Μοιρασμένη ντουλάπα και καθημερινότητα

Όσο περισσότερο καιρό μένουμε μόνοι μας, τόσο συνηθίζουμε την ιδέα της μοναξιάς κι απολαμβάνουμε την ησυχία μας, πίνοντας τον καφέ μας και κοιτάζοντας με βλέμμα αχανές, σαν αυτό του ανεπανάληπτου Λάζαρου στο «Είσαι το ταίρι μου», το σταράκι μας μες στο βάζο. Εντάξει, μωρέ, κι εκείνα τα κουτιά θα πάνε για ανακύκλωση κάποια στιγμή. Κι αυτή η στιγμή, δεν έρχεται ποτέ!

Ένα πρωί όλα αυτά τα ωραία θυσιάζονται, επειδή εμείς οι άνθρωποι ως φύσει κοινωνικά όντα λέμε «ναι» στη συντροφικότητα και ξυπνάμε πλέον με μουδιασμένο χέρι, γιατί θέλαμε αγκαλίτσα! Κι άπαξ και μπει αυτή η αγκαλίτσα στη ζωή μας, ενδέχονται πολλές αλλαγές, που αν δεν είμαστε έτοιμοι να τις δεχτούμε, μπορεί να μας χτυπήσει κατακούτελα καμιά κρίση πανικού και να μας βρουν οι γείτονες να τρέχουμε γυμνοί στους δρόμους, με πρόσωπο λιονταριού, νύχια τίγρης και ταχύτητα τσιτάχ, έτοιμοι να καταβροχθίσουμε όποιον μας μιλήσει για την ηρεμία που κρύβει η μοναξιά.

Μα έλα, όμως, που κάποιοι από εμάς δεν αντέχουμε την ηρεμία. Διεκδικούμε μια φασαρία, που θα μας στερήσει χώρο απ’ την ντουλάπα, την παπουτσοθήκη, το ντουλάπι του μπάνιου. Χάνουμε την άπλα και το βόλεμά μας. Άσε που πρέπει να γίνει ξεσκαρτάρισμα των πραγμάτων μας, για να ανοίξει ο χώρος.

Μπαίνουν κανόνες, οι άγραφοι νόμοι του σπιτιού και πρέπει να προσαρμοστούμε. Το περπάτημα με παπούτσια εντός σπιτιού ισούται με κράξιμο κι ατάκα τύπου «μόλις σφουγγάρισα», συνοδευόμενη από βλέμμα δολοφονικό, που δεν αφήνει περιθώρια για παραβάσεις!

Το συμμάζεμα γίνεται ολοένα και συχνότερα, ενώ ξαφνικά ο χρόνος σου συρρικνώνεται, γιατί τον μοιράζεσαι κι αυτόν! Να μιλήσουμε περισσότερο, να διαλέξουμε τα έπιπλα που μας λείπουν, να δώσουμε απάντηση στο αιώνιο ερώτημα του τι θα φάμε σήμερα… Κι εντάξει, όσο βρίσκουμε τα ρούχα μας στην ντουλάπα, τίποτα δε μας ενοχλεί.

Υπάρχει κι ο ενθουσιασμός του καινούριου, που μας κάνει πιο υποχωρητικούς, πιο υπομονετικούς και πιο συγκαταβατικούς. Νέα δεδομένα, περισσότερες παρουσίες, βήματα νυχτερινά προς την τουαλέτα. Τον περιμένουμε το θόρυβο, που κάποτε αν τον ακούγαμε, αρπάζαμε το κουζινομάχαιρο και στηνόμασταν πίσω απ’ την πόρτα!

