Η ανάγκη για βόλτες και ξεκούραση δε σας κάνει κακούς γονείς

Όταν γινόμαστε γονείς, από την πρώτη κιόλας στιγμή κι από την πρώτη κιόλας αγκαλιά που κάνουμε στο μικρό μας πλασματάκι ορκιζόμαστε πως θα είμαστε για πάντα δίπλα του, να το φροντίζουμε, να το προστατεύουμε και να το βοηθάμε ν’ ανακαλύψει τον κόσμο. Τα παιδιά έρχονται στη ζωή μας όμως με πολλές πολλές ευθύνες κι όσο αρχίζουν και μεγαλώνουν λιγάκι, προσπαθούμε και εμείς να μπούμε πάλι στη σειρά μας. Έτσι υπάρχουν στιγμές που αναπολούμε τις μέρες εκείνες που μπορούσαμε να φύγουμε μια εκδρομή χωρίς να κανονίσουμε τίποτα, με μια μικρή τσάντα στον ώμο -κι όπου βγει.

Και τώρα με τα πλασματάκια μας είναι κάπως δύσκολο ακόμα και το να κανονίσουμε μια βραδινή έξοδο, γιατί δυστυχώς όταν γινόμαστε γονείς ξεχνάμε όλους σου τους άλλους ρόλους κι αυτό δεν είναι καθόλου υγιές ούτε για εμάς ούτε για το παιδί. Γιατί ο υπέροχος αυτός τίτλος του γονιού δεν έχει έρθει για να καλύψει όλους τους υπόλοιπους, έχει έρθει για να κάνει τη ζωή μας πιο χαρούμενη -να προσθέσει σ’ αυτή. Μάλιστα πολλοί αισθάνονται τύψεις ν’ αφήσουν τα παιδιά τους να τα προσέχει κάποιος άλλος ακόμα και για 3 ώρες το βράδυ, αφού νιώθουν ότι δε θα είναι καλοί γονείς αν βγουν για ένα απλό δείπνο με το ταίρι τους και αφήσουν το μικρό τους να κοιμάται (φυσικά με τη φροντίδα κάποιο φίλου ή συγγενή).

Κι όμως αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι όχι μόνο δεν είναι κακό να νιώθουμε την ανάγκη αυτή αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είναι κακό να είμαστε γονείς και να βγούμε για φαγητό ή ποτό με την παρέα και να μην υπάρχουν στην τσάντα μπιμπερό και πιπίλες. Δεν είναι μεμπτό να περάσουμε ένα όμορφο απόγευμα μακριά από το παιδί μας, αντίθετα αυτό μας κάνει καλύτερους συντρόφους, αφού μας βοηθάει να νιώσουμε όμορφα και να γυρίσουμε χαρούμενοι πίσω στο παιδί μας και στο ταίρι μας.

Ο χρόνος που έχουμε για τον εαυτό μας με το παιδί είναι πραγματικά ελάχιστος, ναι. Ωστόσο πρέπει όσο μπορούμε να βρίσκουμε χρόνο εκτός από γονείς να είμαστε σύντροφοι για τον άνθρωπο μας και φίλοι για τους κοντινούς μας, ν’ επικοινωνούμε τις ανάγκες μας και να κάνουμε πράγματα που θα βοηθήσουν ν’ αισθανθούμε όμορφα. Το να περάσουμε ένα βράδυ με το ταίρι μας ας πούμε, να νιώσουμε πάλι ερωτευμένοι και να πιούμε λίγο κρασί ενώ η γιαγιά προσέχει το μικράκι μας, δεμας κάνει κακούς γονείς. Το να πάμε λίγες μέρες διακοπές όλοι μαζί σαν οικογένεια και κάποια άλλη στιγμή να πάμε ένα ταξιδάκι οι δυο μας σαν ζευγάρι δε μας κάνει κακούς γονείς.

Τα παιδιά μας ξέρουν ότι είμαστε καλοί γονείς απ’ αυτά που κάνουμε καθημερινά για εκείνα, και όταν μας βλέπουν να γυρίζουμε χαρούμενους από ένα ταξιδάκι που κάναμε χωρίς αυτά με ένα μικρό δωράκι για εκείνα στο χέρι, δε θα μας πούνε ότι είμαστε κακοί γονείς, θα τρέξουν στην αγκαλιά μας και θα μας δώσουν ένα τεράστιο φιλί. Απ’ εκεί είναι που θα καταλάβουμε πόσο κάλοι γονείς είμαστε. Πρέπει πρώτοι εμείς να μάθουμε στα παιδιά μας αλλά και στον εαυτό μας ότι εξίσου σημαντικός μ’ αυτόν τον τίτλο του γονιού είναι και ο τίτλος του συντρόφου. Ότι αν μείνει το παιδάκι μας με τον θείο του για 2 ημέρες θα περάσει κι εκείνο όμορφα με κάποιον που το αγαπάει και ξέρει να το φροντίζει όπως οι γονείς του.