Καμιά φορά όταν οι καταστάσεις ζορίζουν, νιώθεις σαν να εγκλωβίζεσαι σε κινουμένη άμμο. Όσο προσπαθείς απεγνωσμένα να σωθείς, κάθε σου κίνηση σε τραβάει ολοένα και πιο βαθιά. Φοβάσαι πολύ και πασχίζεις να μην πανικοβληθείς, ψάχνοντας μια λύση. Ξαφνικά, γυρνάς το κεφάλι σου κι εντοπίζεις λίγα μέτρα πιο ‘κει στην άμμο ένα από τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα.
Τότε, ως δια μαγείας, οι φόβοι σου υποχωρούν και τη θέση τους παίρνει μια ακατανίκητη δύναμη που μέχρι πρότινος δεν πίστευες ότι διαθέτεις. Όχι τόσο για να σώσεις τον εαυτό σου όσο για να καταφέρεις να σώσεις αυτόν που αγαπάς. Επιστρατεύεις όλη τη θέληση και το κουράγιο που διαθέτεις και κάνεις τα πάντα για να τον βοηθήσεις.
Κάπως έτσι δε γίνεται και στην πραγματικότητα; Προτιμάς να πονάς εσύ παρά να πονούν όσοι αγαπάς. Αν σου δινόταν η ευκαιρία να μην τους δεις ποτέ ξανά να υποφέρουν, δε θα δίσταζες στιγμή ν’ ανταλλάξεις τη θέση σου μαζί τους. Θα παραμέριζες όλες τις επιθυμίες σου αρκεί να μπορούσες να βεβαιωθείς ότι θα τους έβλεπες συνεχώς ευτυχισμένους.
Δυστυχώς, πολλά όνειρα κι επιθυμίες μας δεν πραγματοποιούνται πάντα. Είναι αστείο το πώς κάποιες φορές τα πράγματα δεν καταλήγουν όπως πρέπει ή όπως ελπίζουμε ακόμα κι όταν τα σχεδιάζουμε λεπτομερέστατα. Η πραγματικότητα κι η προσδοκία διαφέρουν. Όταν συμβαίνει το απροσδόκητο, δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την έκβαση των καταστάσεων αφού γινόμαστε έρμαια των γεγονότων.
Όλοι υποφέρουμε κατά καιρούς. Πέρα από όσα μας συμβαίνουν, άμεση επίδραση στην ψυχολογία μας έχει κι η κατάσταση των ανθρώπων μας. Όσο είναι χαρούμενοι, μπορούμε εύκολα να αντλήσουμε τμήμα της δύναμής μας από αυτούς κι αντίστοιχα όσο εμείς είμαστε καλά το ίδιο κάνουν κι εκείνοι από μας.
Υπάρχει μια αμοιβαία αλληλεπίδραση. Όπως ακριβώς νιώθεις ευφορία αν είναι καλά, έτσι ακριβώς σε επηρεάζει κι όταν κάτι τους προβληματίζει, αφού εν μέρει τα δικά τους προβλήματα είναι και δικά σου. Μ’ αυτόν τον τρόπο άλλωστε δημιουργούνται οι ισχυροί δεσμοί των ατόμων και συνδεόμαστε μεταξύ μας.
Είναι σοκαριστικό το πόσο έντονα μπορείς να αισθανθείς τον πόνο και τη λύπη κάποιων, αφού ο θρήνος τους φαίνεται να ηχεί μέσα σου. Πώς είναι δυνατόν να συνδέεσαι τόσο με κάποια άλλη ψυχή και να πονάς μαζί της; Πώς η συναισθηματική σου κατάσταση συνδέεται τόσο με κάποιου άλλου;
Δεν έχει σημασία αν ο πόνος τους προέρχεται απ’ τη διαμάχη που είχαν με τους γονείς ή τους φίλους τους, απ’ την απόρριψη που δέχτηκαν απ’ τη δουλειά των ονείρων τους, απ’ την ερωτική απογοήτευση που πρόσφατα βίωσαν, από κάποια αρρώστια που μπορεί να αντιμετωπίζουν είτε απ’ την απώλεια κάποιου ανθρώπου που ήταν μοναδικός γι’ αυτούς. Σημασία έχει ότι –άσχετα με την αιτία– μπορείς να τους καταλάβεις απόλυτα.
