20s: Η πιο διφορούμενη δεκαετία της ζωής μας

Η δεκαετία των 20. Η δεκαετία στην οποία «πρέπει» να χτίσουμε καριέρα, να βρούμε το άλλο μας μισό, να αποφασίσουμε σε ποιο μέρος του κόσμου θα ζήσουμε, να αποκτήσουμε δικό μας σπίτι, να κάνουμε οικογένεια…

Και ταυτόχρονα η καλύτερη δεκαετία της ζωής μας. Ή μήπως όχι;

Ήρθε η ώρα για απομυθοποίηση όσων ακούγαμε τόσα χρόνια. Το «Μακάρι να μεγαλώσω» μετατρέπεται σε «Τι ήρεμα και ωραία ήταν όλα όταν ήμουν παιδί». Η φοιτητική ζωή μπορεί πράγματι να είναι υπέροχη (ειδικά συγκριτικά με τη χρονιά των Πανελληνίων, το άγχος, το ατελείωτο διάβασμα και τα «Πάλι θα βγεις; Δεν έχεις διάβασμα;» της μαμάς και του μπαμπά), αλλά όχι τόσο υπέροχη όπως στις αμερικανικές ταινίες. Ξαφνικά πρέπει να δουλέψεις ή τέλος πάντων να σκέφτεσαι πριν αγοράσεις κάτι για να μην τελειώσει το χαρτζιλίκι του μήνα, να μένεις σε ένα σπίτι πολύ μικρότερο απ’ ότι έμενες – που πρέπει να καθαρίζεις κιόλας (ναι ολομόναχος/η), οι κολλητοί/ες σου έχουν διασκορπιστεί στην Ελλάδα ή είναι στην ίδια πόλη αλλά τα προγράμματά σας είναι αντίθετα άρα σπάνια βρίσκεστε πια – το ίδιο και η σχέση σου, το «Τι να φάω τώρα;» είναι ένας καθημερινός αγώνας. Και μην ξεχνάμε τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις. Νόμιζες ξεμπέρδεψες αλλά το πρωινό ξύπνημα παραμένει, οι εργασίες είναι πολλές και τόσο μεγάλες. Αναρωτιέσαι γιατί κουράζεσαι τόσο εύκολα. Σου λείπει το σπίτι σου παρόλο που περνάς ωραία. Χάνεσαι με τους φίλους της πόλης σου, παίρνεις κιλά γιατί λείπουν τα ισορροπημένα σπιτικά γεύματα, δεν έχεις χρόνο για τις δραστηριότητες και τα αθλήματα που έκανες παλιά.

Και καταφέρνεις να τελειώσεις τη σχολή που τόσο σε παίδεψε. Και αντί να σου λένε ένα σκέτο συγχαρητήρια ακούς δέκα φορές τη μέρα «Τι θα κάνεις τώρα;», «Στέλνεις βιογραφικά;», «Βρήκες μεταπτυχιακό;» από κυριολεκτικά όλους. Μα εσύ δεν έχεις ιδέα πώς να φτιάξεις βιογραφικό και τι είναι πια αυτό το LinkedIn; Για τα αγόρια που έχουν και τον στρατό στην εξίσωση, τα πράγματα είναι ακόμα πιο μπερδεμένα. Όλοι περιμένουν από σένα να βρεις δουλειά αλλά εσύ νιώθεις πως δεν έχεις καμία γνώση στην πράξη. Δεν είσαι καν σίγουρος/η αν σου αρέσει η επαγγελματική αποκατάσταση που έχει η σχολή που τελείωσες. Έπρεπε να ξαναδώσω Πανελλήνιες; Να κάνω 10%; Μήπως κατατακτήριες; Μήπως να κάνω κάτι τέτοιο τώρα; Μα ποιος σπουδάζει πάλι, νιώθω τόση κούραση… Τι μεταπτυχιακό μού λέτε, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Να γυρίσω στην πόλη μου; Να πάω Αθήνα; Εκεί πάνε όλοι. Ή μήπως εξωτερικό; Και τι θα γίνει με το αγόρι/κορίτσι μου που δεν έχει τελειώσει για να έρθει μαζί μου;

Και αποφασίζεις το πού και το τι, έστω για τώρα. Και φτιάχνεις αυτό το LinkedIn. Γιατί ζητάνε τόσα προσόντα; Μα μόλις τελείωσα. Πώς γίνεται όλοι στην ηλικία μου να έχουν κάνει τόσα σεμινάρια;

