Δεν είναι λιγάκι τρομακτική η στιγμή που ξαφνικά συνειδητοποιείς πως η φοιτητική σου ζωή έχει πια τελειώσει; Συχνά συμβαίνει σε δημόσιες υπηρεσίες. Εκεί που κρατάς παραμάσχαλα τη χαρτούρα και φτάνεις στο σημείο που καλείσαι να συμπληρώσεις την ιδιότητά σου. Ξεκινάς γράφοντας ένα μεγαλοπρεπές «Φ…» κι εκεί, σκαλώνεις.
Ουπς, τι πας να γράψεις τώρα; Αφού δεν είσαι πλέον φοιτητής. Κοιτάς το πορτοφόλι σου για επιβεβαίωση και βλέπεις ότι όντως, η εσοχή που φιλοξενούσε το πάσο είναι κενή. (Σημειωτέον, πάνε όλες οι εκπτώσεις και τα προνόμια). Κοντοστέκεσαι, σκέφτεσαι: «Οπότε; Τι είμαι;» Τέλεια! Κρίση ταυτότητας πριν καν πιείς καφέ!
Τελικά, ο καιρός περνάει απίστευτα γρήγορα. Πόσο μακρινό μοιάζει εκείνο το καλοκαίρι που, μετά το Γολγοθά των πανελλαδικών, περίμενες με αγωνία τα αποτελέσματα για να δεις σε ποια σχολή πέρασες. Στην παρέα σου δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης! Πόση ικανοποίηση είχες νιώσει τότε που άκουσες ότι κατάφερες επιτέλους κι εσύ να γίνεις φοιτητής. Η χαρά η δική σου αλλά και των αγαπημένων σου, απερίγραπτη. Οι κόποι σας είχαν ανταμειφθεί.
Το πέρασμα απ’ την ιδιότητα του μαθητή σε αυτή του φοιτητή, σηματοδοτεί το πρώτο στάδιο της νέας σου ζωής. Αρχίζεις να κάνεις σχέδια για το ξεκίνημά σου, συνοδευόμενος από ένα κράμα συναισθημάτων. Αισιοδοξία, άγχος, χαρά, μια δόση μελαγχολίας , αλλά συνάμα και λίγος φόβος για τη νέα σου αρχή. Τα θυμάσαι τώρα και γελάς. Πώς ήταν δυνατό να είχες φοβηθεί αυτή την υπέροχη ελευθερία που πλέον αποζητάς καθημερινά;
Αναρίθμητες αλλαγές στο χαρακτήρα, την εμφάνιση, τον τρόπο σκέψης και δράσης σου, αλλά και νέες γνωριμίες που ίσως μάλιστα εξελιχθούν σε φιλίες. Σε αυτό το ταξίδι γνώρισες άτομα που μοιραστήκατε τους μεγαλύτερους φόβους και τις φιλοδοξίες σας, αλλά και άλλους που δεν κατάφεραν καν να σε αγγίξουν. Αναμφίβολα, δε βγήκες ο ίδιος μετά το τέλος του ταξιδιού αυτού.
Έμαθες πράγματα κι ανακάλυψες κομμάτια του εαυτού σου, ενώ άρχισες να χτίζεις το χαρακτήρα σου απ’ την πρώτη στιγμή που πάτησες το πόδι σου στην ξένη εκείνη πόλη, μέχρι και τη στιγμή που κλαίγοντας έκλεισες οριστικά την πόρτα ενός διαμερίσματος που για πάντα θα αποτελεί το πρώτο, ολόδικό σου σπίτι.
Το πρώτο σου σπίτι. Τα κατάφερες. Το εντόπισες ανάμεσα σε τόσα άλλα. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Το διακόσμησες όπως ήθελες, ανάλογα με το δικό σου γούστο και στιλ κι απέκτησε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου. Πόσα πράγματα έζησες εκεί μέσα; Ξενύχτια με φίλους, πάρτι, ατέλειωτες συζητήσεις, απόπειρες μαγειρικής δημιουργίας και πόσα ακόμα. Ήταν το καταφύγιό σου.
