Η ζωή κινείται με τέτοιες ταχύτητες που αν για μια στιγμή σταματήσουμε και κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν μας, μοιάζουν ιλιγγιώδεις. Αλλαγές συμβαίνουν γύρω μας συνεχώς και με το πέρασμα του χρόνου εκτός απ’ τις συνήθειες και την καθημερινότητά μας, αλλάζουμε κι εμείς οι ίδιοι. Τόσο εξωτερικά όσο κι εσωτερικά. Ωριμάζουμε, σκεφτόμαστε διαφορετικά. Έχουμε άλλες επιδιώξεις κι επιθυμίες, αλλά και διαφορετικά απωθημένα.
Η ζωή μας είναι γεμάτη στιγμές κι εκπλήξεις. Στιγμές, ανθρώπους κι αναμνήσεις που θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές στη μνήμη μας για όσο περισσότερο μπορούμε.
Δε θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν τα μάτια μας μπορούσαν να φωτογραφίζουν όσα βλέπουμε; Δεν είναι εφικτό πάντα να κουβαλάς μια φωτογραφική μηχανή μαζί σου ή ακόμα κι αν το κάνεις, δε σκέφτεσαι πάντα πόσο σημαντικό είναι κάτι ώστε να το φωτογραφίσεις.
Πόσες φορές έχει τύχει να είσαι με κάποιον ή να κάνεις μια συγκεκριμένη δραστηριότητα απ’ την οποία θα ‘θελες να κρατήσεις μια μικρή γεύση κι ουσιαστικά δεν μπορείς; Πόσα στιγμιότυπα της ζωής μας απλά τα κλέβει η λήθη μακριά και τα κρύβει κάτω απ’ το μανδύα της;
Σαν να στα κλέβει και να μη σ’ αφήνει να τα ξαναζήσεις γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να τα θυμηθείς.
Οι άνθρωποι είμαστε παρατηρητικά όντα γενικότερα. Όμως ο καθένας μας διαθέτει άλλο τρόπο κρίσης κι άλλα πράγματα τραβούν την προσοχή μας στην κάθε περίπτωση. Σαν να παρακολουθείς ένα θεατρικό έργο. Μετά το τέλος της παράστασης, ο κάθε θεατής θα έχει δει κάτι εντελώς διαφορετικό. Άλλος θα έχει παρατηρήσει τα κοστούμια, άλλος τις εκφράσεις των ηθοποιών και φυσικά, ανάλογα με την ψυχολογία του καθενός αλλιώς θα καταλάβουν όλοι την υπόθεση του έργου.
Έτσι κάπως λειτουργούν και τα πράγματα στην καθημερινότητά μας. Οι εικόνες που επιλέγουμε να δούμε αποτελούν μια αντανάκλαση του ποιοι είμαστε, των πραγμάτων που μας αρέσουν αλλά και του ποιοι θέλουμε να γίνουμε.
Είναι αδύνατο να μπορέσεις να αποτυπώσεις την πραγματική ομορφιά έτσι ακριβώς όπως την αντιλαμβάνεται κανείς με τα ίδια του τα μάτια. Φαντάσου να αντικρίζεις για παράδειγμα ένα ηλιοβασίλεμα καθώς οδηγείς δίπλα στη θάλασσα. Ο ήλιος μοιάζει να χαϊδεύει τα νερά της θάλασσας και να της προσδίδει χρώματα που μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθι. Ο ουρανός μοιάζει να ‘χει πάρει φωτιά. Τα σύννεφα παίρνουν άπειρες μορφές ενώ κινούνται ανάμεσα σ’ αυτή την παλέτα χρωμάτων και το ατέλειωτο παιχνίδισμά τους.
Πώς μπορεί κανείς να απαθανατίσει επακριβώς το μεγαλείο ενός τέτοιου τοπίου με τη χρήση κάποιου μηχανήματος; Αναλωνόμαστε πολλές φορές στο να τραβάμε φωτογραφίες για να τις μοιραστούμε με τους άλλους και χάνουμε την πραγματική ουσία. Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να μονολογεί και να εύχεται να είχε τη δυνατότητα να μπορούσαν τα μάτια του να είναι η φωτογραφική του μηχανή;
Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, θα σου πουν. Κι έχουν δίκιο. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με συναισθήματα, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να επαναφέρεις στη μνήμη σου όλα όσα είδες. Θυμάσαι την πρώτη φορά που πλήγωσες κάποιον; Τον τρόπο που σε κοίταξε και το πόσο άσχημα ένιωσες; Μακάρι να μην ξεχνούσες και να μην το ξανάκανες ποτέ.
Όταν τα λόγια σου δε φτάνουν για να περιγράψεις όσα νιώθεις, μια εικόνα μπορεί να υπερκαλύψει τα τυχόν κενά που αισθάνεσαι. Εκεί, όλα είναι αποτυπωμένα τόσο αληθινά που καμιά φορά η πραγματικότητα μοιάζει ψεύτικη μπροστά της.
Οι φωτογραφίες πρέπει να μπορούν να περιέχουν πέρα απ’ όσα δείχνουν κι όλα όσα αισθανόμασταν τη δεδομένη στιγμή. Παγώνοντας τον χρόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορείς να δείξεις σε όλους πόσο πλούσια από βιώματα είναι η μέχρι τώρα πορεία σου.
Οι φωτογραφίες είναι ένας τρόπος έκφρασης για όλα όσα αγαπάμε. Όσα αγγίζουμε, όσα νιώθουμε, όσα μας λείπουν. Σου θυμίζουν πράγματα που νομίζεις ότι έχεις ξεχάσει εδώ και καιρό. Όσα επιλέγουμε να φωτογραφίσουμε μας δίνουν να καταλάβουμε πράγματα για τον εαυτό μας. Νιώθεις αυτό που κοιτάς κάθε φορά που κρατάς στο χέρι σου ένα άλμπουμ. Ξαναζείς τις στιγμές σου σαν να πρόκειται για μια κινηματογραφική ταινία που περνά μπροστά απ’ τα μάτια σου.
Το ωραίο με τις φωτογραφίες είναι το γεγονός ότι παραμένουν ίδιες όταν οι άνθρωποι που απεικονίζονται σ’ αυτές αλλάζουν. Μπορείς μ’ αυτό τον τρόπο να κρατήσεις ένα κομμάτι τους για πάντα κοντά σου. Ένα κομμάτι τους που μόνο τα δικά σου μάτια μπορούσαν να διακρίνουν.
Ανοίγεται έτσι ταυτόχρονα μπροστά σου μια πόρτα στο παρελθόν σου και μια πόρτα στο μέλλον σου. Στη μία βρίσκονται οι αποφάσεις που πήρες κι οι επιλογές που έκανες και στην άλλη όλα εκείνα τα υπέροχα πράγματα που μπορείς να ζήσεις.
Η φωτογραφία υπογραμμίζει τη δυνατότητά σου να διακρίνεις κάτι μοναδικό σε ένα εντελώς συνηθισμένο και βαρετό μέρος. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα και στη ζωή η παρατήρηση αποτελεί έναν απ’ τους σημαντικότερους σταθμούς σου.
Μικρές στιγμές στη ζωή των ανθρώπων που έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Μπορούν ακόμα και ν’ αποκαλύψουν τρομακτικές αλήθειες. Όταν νοιάζεσαι, μπορείς να καταγράψεις εικόνες με το μυαλό σου ή με μια φωτογραφική μηχανή. Εγώ σίγουρα προτιμώ το πρώτο γιατί διατηρεί τη μαγεία ανέπαφη.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