Και βρίσκεις μια δουλειά στον τομέα σου ή μη. Οι 8 ώρες να κάνεις το ίδιο πράγμα μοιάζουν ατελείωτες. Κάποιες μέρες πνίγεσαι στη δουλειά και γυρνάς σπίτι με ένα κεφάλι καζάνι, κάποιες άλλες δεν έχεις τι να κάνεις όλη μέρα και δεν ξέρεις τι από τα δύο είναι χειρότερο. Πλέον έχεις παραπάνω λεφτά αλλά όχι τον ίδιο χρόνο ή όρεξη για να βγεις. Το καλοκαίρι δεν είναι πια 3 μήνες και παραμονή Χριστουγέννων δουλεύεις. Το ίδιο και Μεγάλη Πέμπτη. Και κάποια Σάββατα.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χωρίζεις, γιατί με το ταίρι σου δε θέλετε πια τα ίδια και δεν πάει άλλο. Ή είσαι ακόμα ελεύθερος/η όταν παιδιά από το σχολείο παντρεύονται και εσύ δεν είχες ποτέ στη ζωή σου σοβαρή σχέση, ή ούτε καν σχέση. Ή όλα καλά με το αγόρι/κορίτσι σου αλλά ένας από τους δύο κάνει μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και έχετε σχέση από απόσταση για 1-2 χρόνια.

Πότε θα παντρευτώ; Θέλω να παντρευτώ; Τα ενοίκια είναι ακριβά. Οι μεγάλες πόλεις δεν αντέχονται. Μα οι μικρές δεν έχουν δουλειές. Είναι το εξωτερικό λύση κι ας είμαι μακριά από όλους; Πρέπει να βρω μια επιχειρηματική ιδέα να κάνω κάτι δικό μου. Αλλά με τι λεφτά;

Πάρε μια βαθιά ανάσα και ηρέμησε.

Μη συγκρίνεις την πραγματικότητα με προσδοκίες που δημιουργούν τα social media και οι ταινίες. Όταν πήγες να σπουδάσεις, είχες ανάγκη να περιμένεις κάτι φαντασμαγορικό, κάτι αψεγάδιαστο και πάλεψες πολύ να περάσεις σε μια σχολή ακόμα και αν δεν ήταν η πρώτη σου επιλογή. Κάθε αλλαγή είναι δύσκολη και η μετάβαση σε μια νέα πραγματικότητα ακόμα πιο δύσκολη. Και μην κοιτάς άλλο τα
stories. Όχι, δεν περνάνε οι άλλοι υποχρεωτικά πιο καλά. Προφανώς και θα ανέβαζαν story από το πάρτι που πήγαν και όχι από πριν που έκλαιγαν μόνοι στο σπίτι, μιλώντας ψιθυριστά στο τηλέφωνο με κάποιον δικό τους, επειδή νόμιζαν ότι κάποιος είναι έξω από την πόρτα τους. Ούτε από εκείνο το ΣΚ που δεν είχαν με ποιον να βγουν.

Είναι φυσιολογικό να μην ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Λίγοι τυχεροί ξέρουν. Δεν είσαι μόνος/η σε αυτό. Ποτέ δεν είναι αργά να σπουδάσεις ξανά. Ούτε στα 40 ούτε στα 60. Πόσο μάλλον στα 20s. Εάν αυτό ήθελες πάντα, κάν’ το τώρα. Μην αφήνεις τα χρόνια να περνάνε. Ή άφησέ τα. Η ζωή δική σου είναι και μην ακούς κανέναν, ούτε εμένα!

Και αν δε χτίσεις καριέρα τι έγινε; Δε σου λέω να μην ονειρεύεσαι, αλλά γιατί τα όνειρά σου να είναι συνδεδεμένα με τη δουλειά; Μπορείς να έχεις μια αξιοπρεπή δουλειά που δε σου διαλύει την ψυχική υγεία και ας μην είναι η δουλειά των ονείρων σου. Στην τελική υπάρχει πράγματι «δουλειά ονείρων»; Ποιος ονειρεύεται να δουλεύει;

Η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στη φύση, στον ήχο των κυμάτων που σκάνε, σε μια πεταλούδα με δέκα χρώματα. Στα ταξίδια που πηγαίνεις με τα λεφτά από αυτή τη μέτρια δουλειά. Στο γέλιο των μικρών παιδιών, κάποια μέρα των δικών σου, αν θέλεις να κάνεις. Σε αυτό το άθλημα που πρέπει να αρχίσεις ξανά γιατί σου λείπει. Στις ανθρώπινες σχέσεις. Τα αδέρφια, τους γονείς, τους φίλους, τους συντρόφους. Σημασία έχει να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, ούτε η κοινωνία ούτε κανένας άλλος. Πάντα υπάρχει ο χρόνος και η επιλογή. Και είναι όλα στα πόδια σου. Πιθανότατα μέσα σου ήξερες από πάντα ποια είναι η δική σου ευτυχία. Πάρε αυτές
τις λέξεις σαν το σημάδι που έψαχνες και κυνήγησέ τη.