Μαμάδες της καρδιάς

Έρχεται η ώρα που θέλεις να γίνεις μαμά. Θέλεις να κάνεις αυτό που έκανε η μαμά σου, η γιαγιά σου, η γειτόνισσα. Έχεις βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Κάθε γυναίκα οφείλει να διαλέξει έναν καλό πατέρα για τα παιδιά της. Κάποιον που δε θα χώριζε με τα παιδιά του, ακόμα κι αν κρατούσε στα χέρια του δέκα διαζύγια! Κάθε παιδί αξίζει να έχει έναν συνειδητοποιημένο μπαμπά…

Οι προσπάθειες ξεκινούν. Τελικά, αδιαθετείς. Προσπαθείς, ξαναπροσπαθείς, τίποτα. Πανικοβάλλεσαι, ξεσπάς σε κλάματα πάνω από μια σερβιέτα. Εκείνος σε σφίγγει στην αγκαλιά του και σου υπόσχεται ότι μια μέρα θα σε κάνει μαμά! Έχεις ανάγκη να τον πιστέψεις…

Στην ελληνική ταινία «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» αποδίδουν πολύ εύστοχα την επώδυνη για μια γυναίκα διαδικασία της περιόδου: Η γυναίκα πονάει και ματώνει κάθε μήνα, γιατί αποχαιρετά κι από έναν παράδεισο. Κάθε περίοδος είναι κι ένας μικρός χαμένος παράδεισος! Εσύ, λοιπόν, θρηνείς αμέτρητους χαμένους παραδείσους. Για σένα κάθε μήνας είναι ξεχωριστός, μα καταλήγει ίδιος. Περνούν οι μήνες, τα χρόνια, αλλά η κοιλίτσα σου δε φουσκώνει.

Αρχίζουν οι εξετάσεις, οι ενέσεις, τα φάρμακα. Οι ορμόνες σου ξεπετάγονται σαν ατομικές βόμβες! Ούτε οι εξωσωματικές θα πετύχουν. Έχεις ήδη πονέσει πολύ, σωματικά και ψυχικά, έχεις ξοδέψει  πολλά χρήματα. Θέλεις να δώσεις την αγάπη σου κάπου που θα πιάσει τόπο και δεν μπορείς.

Έτσι γεννιέται η ιδέα της υιοθεσίας. Είναι γνωστό σε όλους ότι μαμά δε γίνεσαι επειδή γεννάς, μαμά γίνεσαι επειδή προσφέρεις! Υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω, που γέννησαν και δεν έγιναν ποτέ μητέρες κι άλλες τόσες, που δε γέννησαν, αλλά έγιναν οι καλύτερες μητέρες του κόσμου!

Παλιότερα, αυτές οι γυναίκες στιγματίζονταν, απορρίπτονταν απ’ το κοινωνικό σύνολο. Τις αποκαλούσαν στέρφες, ανίκανες, άχρηστες. Τις συμπεριφέρονταν άσχημα, βίαια.  Οι ελληνικές κλειστές μικροαστικές οικογένειες έχουν σκληροπυρηνική όψη!  Οι περισσότερες, υιοθετούσαν άτυπα ένα παιδί της αδερφής τους, της ξαδέρφης τους, της θείας τους. Άλλες, λίγο πιο ευκατάστατες, θα πλήρωναν υπέρογκα ποσά με σκοπό να πάρουν ένα παιδί από κάποια φτωχή, συνήθως πολύτεκνη, μητέρα, την οποία θα ήταν άδικο να την κρίνουμε. Μια μητέρα θα έκανε τα πάντα προκειμένου να μην πεινάσουν τα παιδιά της, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται ότι δε θα τα ξανάβλεπε ποτέ! Θυσιάζει και θυσιάζεται. Σίγουρα δεν αξίζει επιβράβευση μια τέτοια κίνηση, όμως, ένα τόσο λεπτό ζήτημα, ειδικά για εκείνη την εποχή όπου θέριζε η πείνα, δε χωρά λογοκρισία.

