Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνουμε, οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας μειώνονται αισθητά. Μένουν δίπλα μας η οικογένειά μας κι οι κολλητοί μας που αποτελούν ένα θησαυρό σταθερής αξίας. Το καλύτερο κομμάτι σ’ αυτό είναι η στιγμή που διαπιστώνεις ότι με αυτούς τους ανθρώπους, πέρα από όσα κοινά μπορεί να έχετε, μοιράζεστε και τις ίδιες «ψυχολογικές διαταραχές».
Θυμήσου εκείνους τους τρελούς μεταμεσονύκτιους διαλόγους του στιλ:
-Κοιμάσαι;
– Μμμμμ. Τι θες;
-Να μωρέ, ψιλοβαριόμουν και λέω δεν πάμε καμιά βόλτα μέχρι το στέκι μας;
-Μα είναι τέσσερις το πρωί κι είναι στην άλλη άκρη της πόλης! Πας καλά;
-Δε θες ε; (Σιωπή στο ακουστικό).
-Σε δέκα λεπτά θα είμαι κάτω από το σπίτι σου.
Καταλήγετε λοιπόν ξημερώματα στο αγαπημένο σας σημείο, να κοιτάτε τ’ αστέρια και να συζητάτε για διάφορα ενώ παράλληλα σκέφτεστε ότι αν κάποιος μπορούσε να ακούσει τις συζητήσεις σας πιθανότατα θα σας έκλειναν στο Δαφνί.
Οι κολλητοί κάνουν πολλά ο ένας για τον άλλον. Μετατρέπονται εύκολα σε πράκτορες του FBI προκειμένου να παρακολουθήσετε το νέο σου αμόρε. Ξημεροβραδιάζονται μαζί σου στα μαγαζιά που συχνάζει το αντικείμενο του πόθου σου ενώ κάθε φορά θα γκρινιάξουν και θα σου πουν ότι τους χρωστάς μέχρι να τους ανταπαντήσεις ότι ξέρουν πολλά κι αν ανοίξουν το στόμα τους θα πρέπει να λάβεις δραστικά μέτρα. Τους αποκαλείς με το παρατσούκλι τους και σου φαίνεται περίεργο όταν τους φωνάζεις με το όνομά τους.
Όταν είστε έξω, τους φωνάζεις να μιλάνε πιο σιγά ή να μην καρφώνονται όταν τους λες να κοιτάξουν κάτι διακριτικά. Φυσικά αυτό είναι ενάντια στη φύση τους και λατρεύεις το γέλιο τους κάθε φορά που το κάνουν, ακόμα κι αν προσποιείσαι πως κατσουφιάζεις. Αγαπάτε και μισείτε τα ίδια πράγματα. Όσο σοβαρές κι αν είναι οι καταστάσεις που ζείτε, μαζί μπορείτε πάντα να είστε λιγάκι παλαβοί. Και να σκεφτείς ότι πριν τους γνωρίσεις ήσουν σοβαρός.
Δεν έχουν ακούσει απλά τις καλύτερες ιστορίες σου. Τις έχουν ζήσει μαζί σου. Δίνετε καθημερινή αναφορά για όσα σας συμβαίνουν και βλέπετε τις ίδιες σειρές απλά για να μπορείτε να απειλείτε ο ένας τον άλλον με spoilers που θα καταστρέψουν τη χαρά του επεισοδίου. Έχετε ήδη κανονίσει τις μελλοντικές σας κουμπαριές ακόμα κι αν δεν ξέρετε αν θα παντρευτείτε ποτέ. Έχετε τα δικά σας στέκια και το δικό σας κώδικα επικοινωνίας αφού μισές προτάσεις, χειρονομίες και βλέμματα είναι αρκετά για να εκφράσετε όσα θέλετε.
