Υπερφορτωμένοι μικροί ήρωες!

Κάθε γονιός επιθυμεί το καλύτερο για τα παιδιά του. Καθημερινά δίνουν τον αγώνα τους για τη μόρφωση, την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία των παιδιών τους. Θέλουν να τους μάθουν καινούρια πράγματα, να τους δώσουν νέα ερεθίσματα. Να τους δείξουν τη ζωή, με λίγα λόγια, μέσα απ’ τα μάτια τους. Δεν υπάρχει πιο όμορφη αίσθηση για ένα γονιό απ’ το να βλέπει το παιδί του ενθουσιασμένο μπροστά σε μια καινούρια πληροφορία. Παρ’ όλα αυτά, αν ένας γονιός δεν το διαχειριστεί σωστά, ίσως υπερφορτώσει το παιδί του, ίσως το μπλοκάρει, ίσως του περάσει λάθος μηνύματα.

Πάνω απ’ όλα, πρέπει ν’ αντιληφθούμε τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τις επιθυμίες κάθε παιδιού κι όχι να τα βάλουμε σε μια διαδικασία να κάνουν αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε εμείς, μα δεν προλάβαμε και μας έμεινε απωθημένο, ή αυτό που ονειρευτήκαμε εμείς για το παιδί μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε άνθρωπος αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα, μοναδική κι αναντικατάστατη.

Οφείλουμε να φέρουμε στον κόσμο παιδιά που θα φτιάξουν τα δικά τους φτερά. Κανείς δε θα ‘πρεπε να ζει με δανεικά φτερά ούτε με φτερά από δεύτερο χέρι. Οφείλουμε να ξυπνήσουμε τη δική τους κριτική σκέψη κι όχι να τους δώσουμε μασημένη τροφή, που θα έχει χάσει τις θρεπτικές ουσίες της. Τα παιδιά μας θα χαράξουν το δρόμο τους και θα πρέπει να είναι ολόδικός τους, όπως κι η διαδρομή τους.

Οι γονείς του σήμερα έχουν αλλάξει πολύ συγκριτικά με τους γονείς του χθες, αφού γενιά με γενιά παρουσιάζει μεγάλη εξέλιξη. Κάθε γονιός οφείλει να συμβαδίσει με τα νέα δεδομένα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα εύκολο και πολλοί είναι οι γονείς που δεν έχουν βρει τις ισορροπίες τους. Το κακό είναι ότι οι λάθος χειρισμοί έχουν αντίκτυπο στα παιδιά, γι’ αυτό οφείλουμε να ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας, έτσι ώστε να μην τα επιβαρύνουμε με ψυχολογικά, που απορρέουν απ’ τις δικές μας ανασφάλειες ή τις υπερβολικές μας προσδοκίες.

Στο παρελθόν, οι γονείς άφηναν τα παιδιά τους να παίζουν στις αλάνες, στις πλατείες, στους δρόμους. Στις μέρες μας, δύσκολα θα συναντήσουμε τέτοιους γονείς. Μπήκαν στη ζωή μας η ρομποτική κι η ζούμπα και μας φούσκωσαν τα μυαλά. Καταργήσαμε το αυθόρμητο παιχνίδι, νιώθουμε ότι κάτι κάνουμε λάθος, αν δεν προσφέρουμε τουλάχιστον δυο-τρεις δραστηριότητες την εβδομάδα στο παιδί μας. Έξυπνα τα παιδιά μας, με φυσική περιέργεια, θέλουν να τα δοκιμάσουν όλα κι εμείς σπεύδουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες τους.

Να τα στείλουμε μπαλέτο, ιππασία, κολύμβηση, πιάνο, αναρρίχηση, αγγλικά, ισπανικά και τένις. Υπερφορτωμένοι ενήλικες ετών 10. Μιρέλα, ετών 6, άκρως οργανωμένο παιδί, πειθαρχημένο, κάθεται απέναντί μας και νομίζουμε ότι μιλάμε με τον καθηγητή μας απ’ το πανεπιστήμιο. Χαιρόμαστε κιόλας με την ώριμη στάση του παιδιού μας και τις γνώσεις του, στραβοκοιτάμε κι εκείνες τις μαμάδες που δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους αρκετά και κάθε Τρίτη απόγευμα πίνουν τον καφέ τους στις κούνιες χωρίς ενοχές! Βλέπουν τα παιδιά τους να παίζουν με χώματα και νερά, να λερώνονται και τις στήνουν στον τοίχο! Πώς επιτρέπουν στα παιδιά τους να ζήσουν έτσι ξέγνοιαστα κι απλοϊκά;

Εδώ που τα λέμε, πέντε δραστηριότητες την εβδομάδα βολεύουν πολύ. Για εμάς, εκείνες οι ώρες, είναι ώρες χαλάρωσης και λαχταριστών συναντήσεων με άλλες μαμάδες. Τις αγαπάμε αυτές τις συναντήσεις. Γεμάτες περηφάνια περιμένουμε τις άλλες μαμάδες να τις ενημερώσουμε για τα χόμπι των παιδιών μας. Επί της ουσίας, αποζητάμε επιβράβευση για το πόσο καλοί γονείς είμαστε. Βλέπουμε τα παιδιά μας σαν την προέκταση του άπληστου εγώ μας.

Φυσικά κι είναι ωραίο και σημαντικό να δίνουμε στα παιδιά μας επιλογές και ποικίλα ερεθίσματα. Αρκεί να μην τα πιέζουμε. Όχι επειδή εμείς θέλαμε να μάθουμε πιάνο και κανό, αλλά δεν το καταφέραμε, να πρέπει ντε και καλά να το μάθουν τα παιδιά μας. Κουράζονται κι εκείνα, δυσανασχετούν, δε θέλουν. Τουλάχιστον, δε θέλουν όλα τα παιδιά.

Της Πετρούλας ο γιος που θέλει πέντε δραστηριότητες, να τις κάνει. Της Γεωργίας, όμως, η κόρη, που δεν ονειρεύτηκε να γίνει χορεύτρια RNB κι αναγκάζεται δύο φορές τη βδομάδα να πηγαίνει στη σχολή χορού με τη μουσούδα της κατεβασμένη, γιατί θα πρέπει να το υποστεί αυτό; Εκείνη ήθελε απλά να μαζεύει αγριολούλουδα και ν’ αγκαλιάζει την Ευχούλα, τη σκυλίτσα της, που τόσο πολύ αγαπάει. Τη δικαιολογώ, όμως, και τη Γεωργία. Τι θα πει σε όλες εκείνες τις μαμάδες που τρέχουν ολημερίς τα παιδιά τους σε δραστηριότητες; Να της χρεώσουν ότι στερεί ψυχαγωγία κι εκπαίδευση απ’ το παιδί της;

Βεβαίως και να δίνουμε επιλογές στα παιδιά μας. Ν’ ανακαλύψουμε κι εμείς κι αυτά τις δυνατότητές τους, να δούμε τι τους αρέσει πραγματικά, τι τους εκφράζει, προς τα πού έχουν κλίση. Σκοπός μας είναι ν’ αναδείξουμε τα τυχόν ταλέντα τους, τις δεξιότητές τους. Όχι να τα υπερφορτώσουμε με καταναγκαστικά χόμπι.

Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν, να εξασκούνται. Πρέπει όμως, να παραμένουν παιδιά. Ανέμελα, αυθόρμητα, χαμογελαστά. Ας μην παράγουμε άλλα μικρομέγαλα, γεμάτα άγχος κι εξάντληση. Όλα χρειάζονται, στη σωστή δοσολογία.