Γοητευμένοι απ’ το ενδιαφέρον του άλλου για μας

Συνήθως μία σχέση ερωτικής φύσεως δημιουργείται λόγω της ανάγκης και των δύο συντρόφων να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλον και να χτίσουν έναν σταθερό δεσμό ανάμεσά τους.  Όμως είναι πάντα αμφίδρομο αυτό το πλέγμα συναισθημάτων, δηλαδή νιώθουμε κι οι δύο το ίδιο για τον απέναντί μας;

Για να δώσουμε μία απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα πρέπει να αρχίσουμε απ’ τη διαπίστωση πως δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι αυτό το βήμα της δέσμευσης σκεπτόμενοι πάνω από όλα τη συναισθηματική ανιδιοτέλεια κι ότι θέλουν να δημιουργήσουν κάτι αγνό κι όμορφο με το αντικείμενο του πόθου τους. Γιατί; Γιατί τα κίνητρα των ανθρώπων δεν είναι πάντα άδολα. Και μία τέτοια περίπτωση έλλειψης συναισθηματικής αμοιβαιότητας σε ένα «μαζί» υπάρχει όταν άνθρωποι συνάπτουν σχέση με κάποιον όχι γιατί τους αρέσει και τον θέλουν αλλά γιατί οι ίδιοι αρέσουν σε αυτόν τον κάποιον σε σημείο υπερβολής κι εκείνος δε σταματά να τους δείχνει έμπρακτα τον θαυμασμό του, κολακεύοντάς τους.

Πώς ξεκινάει όλο αυτό; Είμαστε άνθρωποι και καθένας μας έχει την ανάγκη να νιώθει αποδεκτός απ’ τους γύρω του, καθώς αυτό του ανεβάζει την αυτοπεποίθηση και του δίνει την επιβεβαίωση ότι αξίζει. Γι’ αυτόν τον λόγο και για το ότι ως άνθρωποι, πάλι, είμαστε πλάσματα συντροφικά, έτσι, κάνουμε σχέσεις με ανθρώπους που επιλέγουμε ως συντρόφους γιατί ακριβώς μας δίνουν πολλά συναισθήματα, διώχνουν τη μοναξιά μας και μας προσφέρουν ασφάλεια, ανεξάρτητα απ’ το αν εμείς νιώθουμε κάτι  για ‘κείνους.

Μας γοητεύει, τελικώς, το απύθμενο ενδιαφέρον του άλλου και το γεγονός ότι μπορεί να γίνει χαλκομανία για εμάς, κι ας μην έχουμε απαραίτητα την ανάγκη να ‘χουμε κάποιον δίπλα μας ως σύντροφο, πόσο μάλλον τον συγκεκριμένο, αφού εμείς δεν αισθανόμαστε –προς το παρόν– κάτι για ‘κείνον, πέρα από κολακεία. Μας δημιουργεί απίστευτη σιγουριά, ανανέωση κι αυτοπεποίθηση το γεγονός πως σε κάθε άγγιγμά μας λιώνει κι είναι έτοιμος να το ανταποδώσει μάλιστα με τόκο, πως αρκεί ένα νεύμα μας για να τρέξει κοντά μας, προσπαθώντας διαρκώς να μας φροντίζει και να μας ικανοποιεί.

Είναι δυνατόν, βέβαια, κάποια στιγμή το μέλος της σχέσης που δεν προσέφερε συναισθηματικά σε αυτήν να αρχίσει να αναπτύσσει κάποια συναισθήματα παραπάνω ή κάποια συναισθήματα γενικώς; Σίγουρα, οι περισσότεροι άνθρωποι θα σπεύσουν να απαντήσουν πως αυτό είναι ανέφικτο, γιατί όλα έγιναν χάρη του ανθρώπινου εγωισμού και του φόβου της μοναξιάς, αλλά, αν σκεφτούμε πιο σχολαστικά την όλη κατάσταση, θα διαπιστώσουμε ότι είναι εφικτό ο σύντροφος ο οποίος δεν επένδυσε συναισθηματικά εκ των προτέρων στη σχέση, να αρχίσει να αναπτύσσει κάποια συναισθήματα για τον απέναντί του, γιατί ακριβώς εκτιμάει την αμέριστη αγάπη που λαμβάνει χωρίς την προσδοκία κάποιου ανταλλάγματος.

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αγνοήσει παντελώς ή να αδιαφορήσει πλήρως, όταν μπροστά του κάποιος πίνει νερό στο όνομά του και του δίνει απλόχερα την καρδιά του, ακόμη κι αν ξεκίνησε τη σχέση αυτή για όλους τους λάθους λόγους.

Γενικά, η απόφαση μιας σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων απαιτεί έναν βαθιά συναισθηματικό δεσμό και καλό είναι να μην αμαυρώνεται με το να συνάπτεται επιπόλαια και για ανούσιους λόγους, όπως το γεγονός ότι κάποιος λιώνει για κάποιον, οπότε αποτελεί ευνοϊκή εστία για εκμετάλλευση. Βέβαια, μπορεί κάποιος να ξεκινήσει μία σχέση για εγωιστικούς λόγους και χωρίς προσδοκίες να αναπτυχθεί αμοιβαία αγάπη, αλλά αν δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία στον απέναντι μπορεί να ανατραπεί το αρχικό πλάνο, καθώς αυτός που αρχικά δε δινόταν συναισθηματικά δεν αποκλείεται να συνειδητοποιήσει ότι έκανε λανθασμένη εκτίμηση του ανθρώπου που έχει δίπλα του.

Κι έτσι ακριβώς, μέσα απ’ την τριβή, τον χρόνο και τις κοινές εμπειρίες να αναπτυχθεί η συναισθηματική αμοιβαιότητα της σχέσης.