Λένε πως “There is no place like home”. Μα φυσικά, ποιο μέρος είναι σαν το σπίτι μας; Εκεί νιώθουμε ελεύθεροι, ξεκούραστοι, είμαστε αυθόρμητοι και χαλαροί. Δε σκεφτόμαστε τις κινήσεις μας, απουσιάζει το savoir vivre και κανείς δε μας παρεξηγεί για τίποτα.
Είναι το μέρος αυτό που ανυπομονούμε να φτάσουμε μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, μετά από ένα δωδεκάωρο στη σχολή ή ακόμα και μετά από ένα σαββατιάτικο ξενύχτι. Θέλεις να γυρίσεις εκεί και να μη βγεις από το σπιτικό καβούκι και την ασφάλειά του.
Πολλές φορές, ακόμα και ξεκούραστοι να ‘μαστε, επιλέγουμε να καθίσουμε στο σπίτι και να αράξουμε. Το προτιμάμε απ’ το να βγούμε τσάρκα οπουδήποτε. Άλλοτε καθόμαστε μέσα μέρες ολόκληρες, βολευόμαστε, συνηθίζουμε, εθιζόμαστε σχεδόν στην τόση άνεση. Έτσι, σε κάθε πρόταση για έξοδο απαντάμε κάτι του τύπου «είμαι ψόφιος, θέλω να ξεκουραστώ», «έχει κρύο/ζέστη, ποιος βγαίνει τώρα έξω;», «έλα εσύ να αράξουμε σπίτι μαζί» κι άλλες τέτοιες δικαιολογίες, που τις σερβίρουμε τόσο εύκολα, απλά και μόνο για να μη σηκωθούμε απ’ τον καναπέ μας.
Οι φίλοι μας κολλάνε ταμπέλες, «μούχλας» και «σπιτόγατος» . Στην ουσία, όμως, δεν ισχύει τίποτα απ’ τα δύο. Είναι απλά η κούραση της ημέρας ή της γενικότερης ρουτίνας που μας κάνει να μη θέλουμε να δούμε κανέναν. Θέλουμε απλά να ηρεμήσουμε. Να χαλαρώσουμε απ’ τις καθημερινές υποχρεώσεις, να περάσουμε χρόνο με τον εαυτό μας και να ξεκουραστούμε από συναδέλφους, πελάτες κι οποιαδήποτε άλλη βαβούρα.
Όλα τα παραπάνω γεννούν την ανάγκη για ηρεμία, χαλάρωση, ξεκούραση και χρόνο με μας και τα δικά μας άτομα. Δεν μπορείς να ‘σαι συνέχεια με συναδέλφους, συμφοιτητές κι ένα σωρό αγνώστους τριγύρω. Θέλεις τον χρόνο με τον εαυτό σου, τα κολλητάρια σου, την οικογένεια ή το ταίρι σου. Μόνο τότε είσαι εντελώς αυθόρμητος, όταν βρίσκεσαι με κοντινά σου πρόσωπα, πόσο μάλλον στον δικό σου χώρο, στο καταφύγιό σου. Δε σε ενδιαφέρει απολύτως τίποτα. Ποιος θα σε παρεξηγήσει, εξάλλου; Οι άνθρωποι που σε ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα; Αφού εξελίσσεστε παράλληλα, αυτό σημαίνει πως και τα κοινά σας είναι περισσότερα. Αυτό είναι το πλεονέκτημα με τους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και προχωράτε μαζί στη ζωή. Είτε αυτοί είναι οι γονείς σου, οι συγγενείς σου, είτε είναι ο σύντροφός σου, είτε η παρέα σου.
Και τους υπόλοιπους τι τους πειράζει αν εσύ επέλεξες να καθίσεις σπίτι σου; Για να το προτιμάς σημαίνει πως το ευχαριστιέσαι. Αν δεν καθόσουν σπίτι δε θα είχες την ευκαιρία να απολαύσεις τις καλύτερες ταινίες, ενώ αράζεις με τις πιτζάμες σου, καταβροχθίζοντας ποπ κορν, λες και καταργούνται για πάντα απ’ τον κόσμο. Δε θα μπορούσες να παίξεις το αγαπημένο σου επιτραπέζιο όσο παιδιάστικα και φασαριόζικα θες -όχι συγκρατημένα, όπως αν έπαιζες σε κάποιο playroom. Ούτε να καθίσεις στον καναπέ με την κουβέρτα σου κι από κάτω τα πιο έξαλλα καλτσάκια σου, όσο χαζεύεις στο κινητό ώρες ατέλειωτες, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα και κανένας.
Γι’ αυτό το σπίτι μας είναι ο χώρος που ο καθένας μπορεί να ‘σαι όσο αυθόρμητος, κυκλοθυμικός κι ιδιότροπος θέλει. Γιατί στο σπίτι σου νιώθεις μια ασφάλεια και μια χαλάρωση που κανένα άλλο περιβάλλον δε σου τις προσφέρει.
Οπότε την επόμενη φορά που θα σε αποκαλέσει κάποιος «μούχλα» πες του να δοκιμάσει μια μέρα να κακομάθει τον εαυτό του, κάνοντας το απόλυτο τίποτα, και θα καταλάβει. Γιατί ποιος δε θέλει στιγμές χαλάρωσης, ηρεμίας και ξεκούρασης, όταν η ρουτίνα τρέχει κι οι ρυθμοί είναι τόσο έντονοι;
Εντάξει, δε θα γίνεις κι ένα με τον καναπέ σου. Και τη βόλτα σου θα κάνεις, και για το ποτό σου θα βγεις, και το σινεμά σου θα πας, απλά τη στιγμή που θα αισθανθείς πως μπούχτισες από κόσμο κι εξόδους, θα καθίσεις σπίτι, θα απολαύσεις τον καναπέ σου, τον καφέ σου και το τσιγάρο σου. Κι ίσως κάπου εκεί δίπλα να ‘χεις κάποιους απ’ τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους, για να μοιραστείτε γέλια αλλά και βολικές σιωπές.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Τσεσμετζής
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
