Δεν είναι υπέροχη εκείνη η ώρα της μέρας, μεταξύ έξι και εφτά το πρωί, που είσαι τυλιγμένος μέσα στο ζεστό και μαλακό σου πάπλωμα και βλέπεις ένα από αυτά τα απίστευτα όνειρα που δε θες με τίποτα να τελειώσουν; Κοιμάσαι, λοιπόν γλυκά, μέσα σε αυτή την υπέροχη ησυχία χαρούμενος, ώσπου ξάφνου, ακούς αυτό το ελεεινά σπαστικό και διαπεραστικό «ντριιιιν».
Δε φτάνει δηλαδή που αφήνεις ανοιχτά τα πατζούρια για να ξυπνήσεις στις εφτά λες και είσαι κόκορας, έχεις να παλέψεις και το ενοχλητικό ξυπνητήρι. Το σώμα σου είναι ήδη στην τσίτα δέκα λεπτά νωρίτερα, για να το προλάβεις πριν χτυπήσει και να του φωνάξεις κατάμουτρα ότι το νίκησες αυτή τη φορά. Προτού σου τρυπήσει τον εγκέφαλο ξανά κι αναγκαστείς να το πετάξεις στον απέναντι τοίχο. Όχι για κανένα άλλο λόγο. Όχι ότι θα το λυπηθούμε κιόλας, αλλά πού να μαζεύεις και κομμάτια πρωί-πρωί; Φτάνει που σου σπάει τα νεύρα, να έχεις και φασίνα με το καλημέρα σας;
Και τώρα η αιώνια ερώτηση. Ποιος ο λόγος εφεύρεσής του; Ποιος ήταν ο δημιουργός; Να μας τον βρουν να του στείλουμε όλοι μαζί τα συγχαρητήριά μας. Μας υποχρέωσε!
Αυτόματα μετά το χτύπημα του μικρού αυτού «διαβόλου», μία-μία κάνουν παρέλαση οι υποχρεώσεις σου. Αγχώνεσαι απ’ την πρώτη στιγμή της μέρας. Σχολή, δουλειά κι όλα τα άλλα τα τρελά που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Σκέφτεσαι πώς θα καταφέρεις να τα προλάβεις και χωρίς να το θες, ασυναίσθητα, βλέπεις στιγμιαία μπροστά σου τον εαυτό σου με μια σχολική τσάντα στον ώμο, να τρέχεις για να προλάβεις το σχολικό. Για περίμενε! Αυτό θα πρέπει να κάνουμε σε όλη μας τη ζωή; Αποφοιτήσαμε εδώ και καιρό, φίλε!
Σηκώνεσαι λοιπόν με τα χίλια ζόρια, κάνεις ντους, κι αν έχεις κοιμηθεί και στις πέντε το προηγούμενο βράδυ, άντε να μην ξεχάσεις να βάλεις θερμοσίφωνα. Τρως λοιπόν στη μάπα το σκωτσέζικο ντουζάκι σου κι ανοίγει το μάτι διάπλατα, γιατί πρέπει στις οχτώ να είσαι στη δουλειά. Φτιάξτε, βρε άνθρωποι, ένα σωστό ωράριο να μην ερχόμαστε σαν τους Εσκιμώους.
Με τα πολλά, καταφέρνεις να ετοιμαστείς. Ντύνεσαι, κι αν δε νυστάζεις αρκετά, κάνεις και ωραίους συνδυασμούς στα ρούχα για να μη βγεις έξω σαν τον κλόουν. Αν ειδικά είσαι και γυναίκα, κάνεις και μια παραπάνω προσπάθεια για να βαφτείς κιόλας. Ας μη θίξουμε ωστόσο το θέμα της σωστής γραμμής του eyeliner το πρωί. Όλες ξέρουμε πόσο πονεμένη ιστορία είναι αυτή.
Αφού το άγχος είναι κακό για τον οργανισμό γιατί μας έχουν βάλει να λειτουργούμε έτσι από μικρά παιδιά; Τι ωραία που θα ήταν να ξεκινούσε η μέρα τρεις ωρίτσες αργότερα! Άντε έστω δύο για να μη μας λένε κι απαιτητικούς. Θα σωθούμε δηλαδή αν ξεκινάμε δύο ώρες νωρίτερα;
Ας συγχρονιστούν επιτέλους η εκπαίδευση κι η εργασία με το βιολογικό μας ρολόι. Πλέον έχουμε και τα αποτελέσματα ερευνών με το μέρος μας, που δείχνουν ξεκάθαρα ότι η έλλειψη ύπνου επηρεάζει την απόδοση, την προσοχή, τη μνήμη. Οδηγεί επίσης στην εξάντληση, στο άγχος, στη σύγχυση, στο θυμό, στην παχυσαρκία, στην υψηλή πίεση, στο στρες, και σε πολλές άλλες ψυχικές παθήσεις. Για τέτοια είμαστε;
Δεν πρέπει να ανήκεις σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία για να μη σου αρέσει να σηκώνεσαι χαράματα και δε θα μπορούσε κανείς πια να πει ότι είσαι παράξενος ή τεμπέλης. Απλά έτσι νιώθεις και λειτουργείς καλύτερα. Οπότε όποια και αν είναι η ιδιότητά σου, όποια κι αν είναι η ηλικία σου, δεν είσαι μόνος. Είναι πολλοί αυτοί που σε νιώθουν και καταλαβαίνουν τον πόνο σου. Τίποτα δε θα μπορεί να συγκριθεί με την ευχαρίστηση που θα νιώθεις όταν θα μπορείς εσύ να ορίζεις ποιες και πόσες θα είναι οι ώρες που θα έχεις να ξεκουραστείς.
Το να ξεκινάς αργότερα το πρόγραμμά σου έχει πολλά καλά στοιχεία. Καταφέρνεις και τρως ένα σωστό πρωινό, πίνεις τον καφέ σου με την ησυχία σου και ξυπνάς σταδιακά. Άρα επικοινωνείς καλύτερα καθώς ο εγκέφαλός σου έχει χρόνο να προσαρμοστεί. Με αυτόν τον τρόπο, και δεν αρχίζεις τη μέρα σου μέσα στα νεύρα κι έχεις και χρόνο για να ξεκινήσεις έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής. Άσε που δε γινόμαστε κι αγενείς όταν δε βιαζόμαστε. Προλαβαίνεις να αποχαιρετίσεις πιο σωστά το σύντροφό σου που κοιμάται δίπλα σου αντί να πρέπει κι οι δύο να αρχίσετε να τρέχετε πανικόβλητοι.
Ας μην ξεχνάμε ότι έχει πολλά όμορφα στοιχεία η νύχτα που τα χάνουμε ενώ κοιμόμαστε. Οι καλύτερες ώρες για να ζήσεις είναι οι βραδινές. Οι πρωινοί καφέδες είναι αυτοί που άφησαν εποχή; Όχι φυσικά. Τα βράδια θυμόμαστε όλοι. Τα βράδια που βγαίναμε με τους κολλητούς για κάτι χαλαρό επειδή το πρωί είχαμε δουλειά ή σχολή και καταλήγαμε να σερνόμαστε στο μάθημα. Το σώμα μας ήταν μεν εκεί, αλλά το πνεύμα μας είχε αποκοιμηθεί προ πολλού. Αυτά είναι που μένουν κι αυτά συζητάμε χαμογελώντας.
Εξάλλου, για σκέψου. Πώς θα έβλεπες τα αστέρια αν δεν ξενυχτούσες κάπου-κάπου; Κάτι φαίνεται να ξέρουν τελικά τα νυχτοπούλια.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