Οι κολλητοί μας είναι μέρος της ευτυχίας μας. Μαζί τους βιώνουμε όμορφες εμπειρίες και παίρνουμε πολύτιμα μαθήματα ζωής. Μας στηρίζουν σε κάθε τρελό στόχο που θέτουμε ακόμα κι αν οι άλλοι που το ακούνε μας παίρνουν για παλαβούς και μας αποθαρρύνουν. Εκείνοι απλά περιμένουν για να χαρούν με την επιτυχία μας όταν πλέον θα έχουμε καταφέρει όσα ονειρευτήκαμε ακόμα κι αν μέχρι τότε είμαστε δυο τρελαμένα γεροντάκια. Μας συμβουλεύουν και μας αγκαλιάζουν όταν κάνουμε βλακείες, μας κάνουν να ξεχνιόμαστε και μας κακομαθαίνουν. Κατανοούν τις παραξενιές μας γιατί τις έχουν κι αυτοί.
Μας ξέρουν τόσο καλά που δεν μπορούμε να τους ξεγελάσουμε. Όταν βλέπουν ότι κάτι μας ενοχλεί, ρωτάνε τι συμβαίνει. Αν δεν πούμε με το καλό, τότε την έχουμε βάψει. Έχουν ήδη σκεφτεί καμιά δεκαπενταριά είδη ανάκρισης για να μας κάνουν να τα ξεράσουμε όλα. Πες το σε μένα σου λένε και θα σε βοηθήσω εγώ να κρύψουμε το πτώμα. Είναι ο βράχος μας και θα κάνουν τα πάντα για να κλέψουν τη λύπη μας. Να τη φορτωθούν εκείνοι αντί για μας. Δεν είναι ένα είδος σχιζοφρένειας αυτό;
Μην ξεχνάς κι εκείνες τις άβολες στιγμές που μας εκνευρίζουν τόσο πολύ αλλά δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε κακία γιατί μας κοιτάνε με το βλέμμα του γατιού και μας πιάνουν τα γέλια. Μπορεί πολλές φορές να θέλουμε να τους σκοτώσουμε αλλά μας λένε ξεκάθαρα ότι πιστεύουν είτε θέλουμε να τους ακούσουμε είτε όχι και τους αγαπάμε γι’ αυτό. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι υπάρχει κάποιος που τους στενοχωρεί. Οι εχθροί τους είναι και εχθροί μας. Πείραξε τον κολλητό μου κι ο θάνατος σου θα μοιάζει με ατύχημα.
Οι φίλοι μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Τα άτομα που επιλέγουμε να έχουμε κοντά μας όχι από ανάγκη, αλλά γιατί απλούστατα δεν μπορούμε να νιώσουμε ολόκληροι μακριά τους. Είναι πάντα δίπλα μας στις καλές αλλά και στις κακές στιγμές για να μας κρατήσουν το χέρι και να μας σηκώσουν όταν πέσουμε, αφού πρώτα ξεκαρδιστούν. Ξέρουν καλύτερα κι από τον ίδιο μας τον εαυτό πότε πραγματικά τους χρειαζόμαστε κι ακόμα κι όταν δεν το παραδεχόμαστε, έρχονται και μας δίνουν εκείνη την αγκαλιά που τόσο αποζητάμε.
Αν οι γύρω μας πιστεύουν ότι είμαστε τρελοί, ας περιμένουν μέχρι να γνωρίσουν τους φίλους μας. Αν δεν ταιριάζαμε, δε θα συμπεθεριάζαμε, που λέει κι ο σοφός λαός. Μπορεί να γνωριστήκαμε από κάποιο τυχαίο παιχνίδι της μοίρας, όμως σίγουρα μείναμε μαζί από επιλογή κι αυτό είναι το στοιχείο που κάνει τόσο μοναδική τη σχέση με τους κολλητούς μας, τα διαμάντια μας. Μέσα στα χρόνια, η φιλία μας εξελίσσεται και μαζί της εξελισσόμαστε κι εμείς.
Αν έχεις τρελούς φίλους, τότε έχεις τα πάντα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
