Ωραίο πράγμα τα κειμήλια. Είναι όμορφο να βλέπεις να περνάει μια πολύτιμη κληρονομιά από γενιά σε γενιά και να μπορεί έκαστη να την εκτιμήσει όσο και αν έχουν αλλάξει τα στερεότυπα. Όταν βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος, λοιπόν, να διηγηθείς μια ιστορία και να αγγίξει την ψυχή της γιαγιάς και ομοίως την ψυχή του εγγονιού, είναι ανεκτίμητο. Κάπως έτσι γίνεται και με τα τραγούδια. Ποιος δε θα ήθελε ένα road trip με ένα γρήγορο αμάξι και τέρμα μουσική να σου ξαλαφρώνει την ψυχή;
Θυμάσαι από παλιά να ακούς την Tracy Chapman να στο λέει και κάτι συνέβαινε μέσα σου όποτε το ραδιόφωνο σου επιφύλασσε αυτό το διήγημα. Γιατί αυτό είναι. Μια ιστορία βγαλμένη από τη ρεαλιστική πραγματικότητα χωρίς φανφάρες, δράκους, πριγκίπισσες και ευτυχισμένο τέλος. Το κομμάτι που έγραψε η Tracy και πρωτοκυκλοφόρησε το 1988 την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, κι αμέσως αγαπητή, εφόσον επέτρεψε μέσα από την απλότητά του να δημιουργήσει ταύτιση. Το κομμάτι, όπως έχει η ίδια αναφέρει, απορρέει από προσωπικά της βιώματα και τον τρόπο που σερβιρίστηκε η ζωή σε εκείνη και την οικογένειά της. Μεγάλωσε στο Cleverland, του Ohio κι ανατράφηκε σε μονογονεΐκή οικογένεια, με τη μητέρα της και την υπόλοιπη κοινότητα να παλεύει μέσα από σκληρή δουλειά να βγάλει τα προς το ζην. Στο τέλος του τούνελ, την έφτασε η ελπίδα πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, όμως συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ωμή αλήθεια.
Ήταν απόγευμα του 1986 όταν έγραψε το κομμάτι. Ο πρώτος και καλύτερος κριτής της ήταν ο σκύλος της που καθόταν δίπλα της στον καναπέ και μόλις γρατζούνησε τα ακόρντα ψιθυρίζοντας: ” You’ve got a fast car” ο τετράποδος φίλος της σήκωσε με ενθουσιασμό τα αυτιά του, σαν να της έδινε το πράσινο φως. Προοικονομία της επιτυχίας του κομματιού που έμελλε να παίξει δυνατά σε κάθε διαδρομή μεγάλων αποφάσεων. Σε κάθε νέα αρχή μας. Δυο χρόνια αργότερα, έκανε την παρθενική του εμφάνιση στον κόσμο.
36 χρόνια μετά, ακόμα είναι απολύτως relevant. Εδώ ήρθε και βοήθησε ο Luke Combs, ένας νεαρός country τραγουδιστής, στον οποίο οφείλουν οι νέες γενιές το πέρασμα της μουσικής δάδας. O Luke, άνοιξε το σκονισμένο μπαούλο κι έβγαλε από μέσα την ίδια ενέργεια, τον ίδιο ταξιδιάρικο παλμό που σε ξεσηκώνει κ εσένα να μηδενίσεις το κοντέρ και να αρχίσεις να γεμίζεις κενές σελίδες. Ο Combs, απέδωσε το κομμάτι με απόλυτο σεβασμό επιλέγοντας να μην επέμβει ουσιαστικά στην αισθητική του κομματιού, κάνοντας και την ίδια τη δημιουργό, Tracy Chapman, να δηλώσει στο Billboard: «Δεν περίμενα να μπούμε στα country charts αλλά είναι τιμή μου που είμαι εδώ. Είμαι χαρούμενη για τον Luke και την επιτυχία του κι ευγνώμων που νέοι θαυμαστές έχουν γνωρίσει κι αγκαλιάσει το Fast Car.»
Όπου υπάρχει επιτυχία, όμως, πάντα καραδοκεί και φθόνος. Ιδίως στην εποχή που διανύουμε και παλεύουμε να αναθεωρήσουμε απαρχαιωμένα στερεότυπα και ρατσιστικά κατάλοιπα. Η αντίπερα όχθη λοιπόν δεν πήρε την αναβίωση του κομματιού με τόσο καλό μάτι. Έπεσαν στο τραπέζι έννοιες όπως φυλή, σ3ξουαλικός προσανατολισμός και φύλο. Η σπίθα ξεκίνησε από ένα άρθρο στη Washington Post όπου γεννήθηκε το εξής debate: Θα κατάφερνε, άραγε, η Tracy Chapman ως 59χρονη black, queer γυναίκα να καρπωθεί τόσο μεγάλη επιτυχία στην country σκηνή, ή κάτι τέτοιο επετεύχθη με την ασπίδα και το δίχτυ ασφαλείας που η ταυτότητα του Luke Combs φέρει;
Η αλήθεια παραμένει μία: Τα χρώματα, το ταλέντο, η μουσική, οι νότες δεν έχουν ταυτότητα. Μόνο αγνή, ακατέργαστη ομορφιά. Βάλε τώρα μπρος κι άκου στη διαπασών: ” City lights lay out before us and your arm felt nice wrapped around my shoulder”. Κι έπειτα, ζήσ΄ το.
Συντάκτης: Δάφνη Κανελλοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
