Κάθε σχολική χρονιά είναι ένα μάθημα για τους γονείς

Μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της, τοποθετώντας από ένα ακόμη λιθαράκι σε μικρούς και μεγάλους. Το σχολείο μαθαίνει πολλά, όχι μόνο στους μαθητές, αλλά και στους δασκάλους και στους γονείς. Κανένας δεν είναι ίδιος όταν κλείνει η πόρτα του σχολείου τον Ιούνιο.

Τα παιδιά μαθαίνουν να γράφουν, να διαβάζουν, να υπακούν, να προσαρμόζονται στη σχολική κοινωνία. Οι δάσκαλοι μαθαίνουν κι αυτοί απ’ τα παιδιά. Γιατί κάθε παιδί έχει διαφορετική συμπεριφορά, διαφορετικά βιώματα και διαφορετική οικογένεια, που πολλές φορές ανήκουν σε μια νέα, ξεχωριστή, κατηγορία. Κι οι γονείς μαθαίνουν μέσα απ’ τα παιδιά τους, μέσα απ’ τους εκπαιδευτικούς, αλλά και μέσα απ’ τη συνύπαρξή τους με άλλους γονείς.

Αν κάποιος σταθεί έξω από ένα δημοτικό σχολείο, θα παρατηρήσει ότι πολλές μητέρες κάθονται στην είσοδο του σχολείου μέχρι να μπουν τα παιδιά για μάθημα. Κάποιες θα επιστρέψουν και στα διαλείμματα, για να τσεκάρουν τη ζωή των παιδιών τους. Αυτές οι μητέρες, συνήθως έχουν παιδί στην πρώτη τάξη. Τις διακατέχει το άγχος του αποχωρισμού, συνήθως περισσότερο απ’ ό,τι τα παιδιά τους, είναι προσκολλημένες και χρειάζονται χρόνο ν’ αποδεχτούν τα νέα δεδομένα. Κι ας πήγαινε το παιδί τους από μικρό στον παιδικό ή το νηπιαγωγείο.

Αγχώνονται, μην τυχόν χτυπήσουν, μην τυχόν προκαλέσουν κάποια δυσαρμονία εξαιτίας του κανακέματός τους, μην τυχόν τους τύχει καμιά λιγόψυχη δασκάλα και πώς θα διαχειριστεί τη ζωηράδα τους. Το φαινόμενο των μητέρων που ξεροσταλιάζουν στην εξώπορτα του σχολείου μειώνεται σταδιακά. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να εμπιστευτούν το δάσκαλο.

Για έναν εκπαιδευτικό είναι πιο δύσκολο να κερδίσει την εμπιστοσύνη των γονιών παρά των παιδιών. Ευτυχώς, υπάρχουν εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί, που πολλές φορές καλούνται να γεμίσουν και κενά –είτε μαθησιακά, είτε συμπεριφορικά, είτε συναισθηματικά– από προηγούμενες χρονιές. Γονείς που τα παιδιά τους είναι σε μεγαλύτερες τάξεις, χαμογελούν κι είναι πιο χαλαροί. Θα τους ακούσεις να σου λένε ότι θα αλλάξεις με το πέρας του χρόνου. Και κάπως έτσι θα γίνει…

Μια σχολική χρονιά αφήνει πολλά στους γονείς και κυρίως στις μητέρες, οι οποίες συνηθίζεται να αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις των παιδιών, ειδικά στις πιο κλειστές κοινωνίες. Η δασκάλα παίζει το σημαντικότερο ρόλο. Οφείλουμε να τη σεβόμαστε, να τη διευκολύνουμε, να την ακούμε. Είναι αυτή που θα ασχοληθεί με την ψυχή και το μυαλό του παιδιού μας. Κι εμείς ξέρουμε, αλλά εμείς έχουμε δει λίγα παιδιά, ενώ εκείνη βλέπει ετησίως τουλάχιστον είκοσι παιδιά.

Ε, ας μην είμαστε ξερόλες, σίγουρα κάτι παραπάνω θ’ αντιλαμβάνεται. Κι ένα παιδί που βλέπει τη μαμά του να έχει θετική στάση προς τη δασκάλα, τότε κι εκείνο θα την πάρει με καλό μάτι. Οι γονείς οφείλουν να αφήσουν πίσω τις κορώνες και τους πριγκιπικούς τίτλους για τα παιδιά τους και να θεωρήσουν ότι εντός τάξης τουλάχιστον, όλα τα παιδιά είναι ίσα κι η δασκάλα είναι η αρχηγός τους.

