. Βράχοι. Αμετανόητοι. Φοβούνται την απρόσμενη έκρηξη. Δεν μπορούν να διαχειριστούν το άγνωστο της υπόθεσης, δεν ξέρουν αν ο άλλος θα τους σώσει ή θα τους ρίξει στον Καιάδα. Οπισθοχώρηση. Ο στρατιώτης λιποτάκτησε. Επέστρεψε στο οφθαλμόλουτρό του.

Είναι τα λεγόμενα «άτιτλα».

Κι έτσι, συνειδητοποιούμε ότι έχουν ακόμα κι αυτά τη δική τους ενότητα: «Εμείς, οι αιώνιοι αδιευκρίνιστοι»! Αν τους ρωτήσεις, η μία περνάει συνεχώς δίπλα απ’ τον άλλο στη δουλειά, μόνο και μόνο για να μυρίσει το άρωμά του. Την ερεθίζει. Ο άλλος, φροντίζει πάντα να μαθαίνει πού θα βγει αυτή που μονοπωλεί τη σκέψη του, για να πάει κι αυτός εκεί. Να καθίσει απέναντί της και να παίζει με τα μάτια της, να επικοινωνεί με το κορμί της, να παρατηρεί πώς μιλά και πώς φέρεται, πώς κουνάει το χέρι της και πώς στηρίζει το λαιμό της.

Κάποιος άλλος, τρελαίνεται να τη βλέπει να του μιλάει χωρίς να του μιλάει, να τον ακούει χωρίς να τον ακούει. Μπορεί να διατηρήσει αυτό το παιχνίδι όλο το βράδυ. Τον ντοπάρει, τον κρατά σε εγκεφαλική εγρήγορση. Κάποια άλλη, μονολογεί, πόσο θέλει να του χαρίσει όλα τα φιλιά που κρύβει μες στο στόμα της. Πόσες φορές ονειρεύτηκε στον ξύπνιο της ότι τα σώματά τους πάλλονται πάνω σ’ ένα κρεβάτι ή –γιατί όχι– πάνω σε ένα φωτιστικό…

Του μιλάει χωρίς να μιλά: Άντε ξεκίνα! «Έλα», του λέει∙ μα καλά, δεν ακούει; Μια άλλη σκέφτεται ότι αφού του δείχνει ότι τον θέλει και βλέπει ότι κι αυτός το ίδιο νιώθει, γιατί δεν έρχεται να της μιλήσει; Μήπως έχει άλλη; Κι αν έχει άλλη, γιατί κοιτάζει αλλού; Τέτοιος είναι; Ας κάνει όνειρα. Θα μείνει μακριά του. Ένας άλλος, θα σκεφτεί: Νομίζεις ότι με παίζεις, ε; Νομίζεις ότι δε θα αντέξω δίχως τη γοητεία σου; Ότι θα λυγίσω; Για να δούμε, λοιπόν, ποιος θα κερδίσει!

Άραγε, υπάρχει κάτι πιο αφροδισιακό, από ένα παιχνίδι μυαλού; Όλοι ξέρουμε ότι αν περάσεις αυτή την πίστα, δε θα μπορέσεις να την επαναφέρεις ποτέ. Κι απ’ τη στιγμή που είναι ακόμα πιο απολαυστική κι από την ίδια την ερωτική επαφή, τότε αξίζει να μη την τερματίσεις γρήγορα κι άρπα κόλλα…