Πού πάνε τα Χριστούγεννα, γιατί φεύγουν;

Όλο το χρόνο ανυπομονούμε για την πιο αγαπημένη μας εποχή. Περιμένουμε πώς και πώς να έρθει ο Δεκέμβριος και μαζί του να φέρει τα υπέροχα κι αγαπημένα μας Χριστούγεννα. Μια εποχή γεμάτη χαρά κι ενθουσιασμό. Οικογένεια και φίλοι, όλοι, μαζεύονται για να γιορτάσουν μαζί. Δύο εβδομάδες γεμάτες γέλια, αστεία κι αγάπη. Σαν να μοιάζουμε λίγο πιο ξαλαφρωμένοι απ’ τα βάρη της καθημερινότητάς μας. Λες και μ’ ένα μαγικό τρόπο κάθε προβληματισμός μας κάνει φτερά ή έστω μοιάζει λιγότερο απειλητικός.

Σχεδιάζουμε από καιρό το πώς θα περάσουμε τις μέρες αυτές και ψάχνουμε για μέρες τα τέλεια δώρα για ν’ ανταλλάξουμε με όσους αγαπάμε. Στολίζουμε κι αλλάζουμε το σκηνικό του σπιτιού μας και μαζί του αλλάζει κι η διάθεσή μας. Ακόμα κι αυτό μοιάζει έτοιμο να γιορτάσει με μας. Μαγειρεύουμε για κάθε είδους συνάθροιση με πρωταγωνιστές φυσικά σ’ αυτές τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, για τα οποία πάντα θα υπάρχει το μόνιμο ερώτημα σχετικά με το ποιο προτιμάμε. Κουραμπιέδες ή μελομακάρονα; Πώς να διαλέξεις και να κακοκαρδίσεις κάποιο απ’ τα δύο;

Μυρωδιές απ’ την παιδική μας ηλικία πλημμυρίζουν το σπίτι. Μουσική χαρούμενη, άνθρωποι που αγαπάμε γύρω απ’ το γιορτινό τραπέζι δίπλα στο τζάκι. Βρισκόμαστε ξανά με ανθρώπους που η ρουτίνα δε μας επιτρέπει να βλέπουμε όσο συχνά επιθυμούμε. Ας το παραδεχτούμε. Όλοι λίγο-πολύ είμαστε πιο χαρούμενοι αυτοί την περίοδο. Ακόμα κι οι γκρινιάρηδες που το μόνο που κάνουν είναι να κλαψουρίζουν ότι σιχαίνονται τα Χριστούγεννα. Κάντε μας τη χάρη, παιδιά. Σας έχουμε καταλάβει προ πολλού.

Κι όλα κυλούν όμορφα στις διακοπές. Περνάμε καλά και ξεκουραζόμαστε. Μετά τα Χριστούγεννα τι γίνεται όμως; Υπάρχει πρόγραμμα ψυχολογικής στήριξης ή μας αφήνουν να πεθάνουμε; Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ανώμαλη η προσγείωση στην πραγματικότητα. Απ’ τη μια κάνεις διακοπές κι απ’ την άλλη προσγειώνεσαι απότομα στο γραφείο σου ή στη σχολή σου. Από τα σαλόνια στ’ αλώνια, ένα πράγμα. Πού ήσουν πριν δύο εβδομάδες και πού είσαι τώρα. Περασμένα μεγαλεία και δε μας λυπάται κανείς.

Σαν να γινόμαστε παιδιά κι εμείς που πρέπει να γυρίσουμε στο σχολείο. Θυμάσαι πόσο ξενερωμένος ένιωθες; Θα μου πεις μεγαλώνουμε και πρέπει ν’ αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Αλλά όσο να ‘ναι σε ενοχλεί που απ’ τα κανακέματα κι όλα τα ωραία των γιορτών πρέπει να επανέλθεις έτσι απότομα. Δεν μπορεί να κρατήσει λίγο ακόμα; Καμιά δεκαπενταριά μέρες επιπλέον ας πούμε.

Μια στενοχώρια μας πιάνει, η αλήθεια είναι. Μετά την τόση αναμονή είναι λογικό. Άνθρωποι είμαστε και πάντα θα γκρινιάζουμε. Άντε να περιμένεις άλλον έναν χρόνο τώρα. Και μην αρχίσετε τα τύπου «το καλοκαίρι είναι κοντά», δε μας ξεγελάει και δε μας παρηγορεί. Είναι δύσκολη η εβδομάδα μετά τα Χριστούγεννα και μια μίνι μελαγχολία την έχουμε. Κανονικά θα έπρεπε να τριγυρνάμε μέσα στο σπίτι με την κουβέρτα γύρω μας σαν άλλοι Ρωμαίοι ή σαν τους φύλακες από το Αζκαμπάν σε ένδειξη πένθους, αλλά συγκρατιόμαστε.

Είμαστε ώριμα άτομα και για άλλη μια χρονιά θα το ξεπεράσουμε μ’ αξιοπρέπεια. Άλλωστε θα υπήρχε τόση μαγεία σ’ αυτά αν τα είχαμε κάθε μέρα; Θα ήταν τόσο μοναδικά αν ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας; Μάλλον όχι και τόσο. Οπότε θα αρκεστούμε στο να τα χαιρόμαστε σαν να είμαστε και πάλι παιδιά. Σαν ο Άγιος Βασίλης να μην έπαψε ποτέ να υπάρχει κι εμείς να πιστεύουμε ακόμα στο παραμύθι μας.

Δεν πρόκειται για τα όσα πρεσβεύουν τα Χριστούγεννα. Δεν ανυπομονούμε για τα υλικά αγαθά που κερδίζουμε. Αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Αυτό που ερωτευόμαστε είναι η ζεστασιά και τα συναισθήματα που αποπνέει αυτή η γιορτή. Το πόσο πιο κοντά αισθανόμαστε ο ένας στον άλλον και πόσο εκτιμάμε τελικά πράγματα που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας κι οι ρυθμοί της καθημερινότητας δε μας αφήνουν να απολαύσουμε όπως τους αρμόζει.

Οπότε μη μας κρατάτε κακία αν γκρινιάζουμε λίγο που δε θέλουμε να τελειώσουν. Υποσχόμαστε να σταματήσουμε τις δραματικές μας αντιδράσεις και να κρατήσουμε μέσα μας όλες τις όμορφες στιγμές που ζούμε. Σαν ενθύμιο για τις μέρες στο γραφείο που θα θέλουμε ν’ ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Για τα βράδια της εξεταστικής που θα θέλαμε να τριγυρνάμε παντού εκτός απ’ τις σελίδες των σημειώσεών μας.

Είπαμε. Είμαστε ώριμα άτομα και μεγαλώσαμε. Όμως για περίμενε εσύ! Πού πας το δέντρο; Τι εννοείς πρέπει να ξεστολίσουμε; Ακόμα ούτε 20 Ιανουαρίου δεν έχουμε! Είπαμε να το δεχτούμε ώριμα, αλλά ας μην το παρακάνουμε, φίλε μου!