Με τα χρόνια, αυτό που παρατηρώ στους ανθρώπους γύρω μου είναι ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στον διπλανό τους· έχουμε γίνει πιο καχύποπτοι. Όταν δούμε έναν άνθρωπο να θέλει να μας προσφέρει τη βοήθειά του χωρίς να περιμένει να πάρει κάτι πίσω (στη δουλειά, στον δρόμο, στο μετρό), τον κοιτάμε με μισό μάτι κι αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πηγαίνει στραβά μαζί του, τι κακό μπορεί να κρύβεται πίσω από την πράξη αυτή, πίσω από την αγνή -και καλά- βοήθεια.
Το να είναι κάποιος καλός άνθρωπος, πλέον, είναι παρεξηγήσιμο, αφού σε θεωρούν αφελή. Έχω δει ανθρώπους στη δουλειά να προσφέρουν βοήθεια στον διπλανό τους και να τους κοιτάζουν σχεδόν εκνευρισμένοι- πώς τόλμησε κάποιος να προσφέρει βοήθεια ενώ εκείνοι μπορούν μόνοι τους να καταφέρουν τα πάντα; Έχω ακούσει αυτή η προσφορά βοήθειας να γίνεται συζήτηση σαν να είναι κάτι περίεργο που άκουσαν στις ειδήσεις: «συνάδελφος που τελείωσε με τις δουλειές του τόλμησε να προσφέρει βοήθεια στον διπλανό του, συγκλονισμένο όλο το τμήμα της εταιρίας.» Έχω δει ανθρώπους στον δρόμο να προσφέρουν βοήθεια σε κάποιον που έπεσε για σηκωθεί κι ο άλλος να αρνείται και να φωνάζει, έχω δει γυναίκες να προσφέρονται να βοηθήσουν άλλη γυναίκα να ανεβάσει το καρότσι με το παιδάκι της από σκάλες και να γίνεται χαμός λες και πήγε να την κλέψει.
Βλέπω πράξεις, στις οποίες θα έπρεπε να χαμογελάμε και να λέμε ευχαριστώ, με τις οποίες γινόμαστε έξαλλοι λες και κάποιος μας προσέβαλε, λες και κάποιος μας έθιξε τον εγωισμό προσφέροντάς μας λίγη βοήθεια. Ναι, μπορούμε όλοι μόνοι μας, κανείς δεν είπε όχι. Πόσο πιο εύκολα όμως μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα με τη βοήθεια του διπλανού μας; Κοιτάμε τους ανθρώπους εκείνους που προσφέρουν βοήθεια σαν να είναι κατώτεροι από εμάς, σαν να μην έχουν το ίδιο επίπεδο εξυπνάδας και δημιουργούμε ένα mindset στο οποίο η καλοσύνη έχει φτάσει να θεωρείται χαμένος κόπος κι ελαφριά χαζομάρα, ενώ ο άνθρωπος που την προσφέρει να θεωρείται είτε βλάκας, είτε ψεύτικος.
Λες να υπήρχε κάποτε μια εποχή που κάποιος σου προσέφερε βοήθεια όταν τη χρειαζόσουν κι έλεγες ευχαριστώ, χαμογελούσες και σκεφτόσουν πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι; Η κοινωνία μας αλλάζει, όπως άλλαζε πάντα με τον καιρό, απλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι αλλάζει σε όλα τα θέματα προς το καλύτερο. Υπάρχουν πολλοί τομείς που πηγαίνει προς τα εμπρός και κάποιοι που κάνουν βήματα πίσω. Τι μπορεί να σημαίνει για την κοινωνία μας αυτή η αλλαγή; Τι μπορεί να σημαίνει για τους ανθρώπους το να ψάχνουν να βρουν στους ανθρώπους γύρω τους μόνο τα αρνητικά; Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς για εκείνους που μεταφράζουν την καλοσύνη κάποιων σε προσπάθεια χειρισμού ή για τους άλλους, που όντως έτσι τη χρησιμοποιούν; Γιατί άραγε οι άνθρωποι εκνευρίζονται όταν βλέπουν τριγύρω καλοσύνη και ανθρωπιά;
Όταν βλέπεις μέσα στο γκρίζο λίγο χρώμα καλό είναι να το βοηθάς να έρθει στην επιφάνεια κι όχι να του πετάς κι άλλο μαύρο από πάνω. Φτάσαμε ως άνθρωποι να μπερδεύουμε την καλοσύνη με την αφέλεια- πόσο λάθος για τον κόσμο μας αυτό. Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας και την καλοσύνη μας, κρύφτηκαν πίσω από τις οθόνες που μας πήραν το μυαλό. Μα όσο η ευγένεια κι η αλληλεγγύη λιγοστεύει, η ανθρωπιά μας ξεθωριάζει. Αντί να αφήσουμε την ευγένεια και το ενδιαφέρον για τον διπλανό μας να βγουν στην επιφάνεια, τα κοροϊδεύουμε όταν τα βλέπουμε γύρω μας.
Δώσε βοήθεια για να δεχθείς βοήθεια όταν την χρειαστείς. Δέξου βοήθεια από κάποιον και πάρε δύναμη για να βοηθήσεις κι εσύ κάποιον, όταν βρεθεί στον δρόμο σου και σε χρειάζεται. Ας μην περιγελούμε πια την καλοσύνη, ας τη βοηθήσουμε να πολλαπλασιαστεί. Να θυμηθούμε κι αν δεν ξέρουμε, να μάθουμε πως το μας προσφέρει κάποιος βοήθεια δεν τον κάνει αφελή, αλλά συμπονετικό. Αν απαντάμε στη βοήθεια με χαμόγελο κι όχι με νεύρα και καχυποψία, τόσο το γκρίζο θα εξαλείφεται. Και τότε όλοι θα είμαστε λίγο πιο χαμογελαστοί, πιο καλοσυνάτοι, λίγο περισσότερο άνθρωποι.
Συντάκτης: Μίκα Παντελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
