Μας κούρασαν όλα τα ανείπωτα

Η μεγαλύτερη ανοησία που θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ποτέ είναι η φράση που λέει ότι η σιωπή είναι χρυσός. Μάθαμε να καλύπτουμε τη ζωή μας με σιωπηλές σκιές. Χάσαμε την ταυτότητά μας, δεν ξεστομίσαμε ποτέ όλα αυτά που μας πνίγουν, όλα αυτά που μας κλέβουν τον αέρα που αναπνέουμε και μας κάνουν ν’ ασφυκτιούμε. Κρατήσαμε άθικτες τις σιωπές μας για χρόνια ολόκληρα.

Δεν ξέρω αν οι φορές που δε μιλήσαμε ήταν για να προστατέψουμε εμάς ή τους άλλους. Ξέρω, όμως, ότι μας κούρασαν όλα τα ανείπωτα. Μας χάλασαν, μας αλλοίωσαν οι τόσες σιωπές. Μας μπέρδεψαν, μας έκρυψαν πίσω από θεόρατους τοίχους. Ξυπνήσαμε ένα πρωί σε απλωμένα μαύρα σκοτάδια.

Τελικά, ζούμε μια πραγματικότητα που ορίστηκε απ’ τις σιωπές μας. Όλα αυτά που δεν τολμήσαμε να πούμε στάθηκαν η αιτία που δεν πραγματοποιήσαμε τις σκέψεις που κάναμε μόλις κλείσαμε τα μάτια μας για να κοιμηθούμε. Πήγαμε παρακάτω, γιατί δε διεκδικήσαμε τ’ όνειρο. Το φοβηθήκαμε.

Είδαμε τον άνθρωπο που αγαπήσαμε να παντρεύεται κι εμείς, αντί να πάμε στο δημαρχείο και να τον αρπάξουμε πριν υπογράψει, στηθήκαμε απ’ έξω και είπαμε ένα «να ζήσετε» αντί να πούμε ένα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Ευνουχισμένοι μέχρι το κόκαλο, δεν καταφέραμε να επαναστατήσουμε, μήπως και κατηγορηθούμε απ’ τους πολλούς και πώς να σηκώσουμε την κατακραυγή του κόσμου. Βολευτήκαμε πίσω από ένα «ήταν γραφτό να γίνει» και θάψαμε την ελπίδα μας μια για πάντα.

Όχι, δεν ήταν γραφτό να γίνει! Την ιστορία μας τη γράφουμε εμείς. Όπως και στα παιχνίδια, κερδίζει αυτός που έπαιξε καλύτερα. Ένα jenga είναι η ζωή μας. Τραβάμε το ακριανό και την γκρεμίζουμε, τραβάμε το μεσαίο και περνάμε στον επόμενο γύρο. Θέλει στρατηγική, σταθερότητα και λίγο ρίσκο. Η ζωή αγαπάει τους τολμηρούς. Αυτούς που ποντάρουν τα πάντα στ’ όνειρο! Αλλιώς, μας προσπερνάει, η άτιμη, με ταχύτητα του φωτός κι εμείς τρώμε τη σκόνη της και βυθιζόμαστε στα κατακάθια της, χρεωμένοι ως το λαιμό απ’ τα ανείπωτά μας.

Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο μικρή είναι η ζωή μας, τότε θα ήμασταν στα σίγουρα πιο αντρειωμένοι. Αυτοί που πολέμησαν, είδαν τον χάρο με τα μάτια τους κι ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντί του. «Ή ταν ή επί τας!». Πέντε λέξεις, σχημάτισαν μέσα τους το πιο ουσιώδες νόημα όλων των εποχών! Ή θα πάμε στη μάχη κι ίσως κερδίσουμε ή θα παραδώσουμε τα όπλα και θα πεθάνουμε, χωρίς να μάθουμε τι θα είχε γίνει αν φωνάζαμε «αέρα» κι ορμούσαμε στον πόλεμο της ζωής μας.

Σήμερα, ας κάνουμε μια επανεκκίνηση. Ίσως ακόμη να μην είναι αργά. Ίσως κάποιος να περιμένει την επανάστασή μας, για να σωθεί στο πλάι μας. Μας αξίζει να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που θα θυσιάζονταν γι’ αυτό το «μαζί». Ανθρώπους που θα διαλέγουν πάντα εμάς, ο κόσμος να χαλάσει.

