Μας γοητεύουν εκείνοι που θαυμάζουμε

Για τον έρωτα έχουν μιλήσει ποιητές, ερωτευμένοι, συγγραφείς, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων.  Για τον έρωτα έχουν γραφτεί σενάρια, βιβλία, ταινίες! Για τον έρωτα έχουν ζήσει νεκροί κι έχουν πεθάνει νέοι.  Όμως, τι μας ωθεί, ώστε να ερωτευτούμε κάποιον; Με ποιο κριτήριο διαλέγει ο έρωτας ποια πόρτα θα χτυπήσει;

Αν κλείσουμε τα μάτια και φέρουμε στο μυαλό μας τα άτομα στα οποία μιλήσαμε, γράψαμε, ζήσαμε ή πεθάναμε γι’ αυτούς, θα βρούμε κάτι κοινό μεταξύ τους. Ακόμα κι αν εξωτερικά είναι η μέρα με τη νύχτα, μοιάζουν σε αυτό που αποπνέουν. Ξέρουν ποιοι είναι και τι θέλουν στη ζωή τους, το ‘χουν-δεν το ‘χουν. Η αύρα τους είναι θετική. Η στάση τους προς τη ζωή το ίδιο. Όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη τους, χαμογελούν και τους κλείνουν το μάτι!

Είναι αλήθεια ότι ερωτευόμαστε αυτούς που θαυμάζουν τον εαυτό τους. Αυτούς που τον φρόντισαν, αυτούς που δεν τον κλείδωσαν μέσα σε ανασφάλειες και δειλίες. Ερωτευόμαστε αυτούς που νιώθουν σιγουριά μέσα τους. Αυτούς που όταν λένε «σε θέλω» το εννοούν. Απ’ το πάθος τους, τραντάζεται η γη. Αυτούς που είναι μονίμως ήρεμοι, πράοι, όχι γιατί είναι στον κόσμο τους, αλλά γιατί το ‘χουν φιλοσοφήσει, πως ό,τι και να προκύψει, μια λύση θα βρεθεί. Κι ένα ήρεμο μυαλό, μπορεί να σκεφτεί με μεγαλύτερη διαύγεια κι άρα να καταστεί αποτελεσματικότερο.

Ερωτευόμαστε αυτούς που έχουν μελετήσει τον εαυτό τους. Αναγνωρίζουν τα καλά και τα κακά τους στοιχεία, προσπαθούν μέρα με τη μέρα να βελτιώνονται. Είναι άνετοι. Έχουν αποδεχτεί την εικόνα τους, νιώθουν ωραία μέσα τους. Γι’ αυτά που έζησαν, γι’ αυτά που έμαθαν, γι’ αυτό που έγιναν σήμερα. Θαυμάζουν τον εαυτό τους για όσα κατάφεραν, προσπαθούν ν’ αλλάξουν κάτι που θα τους φέρει πιο κοντά σε όσα δεν κατάφεραν. Και πάνω απ’ όλα, άφησαν πίσω τους όσα όχι απλά δεν κατάφεραν να πετύχουν, αλλά διαλύθηκαν εντελώς στην πορεία.

Το χαμόγελό τους μας παίζει σαν μαριονέτες. Αυτοί οι άνθρωποι δε ζηλεύουν, εκτός κι αν αυτό εξυπηρετεί κάποιο κόνσεπτ, ίσα-ίσα για ν’ ανάψουν τα αίματα και ν’ αρχίσουν πάλι εκείνα τα επικίνδυνα «σε θέλω». Μου θυμίζουν ψηλοκρεμαστούς κήπους. Μοσχοβολιστούς, χρωματιστούς κήπους, που ξόδεψαν πολλές εργατοώρες για να τους δημιουργήσουν, να τους φροντίσουν, να τους διατηρήσουν κι εν κατακλείδι, να γυρίσουν μια μέρα και να τους κοιτάξουν με το θαυμασμό που τους πρέπει.

Νιώθουμε ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά τους. Με κάποιο μαγικό κόλπο, ρουφούν όλη την ένταση από πάνω μας, μας αδειάζουν από καθετί αρνητικό. Ξαφνικά, ζυγίζουμε σαν ένα μικρό βαμβάκι! Τους εμπιστευόμαστε. Μας κοιτάζουν μέσα στα μάτια κάθε φορά που μας απευθύνουν το λόγο. Δε νιώθουμε φόβο κοντά τους. Θέλουμε ν’ αφεθούμε. Ερωτευόμαστε αυτούς που θα μας επιτρέψουν να τους ψηλαφίσουμε με ανοιχτό το φως. Αυτούς που θα μας αφήσουν  να εισβάλλουμε στο πιο κλειστό, σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής τους.

Ερωτευόμαστε αυτούς που ξέρουν να μας μετρούν και να μας υπολογίζουν σωστά. Αυτούς που είναι ακομπλεξάριστοι και δε μας καταπιέζουν. Μας πιάνουν στα χέρια τους ως ένα ακατέργαστο κομμάτι χρυσού και μας βοηθούν να περάσουμε την κατάλληλη επεξεργασία, ώστε να μεταμορφωθούμε στο πιο καθαρό, πολλών καρατίων, χρυσό. Στο πλάι τους, αναδύεται ο καλύτερος άνθρωπος που θα μπορούσαμε να είμαστε, γιατί είναι υποστηρικτικοί και σταθερά δίπλα μας. Ερωτευόμαστε αυτούς που μας φέρνουν πιο κοντά στα όνειρά μας. Αυτούς που μας μεταδίδουν την αυτοπεποίθησή τους.

Ο έρωτας, μπορεί να μην είναι παιδί της λογικής, είναι όμως, ο αγγελιοφόρος της αγάπης.  Κι αν δεν ήξερε τι σημαίνει αγάπη, δε θα μπορούσε ούτε να τη δεχτεί ούτε να την ανταποδώσει… Εμείς το χώμα, αυτοί το νερό κι ο έρωτας το λουλούδι. Με λίγο ήλιο, φωτοσυνθέτει κι ανθίζει, μα αν δεν τον προσέξουμε, θα μας μαραθεί! Να τον σκεπάζουμε τον έρωτα, να τον δροσίζουμε, για να κυριαρχήσει μια μέρα η απαλή μυρωδιά του…