Πώς τολμάς να πεις πως δε θες παιδί σε μια κοινωνία που είναι έτοιμη να σε κράξει;

Πώς τολμάς να πεις σε πως δε θέλεις παιδί σε μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη να σ’ ακούσει; Σίγουρα κι εσύ θα θυμάσαι από μικρή ηλικία να παρατηρείς πολύ. Να παρατηρείς τους ανθρώπους και τις αύρες τους. Δεν ξέρεις από μητρικό ένστικτο, δε σού έκρουσε ποτέ τον κώδωνα της καρδιάς σου. Ίσως, ένας ανασταλτικός παράγοντας να είναι επειδή δουλεύεις με παιδιά. Νομίζω είτε σού ξυπνάει η επιθυμία είτε πέφτει σε χειμερία νάρκη. Η ιδέα σου για μητρότητα θα έφτανε μέχρι το ρόλο της διασκεδαστικής θείας.

Κάμερα τώρα κι όλα τα φλας σ’ εσένα που κατακρίνεις. Κατακρίνεις τους ανθρώπους που δε φαντάζονται ν’ αλλάζουν πάνες -τουλάχιστον όχι ακόμα. Τούς κολλάς και τη ρετσινιά του εγωκεντρικού εγωίσταρου και συνεχίζεις να ρουφάς τον καπουτσίνο σου μ’ αυτό το επικριτικό μα λανθασμένο σκεπτικό. Κάνε λίγο ζουμ τώρα στα παιδικά σου χρόνια. Πείσε με ότι δεν έχεις κι εσύ παιδικά τραύματα. Το λες, το ξαναλές, έπεισες κανέναν; Θα μού πεις, δεν υπάρχει χρυσή συνταγή να ρίξεις μέσα θαυματουργά συστατικά και να βγει το παιδί θαύμα του Τάκη Τσαν.

Προφανώς, δε ζει κι αναπνέει ανθρώπινος οργανισμός αποδεσμευμένος από αόρατες τραυματικές αλυσίδες που οδηγούν στα παιδικά του χρόνια και στους φροντιστές που έτυχε να έχει δίπλα του. Γιατί η συγγένεια σου τυχαίνει κι απλώς κάνεις το καλύτερο δυνατό να κρατηθεί γερά ο δεσμός. Όχι, τα δεσμά, αυτά πολλές φορές δεν τα υπολογίζεις. Και κάπως έτσι, τα παιδικά σου χρόνια έχουν γίνει αντικείμενο πολύωρων session στο ντιβάνι του ψυχολόγου, έχουν χρυσώσει τις φαρμακευτικές άθελά τους και πολύ συχνά όχι σκόπιμα, καθώς τα κατασκευάσματα τούς καταπίνουν, το ένα pr0zac πίσω από τ’ άλλο. Σκοπός τους; Να νιώσουν έστω ολιγόλεπτη τεχνητή χαρά.

Υπάρχει άνθρωπος αψεγάδιαστος μωρέ; Αν υπήρχε θα ήταν ο Μεσσίας που by the way του ψιλοφέρνει ο Keanu Reeves. Άρα πώς γίνεται να περιμένει κανείς πως οι γονείς δε θα κάνουν λάθη; Αρκεί να μην πρόκειται για θaνάσιμα αμαρτήματα. Άνθρωποι είναι κι εκείνοι και είτε τούς έλαχαν μία, δύο, τρεις ψυχούλες, είτε πάλευαν χρόνια με τεχνητά ή μη μέσα ν’ αποκτήσουν αυτό που η κοινωνία επιτάσσει ως τον υπέρτατο στόχο προκειμένου κάποιος να φτάσει στην απόλυτη ολοκλήρωση. “The gates are open” για τα πρώτα -άντα κι εκεί να δεις ευχές. «Και του χρόνου τριπλοί» –κι όχι, δεν εννοούν από το φαγητό, «Μα πώς γίνεται να μη θες παιδιά; Μάλλον, δεν έχεις βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Κάτσε να τον βρεις και θα δεις θα έρθει από μόνο του»

Ε, τελικά δεν ήρθε. Και μέσα σου φουσκώνεις και ξεφουσκώνεις ταυτόχρονα. Αναρωτιέσαι τι πάει λάθος μ’ εσένα και δε θες να φτάσεις εκεί που σε έμαθαν από μικρή ηλικία πως οφείλεις να τερματίσεις την πίστα του εγωισμού σου. Εγωιστικό όμως δεν είναι να φέρνεις στον κόσμο ένα πλάσμα μόνο για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου των γύρω σου;

