Σίγουρα, θα ‘χει τύχει αρκετές φορές να πρέπει να ταξιδέψεις και σίγουρα έχεις περάσει από πολλά αεροδρόμια κι αίθουσες αναμονής, αδημονώντας να πετάξεις σε νέους προορισμούς.
Όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ, συνήθιζα να ταξιδεύω, έχοντας στο μυαλό μου μόνο εκείνη την ώρα που επιτέλους το αεροπλάνο θ’ απογειωνόταν. Ποτέ μέχρι πρότινος δεν είχα το χρόνο ή τη διάθεση να παρατηρήσω λίγο πιο προσεκτικά όλα όσα διαδραματίζονταν γύρω μου. Απλά κοιτούσα. Δεν έβλεπα πραγματικά όσα συνέβαιναν εκεί.
Όμως, αυτό άλλαξε στο τελευταίο μου ταξίδι που λόγω ομίχλης, η πτήση μου καθυστέρησε, ούτε μία, ούτε δύο, αλλά πέντε ολόκληρες ώρες. Οπότε, αναγκαστικά, έβαλα τ’ ακουστικά μου και κάθισα ν’ ακούσω λίγη μουσική, απομονωμένη απ’ τους άλλους ήχους και θορύβους στο χώρο.
Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι δίπλα μας. Διαφορετικές εθνικότητες, άλλες νοοτροπίες κι ιδιότητες, ποικίλες κοινωνικές τάξεις. Όμως, έχουμε όλοι ως κοινή συνιστώσα τα συναισθήματά μας. Είτε φοράμε κοστούμι είτε είμαστε ντυμένοι απλά, είτε ταξιδεύουμε για δουλειά είτε για ξεκούραση, όποιο στάδιο της ζωής μας και να διανύουμε, πάντα αυτό συνοδεύεται από ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων.
Καταλήγεις τελικά να δεις πράγματα που δεν είχες προσέξει ξανά. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μια περίεργη γοητεία στο να παρακολουθείς τους ταξιδιώτες. Αυτούς τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους να συνυπάρχουν για λίγο κάτω απ’ την ίδια στέγη, με τον καθένα ν’ ακολουθείται απ’ τη δική του ιστορία. Κουβαλούν μαζί τους πέρα απ’ τις βαλίτσες τους κι όσα νιώθουν.
Κοίτα τους και πρσπάθησε να φτιάξεις στο μυαλό σου την ιστορία τους. Ανάλυσε το βλέμμα τους και τη γλώσσα του σώματός τους. Τι μπορεί να νιώθουν καθώς περιμένουν με τη σειρά τους να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο; Αν θες να δεις ανθρώπινα συναισθήματα στην πιο ευάλωτη κι ωμή τους μορφή, έχεις όλο το φάσμα μπροστά σου.
Συναισθήματα που συγκλίνουν. Ο πόνος του αποχαιρετισμού και της τελευταίας φοράς, αναμιγνύονται με την αναμονή και τον ενθουσιασμό. Όταν ξέρεις ότι θα υπάρξουν χιλιάδες μίλια ανάμεσα σ’ εσένα και τους αγαπημένους σου, οι στιγμές αυτές γίνονται πολύτιμες. Μπαίνοντας σ’ ένα αεροδρόμιο, ένα ολόκληρο νέο κεφάλαιο ξεκινά.
Δες εκείνη τη μητέρα, με το μωρό στην αγκαλιά της. Μοιάζει να ‘ναι αγχωμένη. Ίσως περιμένει τους γονείς της να γνωρίσουν για πρώτη φορά το εγγόνι τους ή τον άντρα της που έπρεπε να βρει δουλειά στο εξωτερικό, γιατί δε θα μπορούσαν να μεγαλώσουν διαφορετικά το παιδί τους.
Εκείνος εκεί ο νεαρός; Ναι αυτός με το ταξιδιωτικό σακίδιο. Μοιάζει τόσο χαρούμενος, γεμάτος προσδοκίες για το επερχόμενο ταξίδι του. Θα κάνει το γύρο της Ευρώπης κι ανυπομονεί, όπως λέει στους γονείς του που ήρθαν να τον αποχαιρετίσουν. Αυτός έτοιμος ν’ ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μακριά κι εκείνοι να μην μπορούν να πιστέψουν ότι έφτασε αυτή η στιγμή τόσο γρήγορα.
