Το μαρτύριο των γυαλιών

Γυαλιά∙ διαχρονικό αξεσουάρ, με μεγάλους οίκους μόδας να ποντάρουν σ’ αυτά βάζοντας την υπογραφή τους. Οράσεως, ηλίου, ακόμη και διάφανα μόνο για styling. Όλοι μας έχουμε –τουλάχιστον– από ένα ζευγάρι, είτε λόγω προβλήματος όρασης, είτε ηλίου, είτε διαφορά σχέδια που τα φοράμε απλώς για να ολοκληρώσουμε το look της ημέρας.

Από μικρή ηλικία, θυμόμαστε τους φίλους μας να φορούν γυαλιά, κυρίως στο σχολείο, και να μας τραβούν την προσοχή, αφού τα θεωρούσαμε ένα ιδιαίτερο αξεσουάρ, που το φορούν λίγοι και τους κάνει να ξεχωρίζουν απ’ το πλήθος. Πόσοι από εμάς είπαμε στους γονείς μας ότι θέλουμε να βάλουμε γυαλιά, ακόμα κι αν δεν είχαμε πρόβλημα, απλά επειδή μας άρεσε αυτή η διαφορετικότητα; Πόσοι πήγαμε στον οφθαλμίατρο, όσο ήμασταν εκεί κάπου στην προεφηβεία, και προσπαθήσαμε να τον ξεγελάσουμε για να μας δώσει να φορέσουμε γυαλιά;

Σχεδόν όλοι αγαπάνε τα γυαλιά, έχουν στιλ, εκφράζουν πιο έντονα την προσωπικότητα του άλλου, κεντρίζουν τα βλέμματα των περαστικών, έχουν κάτι. Κι ας είναι η μειοψηφία που τα φορά, ίσως και γι’ αυτό να εντυπωσιάζει τόσο.

Μια πινελιά πάνω στο πρόσωπό μας διαχρονική, που δείχνει μια άλλη κλάση σε αυτόν που τα φοράει, ένα άλλο πρεστίζ, που κάνει το look μας να φαίνεται πιο επίσημο κι ολοκληρωμένο, μας κάνει κι εμάς να φαινόμαστε πιο σοβαροί, πιο κουλτουριάρηδες, πιο καθώς πρέπει, αν και κάπως ακριβά πληρώνουμε αυτό το τίμημα, μιας και τα γυαλιά πέρα από τόνους σοφίας –γελάστε ελεύθερα–, κρύβουν και κάμποσα μικρά, σπαστικά, προβληματάκια.

Είσαι έξω στο κρύο και περιμένεις πώς και πώς να γυρίσεις σπίτι, να πας να κουκουλωθείς κάτω απ’ την κουβέρτα. Ε, μόλις ανοίγεις την πόρτα και περνάς το κατώφλι, θολώνεις. Όχι ακριβώς εσύ, αν κι αρχικά νιώθεις σαν να σταματάνε τα πάντα να λειτουργούν. Αναρωτιέσαι αν χάλασες και τι σου συμβαίνει, μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως φοράς ακόμα τα γυαλιά σου και περνώντας απ’ το κρύο στη ζέστη αυτά θαμπώνουν και σου δημιουργούν ένα ωραιότατο νέφος στα μάτια σου. Μέχρι να ξεθολώσουν, έχεις ζεσταθεί κι έχεις ξεχάσει τον λόγο που βιαζόσουν να φτάσεις σπίτι, την κουβέρτα. Ποσό σπαστικό μέσα στο χειμώνα να σου συμβαίνει αυτό, σε κάθε είσοδό σου σε ένα μαγαζί.

Είσαι σε ένα μπαρ και φεύγοντας σε πιάνει βροχή. Βλέπεις στο απέναντι πεζοδρόμιο το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει κι ενώ κινείσαι προς τα εκεί για να σε προσέξει, τα γυαλιά σου έχουν γεμίσει σταγόνες βροχής κι εσύ νομίζεις πως είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο με χαλασμένους υαλοκαθαριστήρες. Αποτυχημένη η προσπάθεια να σε παρατήσει το πρόσωπο, αποτυχημένος νιώθεις κι εσύ που δεν μπορείς να δεις καλά και κινδυνεύεις να φας καμιά γλίστρα. Ψάχνεσαι συνεχώς για να βρεις το μαγικό μαντηλάκι καθαρισμού που θα σε σώσει απ’ το πιθανό στραβοπάτημα στο πεζοδρόμιο.