Η παρέα σου. Τίποτα δε θα σου λείψει τόσο, όσα τ’ άτομα που γνώρισες κι αγάπησες. Το δέσιμο που αναπτύχθηκε μεταξύ σας δε συγκρίνεται με τίποτα. Οι φίλοι που έκανες είναι τελείως διαφορετικοί απ’ τους παιδικούς σου κι αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπήρχε ένα κοινό παρελθόν, άρα έπρεπε να ανακαλύψετε άλλα κοινά σημεία. Χημεία, οικειότητα, χαρές, γέλια, δάκρυα επισφράγισαν την ξεχωριστή αυτή γνωριμία.
Ωριμάζεις με όσα ζεις. Διαμορφώνεις το χαρακτήρα σου, αφού όλα τα βιώματά σου είναι καθοριστικά. Η φοιτητική ζωή σου έδωσε όχι μόνο ανεξαρτησία, αλλά κι υπευθυνότητα.
Έφερε στη ζωή σου νέες εμπειρίες και ξεκαθάρισε ό,τι παλιό και φθαρμένο υπήρχε. Αλλιώς σκεφτόσουν στο πρώτο έτος, αλλιώς στο τρίτο, αλλιώς όταν άνηκες στη «σοφή γερουσία» του τμήματός σου. Πώς μπορείς να τα εγκαταλείψεις όλα αυτά; Τη ζωή που έχτισες μόνος σου, το σπίτι σου, την πόλη που ερωτεύτηκες.
Όταν κοίταξες για τελευταία φορά το άδειο σου πλέον κρησφύγετο, πέρασαν μπροστά απ’ τα μάτια σου σαν ταινία, όλες οι στιγμές που έζησες εκεί μέσα. Μνήμες που σε κατέκλυσαν, αναμνήσεις που πλημμύρισαν τη θύμησή σου, σε έκαναν να νιώσεις πως εγκαταλείπεις ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Γυρίζεις στο πατρικό προκειμένου να ανασυνταχθείς. Θα κάνεις μεταπτυχιακό; Θα βρεις δουλειά; Δε φτάνει το άγχος σου, πρέπει να προσαρμοστείς και στο να μένεις ξανά με τους δικούς σου! Ακόμη κι αν οι δικοί σου είναι προχωρημένοι, η ελευθερία του να ζεις μόνος, σου λείπει απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή.
Αναζητάς νέα μέρη αλλά κι άτομα σε ένα ήδη οικείο περιβάλλον, αφού τα πάντα τριγύρω σου φαίνονται γνωστά. Κάποιες στιγμές, νιώθεις απογοήτευση, αρνείσαι να συμβαδίσεις με τα νέα δεδομένα, ίσως έχεις και τάσεις φυγής.
Είναι λογικό να τα νιώσεις όλα αυτά. Μια μετάβαση δεν είναι ποτέ εύκολη και σίγουρα θα χρειαστεί χρόνος να αποδεχτείς τις αλλαγές. Χαμογέλα όμως. Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Αγκάλιασε την αλλαγή και καν’ τη δική σου. Φέρε τη στα μέτρα σου κι όλα θα πάνε καλά.
Όσο για ‘σένα που είσαι ήδη φοιτητής, ή για ‘σένα που τώρα ξεκινάς αυτό το ονειρικό ταξίδι, έχω μία και μόνο προτροπή: Ζήσε το στο έπακρο! Άδραξε τις ευκαιρίες, γνώρισε νέα πρόσωπα και μέρη, κάνε λάθη κι όποια βλακεία σου έρθει στο νου.
Ερωτεύσου, αγάπα και γέλα. Γέλα πολύ. Γέλα με όλη σου την καρδιά. Τα φοιτητικά σου χρόνια θα είναι μια απ’ τις ωραιότερες περιόδους της ζωής σου και δυστυχώς δε γυρίζουν πίσω. Γι’ αυτό καν’ τα να αξίζουν! Να τα θυμάσαι και να λες πως «αν είχα την ευκαιρία να τα ζήσω ξανά, δε θα άλλαζα τίποτα… Θα τα έκανα όλα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο».
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
