Στα 30 δε σε χαραμίζεις πια

Στα 20 έχεις την πεποίθηση ότι θα σώσεις όλον τον κόσμο. Στα 30 ευελπιστείς να σώσεις τον εαυτό σου απ’ αυτόν! Η νιότη είναι αλαζονική, ξεροκέφαλη, ανθεκτική, ασυγκράτητη. Η δεκαετία των 30 είναι αυτή που αφομοιώνει το χαμό που προκάλεσαν τα πιο τρελά μας χρόνια. Στα 20 ασχολείσαι περισσότερο με το «φαίνεσθαι» ενώ στα 30 με το «είναι». Στα 20 πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα, στα 30 συνειδητοποιείς ότι δεν ήξερες τίποτα, τελικά.

Όσο μεγαλώνεις, γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου, τον αποδέχεσαι, τον διαχειρίζεσαι. Γνωρίζεις τις αντοχές σου, τις δυνατότητές σου. Στα 30 σου έχεις οριοθετήσει τις προτεραιότητές σου· δουλειά, φιλοδοξίες, συγκεκριμένα χαρακτηριστικά συντρόφου, γι’ αυτό είναι πιο δύσκολο να δεσμευτείς.

Έχεις κατασταλάξει επαγγελματικά. Δε θα πω ότι εργάζεσαι σε δουλειά της επιλογής σου, γιατί στην Ελλάδα του σήμερα κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπικό, τουλάχιστον για μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Επίσης, φέρεις στις πλάτες σου πάνω από δέκα χρόνια εργασίας σε διάφορους χώρους, με αποτέλεσμα να γνωρίζεις σε ποιον επαγγελματικό χώρο θα ήσουν καλύτερος κι εστιάζεις σε αυτό.

Στα 20 ο έρωτας μοιάζει με ραντεβού στα τυφλά. Στα 30 σου έχεις περάσει από σχέσεις της μιας βραδιάς, αλλά και των χιλίων, έχεις γνωρίσει διάφορους τύπους: Ξανθούς, μελαχρινούς, μονόχνοτους, δραστήριους, φευγαλέους ή ανθρώπους που πέφτουν με τα μούτρα. Πλέον, κοιτάζεις τον άνθρωπο στα μάτια και κάνεις εικόνα τι μπορείς να πάρεις και τι μπορείς να δώσεις.

Στα 30 δε σκορπίζεσαι, δεν αναλώνεσαι, δεν παίζεις. Απέχεις από φανφάρες και πολύπλοκες καταστάσεις. Έχεις πια αντιληφθεί ότι ο έρωτας δεν είναι πάλη, δεν ισούται με την καταστροφή. Ο έρωτας στα 30 είναι ελευθερία! Ή σ’ αρέσει όπως είναι ή δε σ’ αρέσει και φεύγεις μια μακριά. Μια δεκαετία σου δίδαξε ότι τίποτα δεν αλλάζει, παρά μόνο εσύ.

Ξέρεις τι θέλεις δίπλα σου. Έχεις περάσει απ’ τα κοινωνικά πρότυπα στις προσωπικές επιθυμίες. Τίποτα δε σε συγκινεί αν δεν πληροί τις προϋποθέσεις σου. Γενικά είναι δύσκολος καιρός για σχέσεις, πόσο μάλλον με κάποιον που δε σου κάνει. Αυτούς που δε σου κάνουν, τους παραχωρείς στο κοινό, δεν τους κρατάς. Δε θέλεις ούτε να τους παιδέψεις ούτε να παιδευτείς. Ο χρόνος αρχίζει κι έχει σημασία, δεν έχεις καιρό για χάσιμο.

Στα 30 διψάς για σένα! Είναι η ηλικία που σ’ αγαπάς! Απολαμβάνεις την παρέα του εαυτού σου, έχεις διαμορφώσει τις συνήθειές σου, τις δραστηριότητές σου. Έχεις ανθρώπους γύρω σου που τους διάλεξες, δε σου έτυχαν έτσι απλά. Για να θυσιάσεις έστω και μια στάλα από σένα, την οικογένειά σου και τους φίλους σου για κάποιον θα πρέπει να έχει αυτό που αναζητάς. Αλλιώς, κάθεσαι στη φωλίτσα σου τη λατρεμένη, που με τόσο κόπο έφτιαξες.

Στα 30 οι φιλοδοξίες σου έχουν βάσεις. Δεν κάνεις άλματα που θα σε βγάλουν στο κενό ή στην κορυφή. Κάνεις μικρά σταθερά βήματα. Αφιερώνεις χρόνο σε όσα ποθείς, προσπαθείς. Δε θα βγεις έξω το βράδυ να πιεις δέκα ποτά και να ξεσαλώσεις. Θα κοιμηθείς νωρίς, γιατί θέλεις να ξυπνήσεις νωρίς. Δεν αφήνεις στην τύχη τίποτα, την τύχη σου την φτιάχνεις εσύ!

Σ’ αυτή την ηλικία, λοιπόν, αν δεν είσαι αγκαλιά στον καναπέ σου με κάποιον που σου ‘μεινε στο πέρασμα του χρόνου, προτιμάς την άπλα σου. Απολαμβάνεις τη μοναξιά στο κρεβάτι σου και δεν τη θυσιάζεις για ό,τι κι ό,τι. Δεν καίγεσαι για τον έρωτα, τον έζησες, τον έφαγες με το κουτάλι, που λένε. Όταν ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι, τότε δύσκολα θα παραμερίσεις το «εγώ» σου για μικροπράγματα και μικροσυγκινήσεις. Σε κρατάς για σένα.

Κουράστηκες πια να σε μαζεύεις από άσκοπα ξενύχτια κι από ανθρώπους που δεν είχαν να σου δώσουν κάτι αξιόλογο, κάτι ολοκληρωτικό. Δε σε χαραμίζεις πια! Έχεις μια γεμάτη από σένα ζωή κι αυτό σου φτάνει. Φυσικά κι αν βρεθεί στο δρόμο σου κάτι που θα σε συνεπάρει, θα είσαι εκεί, να το καλωσορίσεις. Θα το υποδεχτείς με όλες τις τιμές που του πρέπει, όμως, στ’ αλήθεια πες μου, ποιος εκεί έξω είναι άξιος να σ’ αγαπήσει το ίδιο ή και περισσότερο απ’ όσο εσύ εσένα; Αν υπάρχει τέτοιος μάγκας, χαλάλι του!

Αξίζει να μπεις στο παιχνίδι του έρωτα, μόνο όταν δε μοιάζει με παιχνίδι, αλλιώς κλείνεις τις κουρτίνες σου και ζεις με σένα, για σένα!