Έγινε η τεχνολογία νταντά των παιδιών;

Στην εποχή που διανύουμε, λόγω των ταχύτατων ρυθμών της καθημερινότητας και της άκρατης τεχνολογικής εξέλιξης, οι άνθρωποι έχουν κληθεί να υπηρετήσουν πολλαπλούς κοινωνικούς ρόλους, ώστε να προσαρμόζονται στις συνεχώς ανανεωμένες συνθήκες. Όλοι επηρεαζόμαστε απ’ τα παραπάνω, πόσο μάλλον οι γονείς, οι οποίοι έχουν έναν επιπλέον κοινωνικό ρόλο, αυτόν του κηδεμόνα.

Το πρωί εργαζόμενοι κι όλη την υπόλοιπη μέρα γονείς. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι κι αυτοί παραμένουν άνθρωποι, που αναζητούν και χρειάζονται κάποιες στιγμές ξεκούρασης σε μια ασταμάτητη ρουτίνα , ψάχνοντας μια αποτελεσματική λύση για να ησυχάσουν κάπως τις απείθαρχες φωνές των παιδιών τους, κρατώντας τα απασχολημένα (κι ήσυχα ελπίζουν) σε κάτι, και κάπως έτσι κατέληξαν (ή μήπως κατάντησαν;) να τα εμπιστεύονται στα μαγικά χέρια της τεχνολογίας∙ τηλεόραση, tablet, κινητά τηλέφωνα, υπολογιστής, όλα αυτά που κρατούν απορροφημένα, σχεδόν υπνωτισμένα, τα μικρά τους πλάσματα.

Δεν είναι αθέμιτο το παιδί να ασχολείται κάποτε με τα παραπάνω, καθώς αποκτά οικειότητα με τούτα τα τεχνολογικά επιτεύγματα, τα οποία είναι απαραίτητα σε μία κοινωνία που στηρίζεται στην τεχνολογία, αλλά όταν το παιδί αντί να απασχολείται σε ένα λελογισμένο επίπεδο, αποβλακώνεται κι ένα τάμπλετ αντικαθιστά τον γονέα σε θέση νταντάς, κάπου αρχίζουμε να το χάνουμε.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ένα μικρό παιδί που χειρίζεται αψεγάδιαστα ένα tablet και δείχνει οριακά εξαρτημένο απ’ αυτό, καθώς δεν έχει δική του συνειδητή βούληση σε τέτοια ηλικία κι απλά ό,τι του δώσουν οι γονείς του θα το καταναλώσει και θα το απορροφήσει σαν ένα σφουγγάρι.

Ούτε τους γονείς μπορείς να κατηγορήσεις που χρειάζονται λίγο προσωπικό χρόνο ή απλά μερικές στιγμές για να τελειώσουν τη δουλειά που αναγκάστηκαν να φέρουν σπίτι, να μαγειρέψουν ή να τακτοποιήσουν τον χώρο, μακριά από φωνές και τρελά χοροπηδητά. Γιατί, όμως, να μην μπορεί ένα βιβλίο να πάρει τη θέση ενός κινητού τηλεφώνου, συμβάλλοντας έτσι στην ποιοτική αξιοποίηση του χρόνου του;

Το βιβλίο διεγείρει τη φαντασία του παιδιού, βοηθά στην ανάπτυξη του λεξιλογίου του και στη λογική δόμηση της σκέψης, κι αντ’ αυτού οι γονείς προτιμούν να προσφέρουν στα μικρά τους οθόνες, μέσα στις οποίες το βλέμμα και το μυαλό χάνονται. Ένα βιβλίο δημιουργεί προβληματισμούς, που πολλές φορές μπορεί να γίνουν η γενεσιουργός αιτία ενός εποικοδομητικού διαλόγου ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ενώ σε αντίθετη περίπτωση που ένα παιδί αποχαυνώνεται σε ψηφιακά παιχνίδια, το χάσμα επικοινωνίας μεταξύ των οικογενειακών μελών διευρύνεται κι οι γονείς χάνουν το πιο σημαντικό πράγμα, την εμπειρία του μεγαλώματος του παιδιού τους. Στην τελική, αν δεν είναι το βιβλίο η προτιμητέα επιλογή, ας είναι ο κινηματογράφος, μία βόλτα στην παραλία, η γυμναστική, η ζωγραφική.

Οι γονείς εκτός του ότι με το να δίνουν στο παιδί απλόχερα gadgets για να απασχολείται ξοδεύουν άσκοπα τις ώρες της καθημερινότητας του παιδιού τους και μάλιστα στα πιο ευαίσθητα έτη του, το εκθέτουν και σε ένα ευρύτατο φάσμα κινδύνων, αφού στον διαδικτυακό χώρο δεν υπάρχει φίλτρο που να ελέγχει ποιος και πότε μπαίνει σε αυτό. Το παιδί με την αθωότητα και την άγνοια κινδύνου που το χαρακτηρίζουν, μπορεί εύκολα να πέσει θύμα εκμετάλλευσης ή τυχαία να δει βίντεο ακαταλλήλου περιεχομένου, ενώ το βιβλίο είναι ένας συγκεκριμένος αριθμός σελίδων, του οποίου το περιεχόμενο μπορεί να ελέγξει ο γονέας πριν την αγορά του.

Δεν υπάρχει λόγος για δαιμονοποιήσεις, η ενασχόληση ενός παιδιού με την τεχνολογία δεν αποτελεί το χείριστο όλων, εφόσον όμως γίνεται υπό την εποπτεία των γονέων κι η χρήση είναι περιορισμένη. Όσο για τους γονείς, όσα ελαφρυντικά κι αν τους δίνει η απαιτητική και πιεσμένη καθημερινότητα, αφού πήραν τη συνειδητή απόφαση να αναλάβουν τον υπεύθυνο αυτό ρόλο, οφείλουν να αφιερώνουν όσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο μπορούν στο παιδί τους, ανεξαρτήτως της γεμάτης και πολυάσχολης ρουτίνας τους και να εκμηδενίσουν με αυτόν τον τρόπο το φαινόμενο της ηλεκτρονικής νταντάς (electronic babysitter).