Μητέρες θα έρθουν σε ρήξη μεταξύ τους. Όχι, το δικό σου παιδί φταίει, όχι, το δικό σου παιδί χτυπάει, όχι, το δικό σου παιδί κλαίει. Αυτά ισχύουν τον πρώτο καιρό. Σίγουρα κάποιο παιδί θα είναι πιο επιθετικό, κάποιο άλλο θα είναι πιο ευαίσθητο, κάποιο άλλο μπορεί να ζορίστηκε με το διαζύγιο των γονιών του, κάποιο μπορεί να είναι πιο αλαζονικό. Αν οι μητέρες σύσσωμες εναντιωθούν προς κάποια άλλη μητέρα, εκείνη θα αμυνθεί. Θα επέμβουν εκπαιδευτικοί, σύμβουλοι, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων. Συνήθως χωρίς αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα θα έρθει μόλις οι μητέρες πάρουν την απόφαση να σταματήσουν να στήνουν ένα γονέα στον τοίχο, επειδή υπάρχει μια ανάρμοστη συμπεριφορά.

Ας μην ξεχνάμε, ότι δεν υπάρχει τέλειος γονιός, όπως και δεν υπάρχει κανένα παιδί που να μην αξίζει τον καλύτερο εαυτό μας. Και σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τις προσπάθειες που καταβάλλει κάθε μητέρα για το παιδί της. Το ν’ απλώνεις το χέρι σου αντί να υψώνεις τη φωνή σου είναι πολύ πιο αποδοτικό.

Τα παιδιά αναπτύσσουν φιλίες μεταξύ τους. Αυτό φέρνει πιο κοντά τις μητέρες, που πάνω-κάτω όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Στο τέλος της χρονιάς, κάποιες θα δεθούν περισσότερο κι απ’ τα παιδιά τους, που ήταν η αιτία να γνωριστούν. Επίσης, θα έχουν ανταλλάξει στοιχεία μεταξύ τους. Όπως και τα παιδιά, έτσι κι οι μητέρες. Η μια παραείναι χαλαρή, η άλλη είναι υπέρ του δέοντος αυστηρή, κάποια άλλη ενοχική και τελειωμό δεν έχει. Πολλές φορές θα δούμε ένα στοιχείο που θα το υιοθετήσουμε. Κάτι θα αλλάξουμε, κάτι θα αλλάξουν.

Γιατί όσο καλοί και να ‘μαστε στη θεωρία, όσο διαβασμένες και να μας βρίσκει η μητρότητα, πάντα η πράξη γίνεται πιο κατανοητή κι είναι όμορφο να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές, έτσι ώστε να ενστερνιστούμε μια συμπεριφορά που θα μας κάνει καλύτερες μητέρες, καλύτερους ανθρώπους.

Μια σχολική χρονιά, λοιπόν, αφήνει πολλά σε μια μητέρα. Ευγνωμοσύνη προς τον εκπαιδευτικό που ανέλαβε το παιδί του και του έμαθε γράμματα, το αγκάλιασε, το φίλησε, το οριοθέτησε και το ζόρισε. Μην το φοβάστε το ζόρισμα, γιατί αν τα βάλουμε σε γυάλα τα παιδιά μας, όταν με το καλό βγουν στην πραγματική κοινωνία θα μας τα κατασπαράξουν.

Αφήνει δυνατές φιλίες, που τίποτα δεν μπορεί να τις σβήσει. Αφήνει κι έναν αναστεναγμό, για τα λάθη που έγιναν, αλλά που μας δίδαξαν πολλά πράγματα και σίγουρα δε θα επαναληφθούν. Αφήνει και δάκρυα χαράς και περηφάνιας για όσα κατάφεραν τ’ αγγελούδια μας. Αφήνει αναμνήσεις που δε θα σβηστούν ποτέ. Εκδρομές, γιορτές, δραστηριότητες, συνελεύσεις. Κάθε χρόνο και πιο ώριμοι γονείς!