Ήταν πάντα καθισμένο σε ένα μικρό σκαμνί στη γωνία του σαλονιού· εκεί έτρωγε, εκεί έπινε, έπαιζε με ένα ξύλινο ανθρωπάκι που του έκανε δώρο σε κάτι γενέθλια ο πατέρας του, για να καλύψει τις τύψεις του. Του το έδωσε μαζί με ένα φιλί στο μέτωπο κι εκείνο τραβήχτηκε πίσω από τον φόβο, αφού δεν είχε συνηθίσει τέτοιες εκδηλώσεις τρυφερότητας. Έμενε εκεί, ώρες ατελείωτες, μέρες μπορεί και χρόνια -έτσι του φαινόταν τουλάχιστον- γιατί ο φοβισμένος χρόνος πάντα κυλάει πιο αργά και πιο βασανιστικά.
Αυτό το σκαμνάκι ήτανε το δικό του καταφύγιο, τα δικά του χαρακώματα. Εκεί είχε μάθει όλον αυτόν τον καιρό πως άμα ήταν ήσυχο, χωρίς να μιλάει, να ζητάει και να κάνει φασαρία, μπορεί να μην ξεσπάσει κανείς πάνω του. Και δεν το είχε μάθει με τον εύκολο τρόπο. Έβλεπε σκηνές μάχης να διαδραματιζονται στα αθώα μάτια του και ήξερε πια πότε πλησιάζει ο πόλεμος. Όταν γυρνούσε ο αφέντης του σπιτιού, κατακόκκινος, με μία άσχημη μυρωδιά που του έκαιγε τη μύτη, όταν η μητέρα του έκλαιγε και φώναζε υστερικά σπάζοντας ό,τι έβρισκε μπροστά της. Τότε ήξερε πως μία λάθος κίνηση, ακόμα και μια διασταύρωση του βλέμματός τους, θα έστρεφε τα σκάγια πάνω του.
Έσφιγγε τα χεράκια του μπουνίτσες στα αυτιά του, κι έκλεινε όσο μπορούσε τα μάτια του για να μη βλέπει αυτές τις παραμορφωμένες φιγούρες που λεηλατούσαν το κορμάκι και την ψυχούλα του. Η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά που πονούσε και νόμιζε ότι θα φύγει από τη θέση της, η ανάσα του κάθε φορά γινόταν όλο και πιο δύσκολη· κάθε φορά ευχόταν να μην έχει γεννηθεί. Γιατί αυτό του έδιναν να καταλάβει, είναι πως για όλα φταίει αυτό το πλάσμα, που το μόνο κακό που έκανε ήταν να γεννηθεί κι αυτό χωρίς να το επιλέξει.
Από ένα σημείο και μετά τα χτυπήματα με τη ζώνη δεν το πονούσαν κι ας του έσκιζαν τη λεπτή του σάρκα. Μα αυτή η έλλειψη αγάπης και αποδοχής δε συνηθίζεται με τίποτα. Όταν οι ίδιοι που σε γέννησαν και δημιούργησαν σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι το χειρότερο έκτρωμα, αυτό δεν αντέχεται.
Κάποτε, κορυφαίοι επιστήμονες, όπως η Dr. Nadine Burke Harris μλιλησε για το τοξικό στρες και είπε πως τα επίπεδα άγχους ενός παιδιού που ζει κακοποίηση μέσα στο σπίτι του, είναι τα ίδια με έναν στρατιώτη στη μάχη. Μελέτες επί μελετών αργότερα, ήρθαν να το επιβεβαιώσουν. Αυτά τα παιδιά βιώνουν τον πόλεμο και τη μάχη για επιβίωση καθημερινά, με τη διαφορά ότι ο εχθρός είναι οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, το πεδίο μάχης είναι το παιδικό τους δωμάτιο, δεν υπάρχει ελπίδα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και το κυριότερο, δεν έχουν τίποτα για να προστατέψουν τον εαυτό τους. Είναι μια ατελείωτη μάχη όπου τους ακολουθεί πάντα ακόμα και αν φύγουν από αυτόν τον βούρκο. Οι πληγές, θα μείνουν πάντα εκεί. Οι μνήμες από σκοτεινά βράδια θα εμφανίζονται και τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι θα είναι μόνιμοι συγκάτοικοι.
Αυτοί οι μικροί στρατιώτες υπάρχουν δυστυχώς παντού γύρω μας κι εμείς δε θα πρέπει να τους αγνοούμε, αλλά να γίνουμε η σανίδα σωτηρίας τους και να τους δώσουμε ελπίδα για καινούργια όνειρα και αξίες για ζωή. Μην κλείνετε τα μάτια στα πεδία βολής με στόχο αθώα πλάσματα. Μπορείτε πάντα να απευθυνθείτε σε αστυνομικό τμήμα, στην πρόνοια ή με τηλεφωνική καταγγελία στο χαμόγελο του παιδιού στον αριθμό 1056. Είτε γίνε ο ιππότης για ένα παιδί, ή αν είσαι εσύ αυτό το παιδί, βγες από αυτό το πεδίο μάχης, που δε θέλησες ποτέ να μπεις.
Συντάκτης: Βαλάντου Σαρρή