Αν δε συμμερίζεσαι τον πόνο κάποιου τότε δεν τον αγαπάς πραγματικά. Δεν αγαπάς κάποιον μέχρι η ιδέα του να πονέσει με οποιονδήποτε τρόπο να σε αρρωσταίνει και να σε κάνει να φοβάσαι. Μέχρι να δεις να ραγίζει η καρδιά τους και να προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για να τους αποδεσμεύσεις απ’ τη φυλακή του πόνου τους, δεν μπορείς να κατανοήσεις πώς κάποιος θυσιάζει την ευτυχία του για το καλό ενός άλλου ανθρώπου.
Όταν πονούν το διασθάνεσαι και κομματιάζεσαι κάθε φορά που τα βλέμματά σας διασταυρώνονται. Ξέρεις καλά ότι νιώθουν παγιδευμένοι και ζητούν διεξόδους χωρίς πραγματικά να μπορούν να τις δουν. Θες να τους δώσεις το χέρι σου και να τους πεις ότι είσαι εδώ αλλά μοιάζουν σαν να μη σε ακούν. Τα μάτια τους σε κοιτούν αλλά τους λείπει η λάμψη που τα χαρακτηρίζει.
Κάνεις ό,τι περνάει απ’ το χέρι σου για να είσαι δίπλα τους. Αν δεν μπορείς να απαλύνεις τον πόνο τους, αισθάνεσαι μισός, μικρός. Θέλεις να κλέψεις τη θλίψη τους και να τη στείλεις μακριά τους ώστε να μην μπορέσει να τους εντοπίσει ποτέ ξανά. Όμως αυτό δεν πετυχαίνει πάντα. Η μόνη λύση είναι να είσαι εκεί όπως σε χρειάζονται. Ακόμα κι αν το να τους βλέπεις σ’ αυτή την κατάσταση σε σκοτώνει.
Αυτό είναι το κόστος της αγάπης. Αν κι ο εγκέφαλός σου σε προστάζει να μην αναμειχθείς γιατί δεν είναι δική σου δουλειά, η ψυχή έχει ήδη τρέξει κοντά τους. Μπορεί να νιώσεις αβοήθητος και να υπομείνεις πολλά χτυπήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά μένεις κι επιμένεις. Οποιοδήποτε δείγμα λογικής αρχικά σ’ έκανε να νιώθεις σιγουριά, έχει κάνει φτερά και μένεις μόνο με τα συναισθήματα.
Σίγουρα, κάποια πράγματα θέλουν το χρόνο τους. Όταν η αγάπη που προσφέρουμε είναι αληθινή, δε λέει ψέματα, δεν πνίγει, δεν εξαπατά και δεν πληγώνει. Αντίθετα στηρίζει, συμπαραστέκεται και κάνει αισθητή την παρουσία της συνεχώς. Ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές που είναι τόσο αναγκαία η ύπαρξή της.
Παίρνει τη μορφή παρήγορων λόγων ή και σκληρών κατά περίπτωση, μεταμορφώνεται σε αγκαλιές που μπορούν να κλείσουν μέσα τους όλα τα συναισθήματα και να τα βοηθήσουν να τακτοποιηθούν ξανά. Άλλες φορές, εντοπίζεται στη σιωπή δύο ατόμων που κάθονται μαζί χωρίς να μιλούν. Με οποιαδήποτε μορφή, είναι απλά εκεί κι υπενθυμίζει την ύπαρξή της, αποτελώντας τη θεραπεία για κάθε πληγή. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
