Τ’ ότι μπορούμε να κάνουμε παιδί δε μας κάνει κι ικανούς γονείς

Λένε πως η ολοκλήρωση του ανθρώπου έγκειται στο να κάνει ένα παιδί, ώστε να συνεχιστεί η παρουσία του στη Γη τούτη και να μην εκλείψει το γένος. Δεν υπάρχει κάτι το περίεργο ή δυσνόητο, ίσως ούτε καν αναμφίβολο, στην παραπάνω γνώμη, αλλά –δυστυχώς ή ευτυχώς– δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να γίνουμε γονείς.

Ο λόγος αυτού είναι η απόσταση, που συχνότατα υπάρχει, μεταξύ της σωματικής και πνευματικής ωρίμανσης κι όταν άνθρωποι ανώριμοι ακόμη εγκεφαλικά αλλά σωματικά έτοιμοι κάνουν ένα παιδί, καταλήγουμε να λέμε πως, τελικά, ήταν ανάξιοι για γονείς. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει πώς να ‘ναι γονιός∙ είναι κάτι που γίνεσαι, δε γεννιέσαι μ’ αυτό. Δε φταίει, όμως, μόνο αυτός που ταύτισε την ετοιμότητα του βιολογικού του ρολογιού με τη νομιζόμενη πνευματική του ωριμότητα, γιατί αφέθηκε στην πίεση των κοινωνικών επιταγών, που θέτουν ως απαραίτητο στοιχείο στο πλάι ενός τριαντάχρονου/ης ένα τέκνο, κι ας είναι ακόμη παιδί ο ίδιος ο τριαντάρης/α.

Ως αντίλογος στο προαναφερθέν θα παρουσιαστεί η αποδυνάμωση του σώματος να τεκνοποιήσει και κάποιες αριθμημένες ασθένειες, που μπορούν να επιβαρύνουν και να συνοδεύσουν το παιδί που γεννιέται σε καθυστερημένη ηλικία συγκριτικά με τον μέσο όρο. Δεκτές οι φοβίες αυτές αλλά η επιστήμη σε συνεργασία με την τεχνολογία έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε τα παραπάνω να αποτελούν ανησυχίες που πολύ άμεσα απαντώνται και βρίσκουν λύσεις. Κι είναι κι οι αναρίθμητες διαφημίσεις που κατευθύνουν τη γυναικεία σκέψη στην ανάληψη του κοινωνικού ρόλου της μητέρας, παρουσιάζοντας τη μητρότητα σαν μία ξεκούραστη διαδικασία, που περιλαμβάνει μόνο γέλια και χαρά, αλλά (σχεδόν) κανείς δε μιλάει για την ψυχική και σωματική εξάντληση που απαιτεί το μεγάλωμα ενός παιδιού, παρά μόνο γίνεται συνειδητή όταν κάποιος έχει ήδη γίνει γονιός.

Το παιδί δεν είναι αυτό που σηματοδοτεί τη λήξη της πορείας του γονιού ως ανθρώπου, αλλά αποτελεί τη μεταμόρφωσή του σε μία δυάδα, όπου δάσκαλος για τη ζωή είναι αυτός. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, όταν κάποιος επιθυμεί να κάνει παιδί πρέπει να διακατέχεται από πνευματική ωριμότητα κι ολοκλήρωση. Απαιτείται η πλήρως συνειδητή ανάληψη του κατευθυντήριου ρόλου, ο οποίος καλείται να μεταδώσει αξίες στο τώρα μικρό τέκνο, όμως, μελλοντικά κοινωνικό μέλος.

Είναι θεμιτό αυτός που επιθυμεί να γίνει γονέας να ‘χει αυτογνωσία, ώστε να ‘χει θέσει υπεύθυνα ρεαλιστικούς στόχους στη δική του ζωή, για να μπορέσει να διαχειριστεί και μία δεύτερη, η οποία δεύτερη λόγω του μικρού της ηλικίας της θα ‘ναι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αγκιστρωμένη πάνω του έως κι απολύτως εξαρτώμενη. Εξίσου ουσιώδες χαρακτηριστικό είναι το κατεχόμενο επίπεδο ενσυναίσθησης, καθώς απαραίτητη είναι η ικανότητα να καταλαβαίνουμε τα συναισθήματα του απέναντί μας, για να παρέχουμε κατανόηση άμεσα.

Η απόκτηση ενός παιδιού δε θα πρέπει να ‘ναι μία βεβιασμένη απόφαση. Το παιδί δεν πρέπει να αποτελεί ούτε μέσο ικανοποίησης της φιλαρέσκειάς μας με σκοπό τη συνέχιση του ονόματός μας ούτε αποτέλεσμα οικογενειακών και κοινωνικών πιέσεων. Γι’ αυτό έτοιμος για γονιός είναι αυτός που είναι σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά έτοιμος να φέρει στον κόσμο ένα παιδί που μελλοντικά θα ‘ναι ένας αξιόλογος κι ισορροπημένος άνθρωπος, όπως ήταν εκείνος καθώς το μεγάλωνε.