Κάθε φορά που κατεβαίνω τα σκαλοπάτια του σπιτιού μου, είσαι εκεί. Σε βλέπω που με περιμένεις ακουμπώντας την πλάτη σου στην πόρτα του αμαξιού κι έχεις σταυρωμένα τα χέρια σου στο στήθος σου. Μόλις τα βλέμματα μας διασταυρωθούν, αισθάνομαι όλα όσα έχουμε ζήσει να περνούν αστραπιαία απ’ τη σκέψη μου. Κι εσύ το ξέρεις και μου σκας αυτό το πονηρό χαμόγελό σου, που τόσο με τραβάει πάνω σου. Μ’ αρέσει που είμαι η αιτία γι’ αυτό. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ.
Σήμερα όμως , κατεβαίνοντας, σε βλέπω να είσαι καθισμένος στο αμάξι και να κρατάς το κινητό σου. Περιμένω μερικά λεπτά στις σκάλες για να γυρίσεις και να ψάξεις να με βρεις. Αλλά δεν το κάνεις. Αυτή η εικόνα μου φαίνεται τόσο ξένη και δε συμβαδίζει σε καμία περίπτωση με εμάς τους δύο. Δε μας ταιριάζει και δε μας αντιπροσωπεύει. Καθόλου. Ούτε στο ελάχιστο.
Πλησιάζω και σκύβω στο παράθυρό σου. Με κοιτάς και χαμογελάς. Κάνεις κίνηση να με φιλήσεις αλλά βάζω το χέρι μου στο στήθος σου και σε σπρώχνω πίσω. Με τραβάς πιο κοντά, όμως κάνω το ίδιο και σου λέω να βγεις απ’ το αμάξι. Γελάς και μου λες ότι θα αργήσουμε. Στέκομαι μπροστά σου και σε κοιτάω. Πότε γίναμε σαν τους άλλους, σε ρωτάω.
Αυτό πρέπει να αλλάξει όσο είναι νωρίς. Σου είχα ξεκαθαρίσει εξ’ αρχής, ότι μπλέκεις με περίεργο πλάσμα. Δε μου αρέσουν οι κάλπικοι συναισθηματισμοί και οι ψευτορομαντικές κινήσεις. Νιώσαμε τη φλόγα μέσα μας, την ίδια στιγμή που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας εκείνο το βράδυ. Με προσέγγισες για το πάθος που σου έβγαλα κι ανταποκρίθηκα για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αν αυτό χαθεί, εμείς οι δύο αυτόματα θα τελειώσουμε.
Γι’ αυτό, λοιπόν, έχω έναν κανόνα μωρό μου. Όταν θα είσαι μαζί μου θα κλείνεις το κινητό σου. Πρόσεξε ωστόσο. Δεν είναι απαίτηση. Είναι ένας κανόνας που τον ακολουθείς αν εσύ ο ίδιος θέλεις πραγματικά. Δε μου αρέσουν τα τελεσίγραφα ούτε να πιέζω τους ανθρώπους. Η τελική απόφαση για το αν θα μπορέσεις να με ακολουθήσεις στο παιχνίδι μου, θα είναι δική σου και μόνο. Πρώτα όμως, άσε με να σου εξηγήσω το λόγο ύπαρξής του κι αν τελειώνοντας δεν έχεις πειστεί, μπορούμε να διαπραγματευτούμε απ’ την αρχή.
Σκέψου αρχικά, όσα πράγματα θα ήθελες να κάνεις και δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα. Εκείνο το ταξίδι στο εξωτερικό, εκείνη η απρόσμενη εκδρομή που ήθελες να κάνεις το σαββατοκύριακο που τόσο είχες κουραστεί απ’ τη δουλειά. Λοιπόν, είμαι εδώ κι είμαι έτοιμη να σε ακολουθήσω. Είμαι διατεθειμένη να βρω όσο χρόνο χρειαζόμαστε. Όμως, ας αδράξουμε τις στιγμές για να ζήσουμε τα ταξίδια μας ουσιαστικά, κι όχι για να κοινοποιούμε την παρουσία μας και να δίνουμε αναφορά για το κάθε μας βήμα.
Ας πάμε αυτή τη βόλτα στην παραλία χωρίς να σπαταλάμε την ώρα μας για να τραβήξουμε την τέλεια φωτογραφία. Δε μας χρειάζεται. Εμένα μου φτάνει μια κουνημένη, με τα μαλλιά μας χάλια από τον αέρα αλλά με τα χαμόγελα μας να πρωταγωνιστούν. Πώς να συγκριθούν οι στημένες φωτογραφίες με αυτές τις αληθινές;
Έχουμε τόσα να δούμε και να κάνουμε μαζί, να μάθουμε πράγματα από τις νέες μας ανακαλύψεις, να ζήσουμε νέες περιπέτειες και να διδάξουμε ο ένας τον άλλον. Δε θέλω να επαναπαυτούμε σε αυτό που ήδη έχουμε. Πρέπει να εξελιχθούμε ώστε να πάμε ένα βήμα παρακάτω.
Η εξέλιξη είναι αυτή που θα μας κρατάει ζωντανούς και σε εγρήγορση, με όλες τις αισθήσεις μας σε συνεχή ετοιμότητα, να προσπαθούμε να μη γίνουμε, εν μία νυκτί, δεδομένοι ο ένας για τον άλλον. Θέλω να σου δίνω ασταμάτητα αφορμές να θες να με γνωρίσεις ξανά από την αρχή. Η ρουτίνα της καθημερινότητας δεν πρέπει να μας αγγίξει. Δεν το αξίζουμε αυτό.
Ας φτιάξουμε το ταξίδι μας μόνοι μας, στα μέτρα μας και στα κρυφά. Όσα ζούμε μαζί, αγάπη μου, είναι αποκλειστικά δικά μας και πρέπει να τα απολαύσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Οτιδήποτε κατώτερο απ’ αυτό, δε θα μπορούσε να μας περιγράψει. Είτε είμαστε σε σχέση είτε όχι, αυτή η έκρηξη συναισθημάτων πάντα θα μας χαρακτηρίζει. Πλέον, ξέρεις ότι δε μου άρεσαν ποτέ οι ταμπέλες. Στο έπακρο να το ζήσουμε κι αυτό λοιπόν, για όσο κι αν κρατήσει.
Γι’ αυτό μη με κοιτάς με απορία και μη διστάζεις. Κλείσ’ το! Τι πιο συναρπαστικό από εμάς τους δύο μαζί χωρίς ανόητους περισπασμούς; Χωρίς τίποτα να μπαίνει ανάμεσά μας; Πόσο μάλλον αν είναι ένα κινητό αυτό.
Ο παλμός μας βρίσκεται μέσα μας κι όχι σε μια άψυχη συσκευή. Μη σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι ενώ είμαστε μαζί ή τι έχουν να πουν γι’ εμάς. Εξηγήσεις δε χρωστάμε σε κανέναν για ότι αφορά εσένα κι εμένα. Εμείς θα καθορίσουμε το πώς θα λειτουργούμε μαζί.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους θέλω να θέσουμε αυτόν τον κανόνα. Σκέψου τους και πες μου αν διαφωνείς κάπου. Α βέβαια, πριν από αυτό, κάτι τελευταίο, μωρό μου. Ξέχασα να σου αναφέρω ακόμα ένα λόγο που κάνει τις στιγμές μας πιο ενδιαφέρουσες, τον σημαντικότερο ίσως από όλους. Κλείσε λοιπόν το φως κι ακολούθησέ με μέσα, για να τον αναλύσουμε διεξοδικότερα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