Εγωιστικό να μην έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου πριν κάνεις αυτό το βήμα. Η τσέπη είναι συχνά μέγας βραχνάς στην απόφαση σου να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Όμως δεν είναι μόνο το ευρώ η μονάδα μέτρησης, είναι τα βαρίδια που κουβαλάς να παλέψεις να τ’ αφήσεις σε μια γωνιά να μην τα βλέπει συνεχώς μπροστά του φάτσα φόρα κι αναρωτιέται που έφταιξε. Είναι να μην το χειρίζεσαι μ’ επικλήσεις στο συναίσθημα κάνοντας το ενοχικό ον που δε θα βρίσκει ηρεμία ακόμα και στην άκρη του βουνού.

Άλλοι στάθηκαν πιο δυνατοί, άλλοι γαλουχήθηκαν μ’ αξίες απροσπέλαστες που τούς συντρόφευαν ακόμα και στα πιο δύσκολα διλήμματα. Τώρα το μόνο που ακούς είτε ψιθυριστά είτε με ντεσιμπέλ που θα ξεκούφαιναν ακόμα και DJ είναι για το εάν είναι ηθικό ή μη τα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδί. Έχουν όλοι μία άποψη σφηνωμένη στο κεφάλι τους μιας κι είναι πανεύκολο να την κουβαλάς, χωράει παντού.

Πόσοι γονείς λένε πως δυστύχησαν γιατί ήρθε το παιδί στη ζωή τους κι αναγκάστηκαν ν’ αφήσουν πλήρως τη δική τους ευχαρίστηση; Τώρα ζουν μόνο για να είναι το σπλάχνο τους καλά. Πώς άραγε ένα παιδί να είναι καλά στην εικόνα ενός γονιού εντελώς εξαντλημένου και συμβιβασμένου; Να σε βλέπει να δυστυχείς με την πρόφαση εκείνο να ‘ναι καλά, κι αυτό θαρρείς πως θα τού προσφέρει γαλήνη;

Η τιτανομέγιστη γκουρού των ψυχών μας, Μαλβίνα που έκανε το πρώτο της παιδί στα 16 παραθέτει μια ρομαντικά παράδοξη πτυχή της τόσο πρόωρης μητρότητας. Είπε πως ήθελε να έχει μια γενιά διαφορά με το παιδί της. Το ένιωσε ακόμα και σε τόσο τρυφερή ηλικία αυτό το καμπανάκι να χτυπάει. Εξομολογήθηκε πως συνέχισε να ζει ακόμα και μετά τη γέννηση των παιδιών της. Ζούσαν παράλληλα, δεν έπαψε τη δική της πορεία για να γίνει θυσία. Καταλάβαινε πως τα παιδιά μιμούνται. Πόσο όμορφο να έχεις role model έναν άνθρωπο με τσαγανό και γκάζια ασταμάτητα για τη μαγεία της ζωής;

Άκουσα κάποτε έναν κλινικό ψυχολόγο διεθνούς φήμης τον Dr. Jordan Peterson να λέει μια κουβέντα που χαράχτηκε στην ψυχή μου: «Ένα παιδί όταν γεννιέται και διαμορφώνει ερεθίσματα, χαρακτήρα κι ενσυναίσθηση αποκλείεται να νιώθει ένα και μόνο πράγμα· πως θέλει να έχει δυσοίωνες και κακές σχέσεις με τους γονείς του, μ’ ιδιαίτερη έμφαση στη μητέρα που το κουβαλούσε 9 μήνες στην κοιλιά της.

Άρα το βάρος για την ισορροπία ανάμεσα σε γονείς και παιδί πέφτει αυτομάτως στον γονέα. Τα φίλτρα τεκνοποίησης θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ελεγχόμενα σε γενικό πλαίσιο εφόσον ο κοινός παρονομαστής είναι ο άνθρωπος κι όχι το φύλο. Αν μη τι άλλο είναι πολύ ευκολότερο να βάλεις τις βάσεις για να διαμορφώσεις ένα παιδί, παρά να διορθώσεις έναν ραγισμένο ενήλικα. Στο τέλος της ημέρας θα ήταν ο κόσμος ένα ομορφότερο μέρος αν συμφιλιωνόμασταν με την ιδέα πως δεν είναι όλοι κατάλληλοι επίδοξοι γονείς.