Ακόμα και μέσα στο σπίτι να ‘σαι, πάλι δεν τη γλυτώνεις την ταλαιπωρία. Λίγο να ακουμπήσεις με το δάχτυλό σου που πριν έτρωγες τα μπισκότα σου, κατευθείαν θολώνει, χάνεις ένα μέρος απ’ το οπτικό σου πεδίο και ψάχνεσαι με τι να τα καθαρίσεις. Ειδικά αν είσαι κοντά στο φως ή μπροστά στο λάπτοπ σου, τότε ξεχωρίζει κι η παραμικρή στεγνή σταγόνα, κι η παραμικρή δαχτυλιά. Καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που πήγες σ’ οφθαλμίατρο για να καταντήσεις να καθαρίζεις σε μία μέρα όσο τζάμι δε θα καθάριζες σ’ ένα χρόνο.

Το να φοράς τα γυαλιά σου ενώ διαβάζεις ή βλέπεις μια ταινία, σχεδόν επιβάλλεται. Το θέμα είναι πως κάτι τέτοιες στιγμές χαλαρώνεις κι εκεί που πας να γείρεις λιγάκι, βρίσκεις πάνω στα γυαλιά σου, σηκώνεσαι για να τα βγάλεις και μόλις καταστράφηκε το χουχούλιασμά σου. Άσε τον εκνευρισμό αν πας σινεμά ή σε κάποια διάλεξη στη σχολή ή meeting στο γραφείο και δεν τα ‘χεις μαζί σου. Τα ξεχνάς σχεδόν πάντα όταν τα χρειάζεσαι.

Ειδικά αν έχεις αρκετούς βαθμούς μυωπίας ή πρεσβυωπίας, η κατάσταση του μπάνιου σου φαίνεται μαρτύριο. Αφού φακούς επαφής δεν μπορείς να βάλεις, αλλά ούτε και τα γυαλιά να αφήσεις, καθώς σ’ εκνευρίζει που βρέχονται. Κάτι τέτοιες στιγμές παίζεις τυφλόμυγα μόνος σου. Εδώ το σαμπουάν, εκεί το αφρόλουτρο, εκεί το σφουγγάρι, σκοτώνεσαι και λίγο μέχρι να βρεις την πετσέτα αλλά στο τέλος βγαίνεις νικητής.

Μην τα κατηγορούμε όμως για όλα, γιατί αν δεν υπήρχαν τα γυαλάκια μας θα ‘χαμε φάει τα μούτρα μας χιλιάδες φορές σκοντάφτοντας.

Μας ανανεώνουν και δίνουν κάτι παραπάνω στην εικόνα μας, αφού έχουν κι αυτά τις τάσεις τους. Φέτος είναι τα στρογγυλά διάφανα, πέρυσι ήταν τα στιλ πεταλούδα, του χρόνου θα ‘ναι κάτι άλλο. Δεν είσαι θύμα της μόδας, καθώς δε θα πάρεις κάτι που να μη σου ταιριάζει, αλλά αφού τα γυαλιά σου σού είναι πια απαραίτητα, ε, συνδυάζεις την ανάγκη με τη μόδα.

Μας βοηθάνε κυριολεκτικά να δούμε το φως μας, μας ξεχωρίζουν απ’ τους πολλούς, μας κάνουν πιο σέξι και να δείχνουμε πιο έξυπνοι και τα ξαδελφάκια τους –τα γυαλιά ηλίου– μας βοηθούν να επιβιώνουμε τα καλοκαίρια, ε, χαλάλι το θόλωμα, οι σταγόνες, οι δαχτυλιές και το διαρκές άγχος  μην τα σπάσουμε ή τα χάσαμε.