Υπάρχουν και δύσκολες στιγμές, ειδικά αν ένας απ’ τους δύο κοιμάται πάντα μετά μουσικής, ενώ ο άλλος δεν κλείνει μάτι στο άκουσμα οποιουδήποτε ήχου. Ο έρωτας, όμως, μας δίνει τη λύση και σε αυτή την περίπτωση. Τώρα πια, νανουριζόμαστε με φιλιά και χάδια. Τροφοδοτώντας τον έρωτα τα βράδια, η καθημερινότητα γίνεται όχι απλά υποφερτή αλλά κι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Παλιές συνήθειες αποβάλλονται, λοιπόν, ενώ καινούριες προκύπτουν. Ώρα για ανακύκλωση. Στον έναν κάδο πετάμε τα γυάλινα, στον άλλον τα πλαστικά, στον τρίτο τα σκουπίδια. Να τρέμει το φυλλοκάρδι μας στα καλά καθούμενα, μην πετάξουμε κατά λάθος το κονσερβοκούτι σε λάθος κάδο!

Αμ, το άλλο; Όσο μέναμε μόνοι μας, μπαίναμε στο αμάξι μας και πηγαίναμε οπουδήποτε, χωρίς να δώσουμε λογαριασμό σε κάποιον. Πάει κι αυτή η συνήθεια, πετάχτηκε μαζί με το φελιζόλ που είχαμε κρατήσει, ένας Θεός ξέρει γιατί! Τώρα οφείλεις να δώσεις εξηγήσεις. Πού πας και με ποιους, απ’ τις πιο συχνές ερωτήσεις.

Όλα είναι ωραία και καλά, αρκεί να υπάρχουν όρια και σεβασμός ιδιωτικότητας. Όσο δε στερούμε απ’ τον άλλον την ελευθερία του, όσο δεν το παίζουμε Σέρλοκ Χολμς και Δεσποινίς Τζέιν Μάρπλ, τόσο περισσότερο θα βλέπουμε τη συγκατοίκηση με θετικό μάτι. Δε χρειάζεται να είμαστε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, απλά και μόνο επειδή αποφασίσαμε να μοιραστούμε το χώρο μας.

Όσο για τη ζωή μας, φυσικά και την μοιραζόμαστε κι αυτή, απλά κρατάμε και κάποιες στιγμές για εμάς, για να μη χάσουμε τον εαυτό μας, την ταυτότητά μας, το χαρακτήρα μας, γιατί αυτός είναι που κέρδισε τον άνθρωπό μας και περάσαμε στο επόμενο βήμα. Σημασία έχει να εκφράζουμε ό,τι δε μας αρέσει, να επικοινωνούμε, να αγαπιόμαστε και να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον.

Πάνω απ’ όλα, να μην επαναπαυόμαστε και να παραμένουμε άγρυπνοι φρουροί του έρωτά μας! Όσο το φροντίζουμε το «εμείς» και το «μαζί», κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί να μας επηρεάσει. Το ζευγάρι χρειάζεται να κρατάει τη δική του ασπίδα, απέναντι σε οτιδήποτε.

Κι ας έχουμε λιγότερο χώρο στην ντουλάπα, ας έχουμε κανόνες και περιορισμούς για θέματα πρακτικά και λειτουργικά κι όχι για θέματα αλλοτρίωσης προσωπικού χαρακτήρα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, από ένα άτρωτο «μαζί», που δεν παρασύρεται απ’ την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, αλλά τροφοδοτείται συνεχώς από νέες δραστηριότητες, καινούρια μέρη, διαφορετικά ερεθίσματα, που μας αναζωογονούν.

Το «εμείς» και το «μαζί» είναι το μυστικό μιας επιτυχημένης σχέσης.  Ένα «είμαι εδώ για σένα και στηρίζω όλες σου τις επιλογές» αρκεί για να γίνουν δυο άνθρωποι ευτυχισμένοι και να παραμείνουν ενωμένοι. Και να μην ξεχνάμε, ότι κάθε πρόβλημα έχει τη δική του λύση, μα κι αν κάποια λύση αργήσει να φανεί, ας αγκαλιαστούμε κάτω απ’ τα σκεπάσματα και θα την βρούμε.

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που ήρθε για να μου μάθει την αξία του να μένεις και να διαλέγεις το «μαζί», ό,τι κι αν γίνει…