Γιατί το να βλέπεις true crime σειρές για να χαλαρώσεις είναι red flag

Netflix, YouTube, podcasts, παντού δ@λοφονίες, μυστήριο, εξαφανίσεις. Οι σειρές true crime έχουν γίνει η απόλυτη εμμονή. Και δε λέω, έχουν το ενδιαφέρον τους. Αλλά αν το να βλέπεις ντοκιμαντέρ για serial k1llεrs είναι ο δικός σου τρόπος να χαλαρώνεις μετά τη δουλειά, ε, μήπως να το ξανασκεφτείς; Γιατί μπορεί να είναι πιο red flag απ’ όσο νομίζεις!

«Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν ακούσω ένα podcast για έναν διαμελισμό»

Ακούγεται αστείο, αλλά πόσες φορές το έχεις ακούσει (ή πει) σοβαρά; Αν η ιδέα του να κλείσεις τη μέρα σου με ένα έγκλημα που δεν εξιχνιάστηκε σε γεμίζει ηρεμία, κάτι δεν πάει καλά. Σκέψου το λίγο: άλλοι κοιμούνται με χαλαρωτική μουσική και εσύ με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το πώς κάποιος εξαφάνισε τον συγκάτοικό του. Εντάξει;

Όταν η αδρεναλίνη γίνεται comfort zone

Οι ειδικοί λένε ότι το true crime τραβάει την προσοχή μας γιατί προκαλεί αδρεναλίνη και φόβο, αλλά με ασφάλεια. Το πρόβλημα; Αν έχεις συνηθίσει να “χαλαρώνεις” με αυτή την ένταση, ίσως ο εγκέφαλός σου έχει αρχίσει να το ζητάει σαν κανονικότητα. Όμως η διαρκής ένταση δεν είναι κανονικότητα στις ζωές μας – ούτε θα έπρεπε να είναι. Και κάπως έτσι, μια μέρα θα σε δεις να μαγειρεύεις ατάραχος ενώ στο background ακούς για κανιβαλισμό. Καμπανάκι;

Το empathy gap: Όταν η φρίκη γίνεται ψυχαγωγία

Οι αληθινές ιστορίες εγκλήματος είναι ακριβώς αυτό: αληθινές. Μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους με φρικτό τρόπο. Αν το να ακούς για αυτά σε κάνει να χαλαρώνεις αντί να σε προβληματίζει, ίσως έχεις αποκτήσει μια μικρή… ανοσία στη φρίκη. Ξαφνικά, οι δολοφονίες γίνονται “content” και όχι τραγωδίες. Κι όταν η βία αντιμετωπίζεται σαν μια ακόμα σειρά στο Netflix, δεν είναι περίεργο να χάνεται η ενσυναίσθηση. Και αυτό δεν είναι και το πιο υγιές, σωστά;

Η επίδραση στο υποσυνείδητο

Μπορεί να νομίζεις ότι βλέπεις true crime απλώς για χαλάρωση, αλλά το μυαλό σου δεν το βλέπει έτσι. Οι πληροφορίες που καταναλώνεις – ειδικά πριν τον ύπνο – δεν εξαφανίζονται. Μένουν στο υποσυνείδητό σου και επηρεάζουν τα όνειρά σου, τη διάθεσή σου και – το χειρότερο – τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Αν η καθημερινότητά σου είναι γεμάτη με βία, αίμα και εγκλήματα, τότε μήπως χωρίς να το καταλάβεις αρχίζεις να τα βλέπεις ως κάτι φυσιολογικό;

Ρεαλιστικά τώρα, είσαι όντως πιο προετοιμασμένος;

Ένα από τα πιο συνηθισμένα επιχειρήματα των φαν του true crime είναι ότι “μαθαίνουν πώς να προστατεύονται”. Οκ, καταλαβαίνω τη λογική. Αλλά αλήθεια, αν σε ακολουθούσε κάποιος βράδυ σε ένα σκοτεινό δρομάκι, θα ανέλυες μέσα σου τεχνικές profiling του FBI ή θα έτρεχες με χίλια;

Η εμμονή με το “σκοτεινό” δεν είναι απλά quirky

Ας το παραδεχτούμε: το να έχεις ένα ενδιαφέρον για το true crime είναι νορμάλ. Αλλά το να είναι ο μόνος τρόπος που χαλαρώνεις ή να το θεωρείς πιο ενδιαφέρον από την πραγματική ζωή, μάλλον λέει κάτι για το πώς βλέπεις τον κόσμο. Κάπου εκεί μπαίνει το red flag.

Οπότε, τι κάνουμε;

Δε λέω να σταματήσεις να βλέπεις τα αγαπημένα σου crime ντοκιμαντέρ, αλλά ίσως να δοκιμάσεις και κάτι πιο ανάλαφρο για χαλάρωση. Ίσως, μια σειρά, ένα βιβλίο ή – σοκαριστικό, το ξέρω – λίγη ησυχία. Και αν πραγματικά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τη δόση σου από εγκλήματα, τουλάχιστον ας είναι με μέτρο. Και χωρίς να λες “εγώ έτσι χαλαρώνω” λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί δεν είναι!