Πολύ συχνά ωστόσο, υπάρχουν και ταξιδιώτες που η καρδιά τους είναι βαριά, λυπημένη, εξαιτίας του αποχωρισμού απ’ αυτούς που αγαπούν, που σ’ ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να ‘ναι και μόνιμος.
Σαν εκείνο το ζευγάρι στα δεξιά. Κάθονται αμίλητοι δίπλα-δίπλα, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Κοιτούν έξω, χωρίς να ξέρουν τι να πουν. Παλεύουν καιρό με την απόσταση και δεν μπορούν να βρουν μια λύση. Αυτό το ταξίδι ίσως να ‘ναι το τελευταίο για τη σχέση τους.
Πρόσεξε τώρα εκείνη την οικογένεια στην άκρη της αίθουσας. Δες πόσο χαρούμενοι προσπαθούν να δείχνουν για ‘κείνον τον άνδρα στη μέση του κύκλου. Παλεύει τα τελευταία χρόνια με τη νόσο και φαίνεται τόσο κουρασμένος. Επιδιώκουν να τον κάνουν ευτυχισμένο, ακόμα κι αν μέσα τους ξέρουν ότι ίσως δεν τον ξαναδούν.
Τσακισμένοι ψυχικά άνθρωποι, καταβάλλουν υπερπροσπάθειες, προκειμένου να μπορέσουν να φορέσουν το πιο πιστευτό τους χαμόγελο και να μην επιτρέψουν στο φόβο τους να γίνει αντιληπτός απ’ αυτούς που τόσο πολύ αγαπούν. Βάζουν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα για να μπορέσουν να δώσουν στους δικούς τους το κουράγιο, τ’ οποίο χρειάζονται τη στιγμή αυτή του αποχωρισμού.
Μέσα απ’ όλα αυτά, μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να προβληματιστεί σχετικά με το παρελθόν και ν’ αναλογιστεί το μέλλον, χωρίς τους περισπασμούς της καθημερινότητας. Απολαμβάνουμε μια προσωρινή αναστολή απ’ τις υποχρεώσεις μας, μέσα απ’ την ανωνυμότητα που μας προσδίδεται σε μια αίθουσα αναμονής. Ο χρόνος μοιάζει να παγώνει για λίγο. Ποιοι λόγοι μας οδηγούν στο ν’ ανέβουμε σ’ ένα αεροπλάνο και να φύγουμε μακριά απ’ τους αγαπημένους μας και τις οικείες σε μας καταστάσεις;
Το καλύτερο κομμάτι των αεροδρομίων έγκειται σ’ ό,τι συμβολίζουν. Ίσως, τελικά, να ‘χουν λίγο παραπάνω ενδιαφέρον απ’ όσο αρχικά νομίζαμε. Νέα ξεκινήματα και πολυαναμενόμενες καταλήξεις, αφίξεις κι αναχωρήσεις, τυπικοί χαιρετισμοί κι αποχαιρετισμοί. Ξεκινάμε από ένα μέρος για να καταλήξουμε σ’ ένα άλλο, εκατοντάδες ή χιλιάδες μίλια μακριά. Μπαίνουμε από μια έρημο και βγαίνουμε σε μια χιονοθύελλα.
Αποτελεί έναν τόπο μετάβασης κι όχι μόνο γεωγραφικής. Μακάρι να υπήρχε κάποιου είδους καταγραφή για να δείξει πώς οι άνθρωποι αλλάζουν πριν και μετά απ’ αυτήν. Δεν είμαστε μόνοι στο ταξίδι της ζωής μας. Τα συναισθήματα, που κατά καιρούς νιώθουμε, απαντώνται και σ’ άλλα άτομα. Τα μονοπάτια που διαβαίνουμε σε πολλές περιπτώσεις έχουν κοινά παρακλάδια με των άλλων, μ’ αποτέλεσμα να διασταυρώνονται στην πορεία οι δρόμοι μας.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
