Να φεύγεις αθόρυβα

Στις μέρες μας, ο χωρισμός αποτελεί μια μάστιγα, διαδεδομένη άνευ προηγουμένου. Οι άνθρωποι χωρίζουν. Αιτιολογίες; Πολλές. Δε βγαίνει συχνά ή δε μένει σπίτι ούτε ένα βράδυ. Αλκοόλ, τσιγάρα, ποτά και σκόνες. Μη επιθυμητά likes στην απαγορευμένη ζώνη, δηλαδή σε πρώην ή επόμενους στόχους. Απιστίες, γκρίνια, απουσία ερωτικής ζωής, εμπλεκόμενες οικογένειες, αθυροστομία. Χωρισμοί ακόμα και για λόγους ασθενείας! Ήρθε κι η οικονομική κρίση κι έδεσε το γλυκό.

Οι άνθρωποι βάζουν και βγάζουν τους ανθρώπους απ’ τη ζωή τους με την ίδια ευκολία που θα επιλέξουν τι θα φάνε σήμερα. Έπειτα, βαπτίζονται ελεύθεροι και ζουν με έπαρση κι αλαζονεία. Κρίμα που τόσο σπουδαίες λέξεις οικειοποιούνται από πολλούς και παρερμηνεύονται.

Στον χωρισμό, το πάνω χέρι το έχει αυτός που θέτει το τέλος στη σχέση. Ο άλλος γίνεται το θύμα. Είναι αυτός που θα φωνάξει ότι έκανε τα πάντα μα δεν εκτιμήθηκαν. Συνήθως, δεν αποδέχεται μια τέτοια αλλαγή, βλέπει να χάνεται η επένδυση που είχε κάνει. Κλάματα, φωνές, αντιδράσεις, κυνηγητά και κατήφορος. Πάει η καλή εικόνα του, την έχει σκίσει χίλια κομμάτια.

Τώρα πια, δεν τον θέλει. Είναι εγωιστικό το θέμα. Να τον ταλαιπωρήσει θέλει ή να τον πάρει πίσω ως τρόπαιο, στην περίπτωση που δεν έχει μάθει να χάνει και θέλει να προσδώσει στον εαυτό του μια νίκη, αναγνωρίσιμη συνήθως, από αυτόν και τους γύρω του. Το ότι μπορεί να επένδυσε σε λάθος άνθρωπο ούτε που του περνάει απ’ το μυαλό. Άλλωστε, είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον να εντοπίσει τα λάθη των άλλων παρά τα δικά του.

Ας περάσουμε και σε αυτόν που ανακοινώνει τον χωρισμό. Εκεί έξω αναμένουν τόσοι ελεύθεροι άνθρωποι. Θα γίνει μέλος τους, μια και βρίσκει ό,τι χρειάζεται –σεξ, διασκέδαση, παρέα κλπ– χωρίς να υποστεί το ταμπέλωμα. Ούτε το σπιτικό φαγητό θα του λείψει, αφού οι Ελληνίδες μάνες αγαπούν όσο τίποτα τα ταπεράκια. Γυναίκες, άνδρες, όλοι τόσο κανακεμένοι, βολεύονται στην ευκολία των καιρών και σύσσωμοι σνομπάρουν την αγάπη, την πίστη, τον έρωτα –όχι το σεξ–, τη στήριξη, την προσπάθεια. Δυστυχώς, οι γονείς μας μάς μεγάλωσαν σύμφωνα με τα δικά τους απωθημένα κι εμείς, αντί να καρποφορήσουμε, επαναπαυτήκαμε και παραμείναμε κακομαθημένα παιδιά, που συνεχώς κι αδιαλείπτως ζητάνε.

Μπαίνουν όλα αυτά μέσα σε ένα τσουβάλι, δεμένο σφιχτά στο πόδι μας, κι εμείς έχουμε δύο επιλογές. Ή να το λύσουμε και να αποδεσμευτούμε απ’ τον τρόπο που μεγαλώσαμε –απ’ την κοινωνία, τη νοοτροπία, την υποτιθέμενη παιδεία μας– με σκοπό να δώσουμε απαντήσεις για αιώνια ερωτήματα, όπως το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι κάνουμε, πού πάμε. Η άλλη επιλογή είναι να το σέρνουμε σε κάθε μας βήμα, γεγονός που μας κάνει να παραμένουμε έρμαια όλων των ομάδων κι υποομάδων στις οποίες ανήκουμε.

