Μια Τετάρτη να κάνουμε κοπάνα απ' τη δουλειά φτιάχνοντας κέικ

Κυριακή πρωί, που σημαίνει χουζούρια κι αγκαλιά μέχρι αργά. Κυριακή που σημαίνει να φοράς πιτζάμες μέχρι αργά το απόγευμα. Κυριακή, που σημαίνει χορός, σημαίνει όμορφο σπιτικό ζεστό φαγητό. Κυριακή που σημαίνει «μαζί». Που σημαίνει οικογένεια και φίλοι. Αν μπορούσε κάποιος να μυρίσει μια όμορφη Κυριακή, σίγουρα θα είχε αρώματα από γιασεμί, περγαμόντο και μια ελαφριά νότα φρέσκιας βανίλιας. Τι κι αν ξυπνήσαμε πριν λίγο, όμως, κι είναι Τετάρτη, να σου πω κάτι; Έχω μια μοσχομυριστή ιδέα: Έλα να φτιάξουμε ένα κέικ μαζί!

Έλα να μαγειρέψουμε μαζί, να περάσουμε χρόνο παρέα. Βάλε κάτι πρόχειρο, μια από αυτές τις φόρμες που σου έχω γεμίσει με χλωρίνες επειδή τις κλέβω για να κάνω τις δουλειές μου. Σήμερα δε θα πάμε στη δουλειά, θα κάνουμε κοπάνα! Εγώ θα μαζέψω τα υλικά που θα χρειαστούμε: Αυγά, γάλα, ζάχαρη, βούτυρο, αμύγδαλο, αλεύρι, τη σοκολάτα που έχει ξεμείνει στο ντουλάπι εδώ και μέρες, βανίλια και λίγο πορτοκάλι. Εσύ, πάρε το ηχειάκι μας και βάλε μουσική, κάτι σε Αλεξίου. Ραντεβού σε λίγο στην κουζίνα!

Έλα να χτυπήσουμε μαζί τ’ αυγά, να ψιλοκόψουμε τη σοκολάτα, να κλέψεις και δυο μπουκιές, γιατί ο σεφ πάντα πρέπει να δοκιμάζει! Να φάμε λίγο από το ωμό ζυμάρι, όπως σίγουρα κάναμε κι οι δυο μας όταν είμαστε παιδιά, να χαζολογήσουμε μαζί στην κουζίνα, χορεύοντας το αγαπημένο μας τραγούδι κι ας κάνουμε 2 ώρες να φτιάξουμε ένα κέικ. Εγώ θα κάνω πως σε μαλώνω γιατί έφαγες τη ζυγισμένη σοκολάτα κι εσύ θα μου χαμογελάς. Έλα να βάλουμε το κέικ στον φούρνο και να μυρίσει η κουζίνα πορτοκάλι και βανίλια, έτσι όπως θέλω να μυρίζει κι η ζωή μας. Να το κοιτάμε όσο θα ψήνεται και να με φιλάς. Ν’ ανυπομονούμε χορεύοντας πότε θα βγει για ν’ απολαύσουμε το πρώτο κομμάτι από τον φούρνο ακόμη, καίγοντας τις γλώσσες μας και το δεύτερο, το σωστό, μαζί με τον καφέ, αγκαλιασμένοι στο μπαλκόνι.

Τι θα έλεγες να το αλείφαμε και με λίγη σοκολάτα; Έλα να παχύνουμε παρέα- έχω ακούσει πως τα χαρούμενα ζευγάρια παίρνουν μαζί μερικά κιλάκια. Κι όταν έρθει η ώρα για το κομμάτι μου, θα πάρω τη γωνία, όπως πάντα. Κι εσύ, υπομονετικά, θα περιμένεις να διαλέξω πρώτα εγώ κι ύστερα να κάνεις την κριτική σου, στη δική σου την μπουκιά. Θα είναι το πιο νόστιμο κέικ, επειδή θα το φτιάξουμε μαζί, επειδή θα το φάμε μαζί, επειδή θα γεμίσουν τα ρούχα μας αλεύρια κι η κουζίνα μας γέλια- ίσως και λίγα ψίχουλα. Αλλά ποιος νοιάζεται για τα ψίχουλα όταν υπάρχει κέικ!

Τι λες λοιπόν να το καθιερώσουμε να γίνουν οι Τετάρτες μας οι Κυριακές μας, να φτιάχνουμε ένα κέικ μαζί, εσύ να γεμίζεις με ψίχουλα τον καναπέ κι εγώ να τα τσιμπάω; Κάπως έτσι φτιάχνονται οι πετυχημένες συνταγές. Σίγουρα έχουν μέσα ζάχαρη, βανίλια, βούτυρο καλής ποιότητας, σοκολάτα και λίγο πορτοκάλι. Είναι ίσως πασπαλισμένες με ρευστή σοκολάτα, να προσκαλούν το μάτι σε δοκιμή, τόσο λαχταριστές, σαν να τις ζωγράφισε ένα χαρούμενο παιδί. Έλα λοιπόν να φτιάξουμε μαζί μια πετυχημένη συνταγή, που αντί για ζάχαρη θα έχει αγάπη, αντί για βούτυρο θα έχει εμπιστοσύνη, αντί για βανίλια θα μοσχοβολάει από έρωτα μας κι αντί για ξύσμα πορτοκάλι θα έχει νέτφλιξ τις κρύες νύχτες. Να μην την ψήσουμε γρήγορα και σε δυνατή θερμοκρασία, να της δώσουμε χρόνο να φουσκώσει με τη φωτιά που εκείνης της ταιριάζει. Να ψηθεί και να ψηθεί και να ροδίσει, ώσπου στο τέλος να γίνει ένα μαγικό γλυκό, δημιουργώντας μια συνταγή που θ’ ανατρέχουμε σ’ αυτή κάθε φορά που θα μας πιάνει μια υπογλυκαιμία. Να τρώμε το δικό μας κέικ και να ξέρουμε, πως πάντα θα υπάρχει κι άλλο κομμάτι.

Έλα λοιπόν, έχω ζυγίσει τα υλικά, σε περιμένω!