Αφού δουλεύει εκεί δικός μας άνθρωπος, θα πάμε!

Με τους φίλους μας περνάμε αρκετό χρόνο μαζί. Στη σχολή, για καφέδες, στις εξόδους μας, στις ετοιμασίες για τις εξόδους μας, ατέλειωτες νύχτες με ποτά σε σπίτια, χουχουλιάρικα βραδιά με κουβέρτες και σειρές τον χειμώνα, χαλαρά απογεύματα σε ταράτσες και βεράντες, με μπίρες, το καλοκαίρι. Κι όλες αυτές οι στιγμές μας ενώνουν, μας δένουν ακόμα περισσότερο.

Κι οι στιγμές αυτές πληθαίνουν, φυσικά, όταν έχουμε κοινό ελεύθερο χρόνο, κοινά προγράμματα, κοινές δραστηριότητες κι ενδιαφέροντα. Γιατί πολλές φορές στη μέση μπαίνουν δουλειές, σχέσεις κι υποχρεώσεις, που εμποδίζουν κάπως τον συγχρονισμό μας και μας φέρνουν σε μια σχετική απόσταση.

Όλοι θυμόμαστε τη φορά εκείνη που μας είπε το φιλαράκι ότι πιάνει την πρώτη του δουλειά. Αμέσως αισθανθήκαμε περίεργα. Απ’ τη μία χαρήκαμε, γιατί βλέπαμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους να εξελίσσονται, να γίνονται ανεξάρτητοι κι υπεύθυνοι, να βγάζουν το χαρτζιλίκι τους, να ‘ναι πιο άνετοι οικονομικά. Απ’ την άλλη, όμως, αισθανθήκαμε κι ένα μικρό άγχος για την καθημερινότητα.

Όταν δουλεύει ο άλλος είναι λογικό να αλλάζει όλη η ρουτίνα του. Από ‘κει που είχε άπλετο ελεύθερο χρόνο, τώρα στην καλύτερη των περιπτώσεων θα αφιερώνει ένα τετράωρο –το λιγότερο– για τη δουλειά. Έτσι, δε θα ‘ναι λίγες οι φορές που θα βγεις με την παρέα και θα λείπει το αγαπημένο φιλαράκι σου επειδή δούλευε πριν κι είναι κουρασμένο ή δουλεύει μετά και θέλει να ξεκουραστεί.

Δε θα ‘ναι λίγες οι φορές που δε θα μπορεί να δώσει το παρόν στις παρεΐστικες συνευρέσεις σας κι η απουσία του θα ‘ναι αισθητή. Με την πρώτη αυτή ανακοίνωση δουλειάς, επομένως, εσύ ως φίλος νιώθεις μπερδεμένος.

Κι αν η δουλειά που έπιασε το φιλαράκι σου είναι θέση υπαλλήλου σε εταιρεία, εργοστάσιο ή κατάστημα, που και να περάσεις να τον δεις κάποια στιγμή, δε θα μπορέσει να σου δώσει σημασία, τότε στεναχωριέσαι που θα μειωθεί κατά πολύ ο κοινός χρόνος σας. Αν, όμως, είναι μια δουλειά που μπορείς να τον βλέπεις, όπως σερβιτόρος ή μπάρμαν, που μπορείς να πας εκεί για να απολαύσεις τον καφέ ή το ποτό σου, τότε σου ‘ρχεται πιο εύκολο.

Το καλύτερό μας, λοιπόν, είναι όταν δουλεύουν οι φίλοι μας σε μπαρ, καφετέριες, κλαμπ ή εστιατόρια. Ξέρεις πως θα πας στη δουλειά του φίλου σου και θα εξυπηρετήσει αυτός. Ο άνθρωπος αυτός που όταν ήσασταν μικροί παίζατε κρυφά απ’ τις μανάδες σας «μαγαζί» στο σπίτι και κάνατε τον κακό χαμό. Ο άνθρωπος αυτός που πήγαινες σπίτι του και σου έκανε τον πιο απαίσιο καφέ που είχες πιει ποτέ, τώρα δουλεύει ως κεντρικός μπάρμαν κι εξυπηρετεί εσένα κι άλλους πόσους πελάτες.

Ακόμα και να μη σου αρέσει το μαγαζί που δουλεύει, να σε χαλάει η περιοχή, η μουσική ή το περιβάλλον, να μην το επέλεγες για στέκι σου υπό άλλες συνθήκες, εσύ θα πας και θα ξαναπάς για υποστήριξη. Θα πάρεις μαζί όλη την παρέα, το αμόρε σου, τα ξαδέρφια σου κι οποιαδήποτε στιγμή θέλεις να βγεις για καφέ, ποτό, φαγητό, η πρώτη σου επιλογή θα ‘ναι το μαγαζί αυτό που δουλεύει πλέον το φιλαράκι σου.

Αισθάνεσαι άσχημα, κάπως αμήχανα κι ενοχικά, να πας κάπου αλλού ενώ ξέρεις πως δουλεύει ο φίλος σου στο απέναντι μαγαζί. Ακόμα και να μην είναι καθόλου του γούστου σου, εσύ θα πας για χατίρι του. Για να δει αύριο-μεθαύριο το αφεντικό του ότι δεν πήρε στη δουλειά όποιον κι όποιον. Πήρε έναν άνθρωπο κοινωνικό, που θα φέρει κόσμο στο μαγαζί, νέους πελάτες. Και δεν τον νοιάζει αν έρχονται για το μαγαζί ή για το φιλαράκι τους, γιατί, μεταξύ μας, τα αφεντικά το μόνο που σκέφτονται είναι ο τζίρος.

Θα προτείνεις, λοιπόν, το μέρος αυτό σ’ όλους τους γνωστούς σου, θα κάνεις τα καλύτερα σχόλια και θα συχνάζεις πλέον εκεί μέρα-νύχτα, κι όλα αυτά θα τα κάνεις ανιδιοτελώς, για το φιλαράκι σου. Για να στηρίξεις τη δουλειά του έμμεσα αλλά εκείνον ως υπάλληλο άμεσα. Και χαλάλι οι ώρες που χάνεις απ’ το να περνάς μαζί του. Φτάνει που τον βλέπεις ανακουφισμένο όταν σε βλέπει να μπαίνεις στο μαγαζί που δουλεύει, κι ας γίνεται γύρω του πανικός. Φτάνει που χαμογελάει κάθε φορά που περνάει απ’ το τραπέζι σου καμαρωτά με τον δίσκο και τον κοιτάς μ’ ένα πονηρό, ειρωνικό, βλέμμα σαν να του λες «τώρα θα σου πέσει», φτάνει που ξέρει ότι το μαγαζί που δουλεύει δε σου αρέσει, αλλά πηγαίνεις συνέχεια μόνο για ‘κείνο.

Γιατί για τους ανθρώπους μας κάνουμε υποχωρήσεις κι είμαστε πάντα οι πιο φανατικοί υποστηρικτές τους.