Στις μέρες μας, τα άτεκνα ζευγάρια αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Κακή διατροφή, κάπνισμα, αλκοόλ, άγχος. Αποκτούμε οργανικές δυσλειτουργίες χωρίς να το καταλάβουμε. Αποκτήσαμε και μεγάλη ανεξαρτησία πια, θέλουμε πρώτα να πετύχουμε μια θάλασσα στόχων και το καθυστερούμε. Κι όσο πιο πολύ το καθυστερούμε, τόσο πιο δύσκολο γίνεται…

Θα υιοθετήσεις, λοιπόν, ένα πλασματάκι το οποίο για κάποιους λόγους στερείται την οικογενειακή θαλπωρή. Απευθύνεσαι σε κάποιο ίδρυμα και ξαφνικά, θα μπεις στη διαδικασία να αποδείξεις ότι αξίζεις να γίνεις μαμά. Μεταξύ μας, αν αυτή τη διαδικασία την περνούσαν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, τότε θα υπήρχαν πολλά περισσότερα χαμογελαστά παιδιά! Κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι θα πέσουν επάνω σου και θα σε ξεψαχνίσουν. Αποκτάς μια μετέωρη ελπίδα. Ίσως αυτή τη φορά να γίνεις μανούλα!

Θα περάσει αρκετός καιρός, μέχρι να γίνει η έκθεση. Θα σε επισκεφτούν ειδικοί, θα σε ρωτήσουν ξανά και ξανά το αυτονόητο για σένα: «Είστε σίγουρη;». Μόνο εσύ ξέρεις πόσο σίγουρη, πόσο έτοιμη ήσουν από καιρό! Θα σε ρωτήσουν κι άλλα, θα παρατηρήσουν το λόγο σου, τη δομή της σκέψης σου, το σπίτι σου, τον άντρα σου, το περιβάλλον σου. Και μετά θα φύγουν.

Θα μείνεις και πάλι μετέωρη, θα σε πνίξουν οι αμφιβολίες. Θα τα καταφέρεις αυτή τη φορά; Αναρωτιέσαι… Θ’ ακολουθήσουν πολλά συμβούλια ανά διαστήματα, θα έρχονται ξανά και ξανά να σε αξιολογήσουν, προτού σου δώσουν την πολυπόθητη έγκριση. Πασχίζεις να γίνεις τέλεια κι απολύτως αποδεκτή. Δε θα είναι εύκολο, αλλά θα γίνει. Να μου το θυμηθείς!

Προσευχήθηκες πολλά βράδια. Κι ένα πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι απ’ το ίδρυμα. Σε προσκαλούν να πας να γνωρίσεις το παιδάκι που επέλεξαν για σένα! Σου κόβεται η μιλιά! Ξεσπάς σε κλάματα. Ο άντρας σου σε βλέπει και τα χάνει. Μόλις που καταφέρνεις να του εξηγήσεις. Στέκεστε αγκαλιασμένοι και κλαίτε με λυγμούς. Ήρθε η λύτρωσή σας!

Φτάνετε στο ίδρυμα πιο γρήγορα από ποτέ! Είναι αγοράκι. Δε θα ξεχάσεις ποτέ την πρώτη φορά που το είδες! Έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά σου, λες κι ήξερε ότι εσύ θα είσαι η μαμά του! Τα πράγματα δε θα είναι τόσο απλά. Θα πηγαίνεις καθημερινά στο ίδρυμα για να γνωριστείτε και να υπάρξει ομαλή μετάβαση για το παιδί. Ξέρω, απ’ την ώρα που τον είδες, μέχρι να τον πάρεις στο σπίτι σας, δεν έκλεισες μάτι! Τον περίμενες. Συζητούσες ξανά και ξανά για τον ερχομό του. Προσπαθούσες να φανταστείς πώς θα είναι η καθημερινότητά σας, ακόμα και πώς θα τον αποχωριστείς όταν θα πάει φαντάρος ή φοιτητής!

Η μεγάλη στιγμή έφτασε! Θα πάτε να πάρετε το παιδί σας. Τρέμεις ολόκληρη, με το ζόρι περπατάς! Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, τα δάκρυά σου σχηματίζουν καρδούλες. Αυτό ήταν! Οι τρεις σας στο σπίτι σας! Δε βρέθηκαν ακόμα οι λέξεις, που θα μπορούν να περιγράψουν επάξια αυτό το συναίσθημα!

Είσαι μανούλα πια! Ανάδοχη, ώσπου να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, τα δικαστήρια. Και μετά, είσαι νόμιμα η θετή του μητέρα! Είναι ο γιος σου! Είναι το δικό σου παιδί! Θα σε φωνάξει «μανούλα μου» και θα λιώσεις σαν το κερί, και καλά θα κάνεις!

Οι μανούλες που γεννούν απ’ την καρδιά τους κι όχι απ’ τη μήτρα τους, είναι διπλά μανούλες!

Αφιερωμένο στη Μάγδα.