Ένα θέατρο πού και πού το χρειαζόμαστε

Αν βγεις έξω στο δρόμο και ρωτήσεις αγνώστους ποιες είναι οι καθημερινές –ή έστω εβδομαδιαίες– ενασχολήσεις τους, πώς ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους, σπάνια κάποιος θα σου απαντήσει ότι πηγαίνει συστηματικά σε θεατρικές παραστάσεις ή επιλέγει την ανάγνωση ενός βιβλίου. Πολλοί θα πουν ότι αρέσκονται στην παρακολούθηση τηλεοπτικών εκπομπών, σειρών και ταινιών κι ακόμα περισσότεροι πως ασχολούνται με το κινητό και τον υπολογιστή τους. Ενδιαφέροντα και τα παραπάνω αλλά κάπως επιφανειακά, για να συμβαδίζουν με την τεχνολογική μας εποχή και την εμμονή μας με την εικόνα μας.

Κάποιοι θα πουν ότι η ανάγνωση βιβλίων κι οι θεατρικές παραστάσεις είναι κάπως ξεπερασμένες ασχολίες. Εν μέρει συμφωνώ, καθώς τα βιβλία πλέον μπορούμε να τα διαβάσουμε και σε ηλεκτρονική μορφή, αλλά τις θεατρικές παραστάσεις, ακόμη κι απ’ το διαδίκτυο να τις βλέπεις, χάνεις τη μισή μαγεία. Τι εννοώ; Εννοώ ότι όλη η ομορφιά του θεάτρου είναι το να ‘ρχεσαι σε επαφή με τη ζωντανή ανθρώπινη κίνηση κατά την ώρα μίας παράστασης.

Οι ηθοποιοί και το περιεχόμενο του ίδιου του έργου να σου γεννούν συναισθήματα είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο. Είναι πράγματι μία ανακουφιστική διέξοδος απ’ την καθημερινότητα, να βιώνουμε για δύο ή τρεις ώρες μια άλλη ζωή μέσω ενός ρόλου κι ενός ηθοποιού που τον ενσαρκώνει. Είναι γεγονός πως μέσα απ’ το πλήθος αλλά και το είδος των παραστάσεων, που ανεβαίνουν στο θέατρο ετησίως, μπορούμε να αντιληφθούμε το πολιτιστικό επίπεδο μιας χώρας.

Ένα έντονο πρόβλημα της εποχής μας είναι ότι έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό η φαντασία κι η δημιουργικότητα των ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στους τόσο ταχείς ρυθμούς συστηματοποιούν κάθε τους κίνηση για να προσαρμοστούν στο χάος της καθημερινότητας και να προλάβουν όσα απαιτεί αυτή. Το θέατρο βοηθά στο να μειώσουμε την παραπάνω έλλειψη, καθώς οξύνει τη σκέψη του θεατή.

Πόσες φορές δεν έχουμε φτιάξει διαφορετικά σενάρια στην εκδοχή ενός έργου και δεν έχουμε εκφράσει τους προβληματισμούς μας για μια συγκεκριμένη σκηνή, για τις αντιδράσεις των θεατρικών ηρώων, συγκρίνοντάς τις μάλιστα με τις εν δυνάμει δικές μας σ’ αντίστοιχες περιπτώσεις. Πόσες φορές δεν έχουμε γίνει αυτός ο μικρός σκηνοθέτης στο μυαλό μας κι έτσι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πολύπλευρα και να κρίνουμε το καθετί που μας παρουσιάζεται, αντί να το χωνεύουμε κατευθείαν σαν έτοιμη τροφή.

Το θέατρο αποτελεί μία γνήσια μορφή ψυχαγωγίας σε μία εποχή που οι περισσότεροι από εμάς καταπιανόμαστε μόνο με την επιφανειακή διασκέδαση. Δηλαδή με ό,τι μας κάνει να περνάμε ευχάριστα, χωρίς όμως να μας προσφέρει κάτι βαθύτερο, αφού μας αδρανοποιεί εγκεφαλικά. Αντιθέτως, ενώ παρακολουθούμε μια παράσταση καλούμαστε να αφοσιωθούμε σ’ αυτό που διαδραματίζεται μπροστά μας, να ανοίξουμε το μυαλό μας, ώστε να κατανοήσουμε και να αφομοιώσουμε όλα τα κοινωνικά της μηνύματα αλλά και τα συναισθήματα που μας προκαλεί.

Γενικότερα, όλη η ατμόσφαιρα του θεάτρου μας προκαλεί μια αισθητική πληρότητα, χορταίνουν τα μάτια μας θέαμα, εντυπωσιαζόμαστε απ’ τα κουστούμια των ηθοποιών και τα σκηνικά κάθε παράστασης, ικανά να μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, σε άλλες εποχές, σε έναν άλλο κόσμο, μακριά απ’ τον πραγματικό μας.

Για όλα τα παραπάνω κι όχι μόνο ένα θέατρο πού και πού μας χρειάζεται. Μην είμαστε προσκολλημένοι μόνο στην εύπεπτη καλοπέραση, την τεχνολογία και στο πώς θα ποστάρουμε μια εικόνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θα τραβήξει πολλά likes, γιατί υπάρχουν τόσα δημιουργικά πράγματα που μπορούν να μας προσφέρουν πολλά. Μια τέτοια εμπειρία πληρότητας είναι και το θέατρο.

Μαγεύει, γοητεύει και συγκινεί το θεατή, τον ταξιδεύει με οδηγό τη φαντασία του.  Γιατί να χάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι;

Και μην ξεχνάμε ότι είναι και πολύ πιο οικονομικό απ’ το να αγοράσουμε το επόμενο gadget μας.