Όταν όλες οι σχέσεις μας πάνε λάθος

Τη στιγμή την οποία ο καθένας αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει γύρω του, ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι δύσκολα στη ζωή του μπορεί να επιβιώσει ως μονάδα. Για αυτό το λόγο περικυκλώνουμε τους εαυτούς μας με ανθρώπους και συνάπτουμε σχέσεις κάθε είδους, ανάλογα με την περίπτωση, την περίσταση και την κάθε ανάγκη. Όπως είναι φυσικό, κάποιες από αυτές έχουν μικρή διάρκεια, ενώ άλλες αποκτούν βάσεις κι αντέχουν αρκετά χρόνια.

Τι γίνεται, όμως, αν κάποια στιγμή, κοιτώντας γύρω μας, δούμε ότι δεν έχουμε στη ζωή μας ούτε μία ουσιώδη σχέση; Τι κάνουμε αν μια καλή μέρα συνειδητοποιήσουμε ότι  όλοι οι «στενοί δεσμοί» με ανθρώπους μετά από λίγο χαλαρώνουν και μετατρέπονται, οι άνθρωποι αυτοί με τους οποίους δώσαμε κάθε λογής όρκο, σε απλούς γνωστούς; Ή αν ακόμη εξαφανίζεται οποιοδήποτε είδος σχέσης μαζί τους;

Την πρώτη φορά που θα συμβεί, σκέφτεσαι ότι δεν έγινε κάτι, απλώς δεν ταιριάζουν όλοι με όλους· δικαιολογία, την οποία όλοι μας έχουμε πει χίλιες φορές. Τη δεύτερη φορά λες ότι μάλλον φταίνε οι άλλοι, αφού κανείς δεν επιρρίπτει με ευκολία την ευθύνη στον εαυτό του. Τη τρίτη φορά, όμως, τελικά βρίσκεσαι να αναλογίζεσαι μήπως κάτι συμβαίνει σένα τελικά, κυρίως με τη συμπεριφορά που δείχνεις προς τους άλλους;

Η ευθύνη πέφτει πάνω μας μόνο όταν φτάσουμε στο έσχατο σημείο αποριών ή ίσως και απογοήτευσης. Τότε μόνο ενδεχομένως να αναλογιστούμε ότι φταίμε κάπου. Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε ότι ο λόγος  για τον οποίον οι σχέσεις μας αποτυγχάνουν είναι το γεγονός ότι συμπεριφερόμαστε το ίδιο σε όλους;  Ή μήπως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν έλκεται από τα ίδια που δώσαμε σε κάποιον άλλον;

«Το ίδιο δε ταιριάζει σε όλους», θα ήταν καλύτερο να πούμε λοιπόν, αντί να σκεφτόμαστε ότι όλοι δε ταιριάζουν με όλους. Δε γίνεται να μας αδικούν και να μας εκμεταλλεύονται όλοι συνεχώς.

Εμείς, λοιπόν, εκτιμάμε λανθασμένα και με όμοιο τρόπο την κάθε κατάσταση, αλλά μάλλον πιο γρήγορα θα έπρεπε να αρχίσουμε την αυτοκριτική μας με σκοπό όχι την επιβάρυνση του εαυτού μας με υπαιτιότητα και τύψεις, αλλά την κατανόηση της λανθασμένης συμπεριφορά μας και την μετέπειτα αλλαγή της για την βελτίωση των επικείμενων σχέσεών μας. Δεν είναι θεμιτό να κολλάμε σε δοκιμασμένες συμπεριφορές και να βάζουμε λίγη ψυχή σε σχέσεις, οι οποίες με αυτήν τη συνταγή το πιο σίγουρο είναι ότι θα αποτύχουν, καθώς μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιδιότητες του ανθρώπου είναι η δυνατότητά του να εξελίσσεται και όχι να μένει στάσιμος και κολλημένος.

Ας μην θεωρούμε τους φίλους μας, λοιπόν, δεδομένους και να τους συμπαραστεκόμαστε στα προβλήματά τους. Να είμαστε ένα από τα δύο αφτιά τους και ένας ώμος, για να κλάψουν ή να γελάσουν. Ακόμη και ένα τηλεφώνημα είναι αρκετό. Μη βάζουμε τους ερωτικούς μας συντρόφους σε δευτερεύοντα ρόλο στην καθημερινότητά μας, αλλά να τους εκφράζουμε καθημερινά το ενδιαφέρον μας, να είναι αδιαμφισβήτητο ότι τους αγαπάμε – γιατί κάθε επιτηδευμένη συμπεριφορά φαίνεται και είναι αρκετή για να κάνει μία σχέση χωρίς ουσία και ανυπόστατη και φίλους ή συντρόφους να τους υποβαθμίσει σε κοινούς γνωστούς.

Και είναι κρίμα να χάνονται στιγμές από εν δυνάμει ουσιώδεις σχέσεις λόγω επανάληψης και έλλειψης αυτοκριτικής. Κινδυνεύουν λιγότερο οι σχέσεις μας αν είμαστε πρόθυμοι να αλλάξουμε και να προσπαθήσουμε ξανά.