Όσο πιο πολύ υπακούει κάποιος στους άτυπους κανόνες όλων αυτών των ομάδων, τόσο πιο στρωμένη ζωή του παρέχεται, τόσο πιο αποδεκτός απ’ το σύνολο είναι κι ας έχει ρόλο κομπάρσου στην ίδια του τη ζωή. Ο απόλυτος έλεγχος. Μέχρι να ξυπνήσει ο λαός, θα έχει σβηστεί κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Για ποια δικαιώματα, λοιπόν, ορθώνουμε το ανάστημά μας; Για ποιες ιδεολογίες παθιαζόμαστε τα βράδια στα μπαράκια ανάμεσα στις βότκες και τους καπνούς;

Να χωρίζουν οι άνθρωποι, ναι. Όμως, να ξέρουν και γιατί χωρίζουν. Και πάνω απ’ όλα, να μάθουν να μη χωρίζουν απ’ τους ίδιους τους τους εαυτούς! Για όσα φταις εσύ, δείξε με πράξεις τη συγγνώμη σου. Για όσα δε φταις, ανακουφίσου. Άφησε τον άλλο να ζήσει με το βάρος για το αν φέρθηκε σωστά ή όχι. Αυτός το πιο πιθανόν να μη προβληματιστεί καθόλου και να έχει ελαφρύ ύπνο, μέσα στην ασυνειδησία του. Δικό του πρόβλημα, δική του ευθύνη. Μήπως αν του φέρεις ένα βάζο στο κεφάλι ή αν τον βρίσεις, θα τον συνεφέρεις; Θα τον ξυπνήσεις απ’ τον λήθαργο; Δε βλέπεις πόσους συμμάχους έχει μέσα στην άγνοια και την ελαφρότητά του; Ή μήπως αν φερθείς άσχημα, νομίζεις ότι θα εκτονωθείς και θα τον ξεπεράσεις;

Όταν χωρίζουν οι άνθρωποι, οφείλουν να φεύγουν αθόρυβα. Αυτή είναι η μόνη απόδειξη ότι κάποτε αγαπήθηκαν. Μόνο έτσι θα νικήσουν πραγματικά. Μα κι αν δεν αγαπήθηκαν, έτσι θα μετριάσουν τη ματαιοδοξία τους. Άλλωστε, αν δεν αγαπήθηκαν, ποιος ο λόγος να κάνουν τόση φασαρία;

Αγαπάς και δε σ’ αγαπούν; Φύγε αθόρυβα κι ας είσαι με μάτια πρησμένα. Σ’ αγαπούν, αλλά δεν αγαπάς; Παραδέξου ότι δε βρήκες αυτό που αναζητούσες κι αποχώρησε ήσυχα. Κι αν δεχτείς την όποια επίθεση από αυτόν που έμεινε πίσω, άφησε τη σιωπή και την απόσταση να οριοθετήσουν την περιοχή σου και μην αναλωθείς.

Δε σ’ αγαπούν και δεν αγαπάς; Μια χειραψία, ένα αντίο κι όλα καλά. Πέταξε στα σκουπίδια τις μικρότητες και τους εγωισμούς. Αν, παρότι δεν τον θέλεις, έχεις το θράσος να απαιτείς να σε θέλει αυτός, τότε δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να παρέμβει ένας ειδικός για να σε βοηθήσει.

Αγαπάς και σ’ αγαπούν; Για να χωρίσουν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται σημαίνει ότι κάποιος –αν όχι κι οι δύο– έχει πρόβλημα στην εφαρμογή των θεωριών του. Ε, δε σου χρειάζεται κανένας δειλός, δε νομίζεις;

Χωρίζουν οι άνθρωποι. Χωρίζουν, επειδή συνάπτουν σχέσεις χωρίς να γνωρίζουν τον εαυτό τους. Ας γνωρίσουμε τον εαυτό μας, λοιπόν, για να μειωθούν και τα διαζύγια, αλλά κι οι γάμοι. Ας γνωρίσουμε τον εαυτό μας, γιατί η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση. Και πάντα να θυμάστε ότι η ευτυχία σνομπάρει τους βιαστικούς…