Ο έρωτας απομακρύνεται και μας κουνάει μαντήλι, αν δε μας δει αλύγιστους, ετοιμοπόλεμους κι αποφασισμένους. Ο έρωτας μας θέλει φλύαρους, δυναμικούς, αμετανόητους και τρελαμένους. Ο έρωτας χτυπάει την πόρτα μόνο σε αυτούς που θυσιάζουν και θυσιάζονται υπέρ του! Σήμερα, λοιπόν, κι όχι αύριο. Ας ξεπεράσουμε τα εμπόδια που οι ίδιοι τοποθετήσαμε μπροστά μας.

Η αγάπη μας ζητάει να βγούμε στους δρόμους. Να μιλήσουμε, να ρισκάρουμε. Ίσως είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Τα χρόνια περνούν κι ο χάρος παραφυλάει. Ώρα να ξεστομίσουμε τις αλήθειες μας, να ρίξουμε στο τραπέζι τα συναισθήματά μας. Να εξομολογηθούμε τ’ ανομολόγητά μας. Με στίχους, με γράμματα, με φιλιά, με ταξίδια. Με όλες τις απαραίτητες αλλαγές.

Ναι, είναι δύσκολο, γιατί θα πρέπει να βγούμε απ’ τη ζωή που τόσο επιμελώς φτιάξαμε, να την αποποιηθούμε και να ξεκινήσουμε ξανά απ’ το μηδέν. Όμως, τίποτα καλό δε φτιάχτηκε αναίμακτα και χωρίς κόπο. Πρέπει να πάρουμε την αντιβίωσή μας. Η γεύση της δε μας αρέσει, αλλά είναι η μόνη θεραπεία. Έπειτα, ξέρουμε, η πικρίλα της θα διαρκέσει ελάχιστα, ενώ το ανοσοποιητικό μας θα επανέλθει σύντομα και θα μας προσφέρει υγεία κι ευεξία. Είναι υγεία να χαρίζουμε την αγάπη μας, έστω και καθυστερημένα. Είναι υγεία να ξορκίζουμε τις σιωπές.

Έτσι θα έρθει η κάθαρση της ψυχής μας. Θα μας ζητήσει η ζωή να είμαστε καλά προετοιμασμένοι. Μπορεί να μάθουμε ότι κάποιος περίμενε πώς και πώς να τον σταματήσουμε πριν υπογράψει εκείνο το χαρτί. Μπορεί να χάσουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το διαχειριστούμε, γιατί αυτό είναι και το ζητούμενο. Να τη χάσουμε και να τη φτιάξουμε απ’ την αρχή, με περισσότερες ειπωμένες λέξεις.

Μπορεί να μάθουμε ότι είμαστε το ίδιο σημαντικοί για εκείνους. Μπορεί να μάθουμε ότι αγαπηθήκαμε πολύ. Τόσο πολύ που ίσως και να φοβόμασταν αν το γνωρίζαμε, γιατί θα είχαμε χρέος να το ανταποδώσουμε. Ίσως, όμως, να μας αγάπησαν τόσο πολύ που να μας ήθελαν ελεύθερους να κάνουμε τις επιλογές μας.

Γιατί αυτό είναι πραγματική αγάπη. Να υπερασπίζεσαι την ελευθερία του άλλου. Να τον αφήσεις να σε επιλέξει ή να σε απορρίψει. Να συνειδητοποιήσεις ότι ο καθένας ορίζει τη δική του ζωή.

Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν. Αγαπάμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν έχει απαιτήσεις η αγάπη. Οφείλουμε να μάθουμε ν’ αγαπούμε σωστά. Να επιτρέπουμε στον άλλο να ζήσει τη ζωή του όπως ακριβώς τη θέλει, ακόμα κι αν επιλέξει να μην τη μοιραστεί μαζί μας. Ειδάλλως, γινόμαστε εγωιστές, κάτι που καμιά αγάπη δε θα βρεθεί να μας το συγχωρήσει!