Το ίδιο δύσκολο να αποδεκτείς πως είναι ομοφυλόφιλος το παιδί ή ο γονέας σου

Διάφορες απόψεις εκφράζονται συχνά για το πώς θα έπρεπε να διαμορφώνεται η σεξουαλικότητα των ατόμων. Πρέπει, κατά πολλούς, να υπακούμε στα πρότυπα του φυσιολογικού κι ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό αφορά τη δημιουργία οικογένειας. Ωστόσο, πώς θα μπορούσε κανείς να ορίσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Και με ποια δικαιοδοσία άλλωστε. Έρχονται οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο με εγχειρίδια χρήσης και νόρμες στις οποίες πρέπει να υπακούν; Φυσικά κι όχι.

Δεν έλκονται όλοι από άτομα του ίδιου φύλου. Αυτό είναι θέμα προτιμήσεων κι επιλογών και κανείς δεν μπορεί να στερήσει απ’ τον άλλον το δικαίωμα της ελευθερίας του να είναι ευτυχισμένος. Πολλές φορές λοιπόν, οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές των παιδιών τους κι ακόμα κι αν δεν τους αρέσει ή δε συμφωνούν, στο τέλος για χάρη τους, το αποδέχονται. Τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους.

Τι γίνεται όμως όταν οι όροι αντιστρέφονται; Γιατί δεν υπάρχει μόνο η περίπτωση του να πρέπει ν’ αποδεχθείς ότι το παιδί σου είναι ομοφυλόφιλος. Υπάρχει και το αντίστροφο καμιά φορά. Όταν μαθαίνεις ότι ο γονέας σου είναι ομοφυλόφιλος. Και μάλλον είναι πιο δύσκολο να το επεξεργαστείς και τελικά να το αποδεχθείς αφού επηρεασμένος απ’ τα πρότυπα με τα οποία μεγάλωσες, σου φαντάζει ως κάτι απόκοσμο και ξενικό για σένα.

Η φύση μας καλώς ή κακώς δεν είναι κάτι το οποίο μπορούμε να ελέγξουμε. Πόσο μάλλον να χαλιναγωγήσουμε κιόλας. Μπορεί κι οι ίδιοι οι γονείς να μην είχαν ξεκαθαρίσει το πώς ένιωθαν μέσα τους και να ανακάλυψαν πολύ αργότερα ποιοι πραγματικά είναι. Σκέψου πόσο δύσκολο θα ήταν γι’ αυτούς το να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πουν όλα όσα κατέπνιγαν από φόβο, καταπίεση, άγνοια ή ακόμη κι από άρνηση να αποδεχτούν ότι διαφέρουν.

Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα η κοινωνία μας δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτή σε τέτοια θέματα. Ακόμα υπάρχουν κι επιβιώνουν αντιλήψεις που θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν εκλείψει. Αντί να ζεις τη ζωή που θες μέσα στην κοινωνία στο βαθμό που εσύ επιλέγεις, ζεις τη ζωή που η κοινωνία σου επιτρέπει.

Τα συναισθήματα δεν έχουν πρότυπα, καλούπια, ημερομηνίες. Δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Η σεξουαλικότητα του καθενός είναι ένα θέμα ξεκάθαρα κι απόλυτα προσωπικό. Το πώς επιλέγει ο καθένας να το διαχειριστεί αφορά μόνο τον εαυτό του. Απ’ τη στιγμή που οι ίδιοι οι γονείς θα σε αποδέχονταν όπως ακριβώς είσαι, εσύ γιατί να μην μπορείς να δεχτείς ότι οι προτιμήσεις τους δε συμβαδίζουν με τις δικές σου; Θα πετούσες ποτέ έξω απ’ το σπίτι σου το παιδί σου; Ή θα το αγαπούσες λιγότερο για έναν τέτοιο λόγο;

Υπάρχουν πολλά είδη οικογενειών. Αυτές που έχουν μαμά και μπαμπά. Αυτές που είναι μονογονικές από επιλογή ή επειδή απλά έτσι τα έφεραν οι συγκυρίες. Αλλά κι αυτές που έχουν δύο μαμάδες ή αυτές που έχουν δύο μπαμπάδες. Το θέμα αυτών των ανθρώπων είναι το κατά πόσο θα μπορέσουν να γίνουν καλοί γονείς και να δώσουν στα παιδιά τους τις σωστές ηθικές αξίες όχι το πώς θα τους «κολλήσουν» τις προτιμήσεις τους. Πώς να τα βοηθήσουν να μεγαλώσουν σωστά και να τα δουν ν’ ανθίζουν.

Μόνο γι’ αυτό θα έπρεπε να κρίνονται οι γονείς. Για το αν κατάφεραν να δώσουν στα παιδιά τους όλα εκείνα που χρειάζονταν. Και δε μιλάμε για υλικά αγαθά. Ο σωστός γονέας δίνει στα παιδιά του αγάπη, τρυφερότητα, την αγκαλιά του που είναι πάντα εκεί και σε ετοιμότητα προκειμένου να διώξει μακριά κάθε φόβο. Δίνει σ’ αυτά τον καλύτερο εαυτό του κι όχι τα απομεινάρια και τα απωθημένα του.

Μέσα σ’ αυτή τη συναισθηματική δίνη κι εξόντωση που μπορεί να κράτησαν τον καλύτερο χώρο τους για σένα. Δεν τα παράτησαν ποτέ τις φορές που θα μπορούσαν κι ενώ θα τους έδινες δίκιο αν το έκαναν. Γιατί κι αυτοί είναι άνθρωποι. Όπως ακριβώς είσαι κι εσύ. Έχουν τις αδυναμίες τους και τα ελαττώματά τους. Αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ελάττωμα, βέβαια.

Μην είσαι τόσο σκληρός μαζί τους. Σ’ αγάπησαν περισσότερο κι απ’ την ίδια τους τη ζωή. Παραμέρισαν πολλές φορές τον εγωισμό και κατέπνιξαν τις πιο βαθιές τους επιθυμίες προκειμένου να σε κάνουν ευτυχισμένο. Γιατί γι’ αυτούς τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ το να βλέπουν τα μάτια σου να τους κοιτούν γεμάτα περηφάνια. Θα μπορούσαν εύκολα να σκοτώσουν για να μη χαθεί ποτέ το χαμόγελο απ’ τα χείλη σου. Σ’ αγαπούν υπέρμετρα και πάντα θα είναι δίπλα σου. Ένα πάντα για το οποίο μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το εννοούν.

Αξίζει λοιπόν να τους κρίνεις σκληρά για τις προσωπικές τους επιλογές και προτιμήσεις μόνο και μόνο γιατί εσύ δεν είσαι εντάξει μ’ αυτές; Γιατί δεν έχεις συνηθίσει σ’ αυτές; Πάντα θα είναι οι γονείς σου και αυτό δε θα μπορούσε να αλλάξει για κανένα λόγο. Το να είσαι ετεροφυλόφιλος δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα γίνεις καλός γονιός.

Μπορεί να ξεχειλίζεις από αγάπη είτε είσαι στρέιτ είτε όχι. Και καλός γονιός είσαι αν αγαπάς τα παιδιά σου πραγματικά. Αν λοιπόν βρίσκεσαι σ’ αυτή τη θέση, τότε θα ήταν καλό να σκεφτείς προσεκτικά αν ένας τέτοιος λόγος είναι αρκετός για να μπεις στη διαδικασία να κρίνεις τους γονείς σου. Αν αρκεί αυτό για να ακυρώσεις όλα αυτά που πρεσβεύουν με τόσο μεγάλη επιτυχία.