Tα πραγματικά όμορφα σπίτια είναι τ' ακατάστατα

Σίγουρα όλοι μας κάποια στιγμή μπήκαμε ως καλεσμένοι σε σπίτι φίλου, συγγενή, συναδέλφου και το ζηλέψαμε. Το πάτωμα άστραφτε και μύριζε λεβάντα, ενώ όλο το σπίτι ήταν τακτοποιημένο και τα πράγματα ήταν στοιχισμένα λες και βγήκε από κάποια σελίδα περιοδικού. Πιο μικρή, θυμάμαι να στέκομαι μέσα σ’ ένα σπίτι με τεράστιες μπαλκονόπορτες και τζάκι και να το κοιτάω σαν παλάτι, σκεπτόμενη από μέσα μου αν θα μπορέσω ποτέ να έχω κι εγώ ένα τέτοιο. Κι είχα αυτή την αίσθηση, που σε πιάνει σε τέτοια σπίτια, μην τυχόν κι ακουμπήσω πουθενά και λερώσω ή κουνήσω έστω κι ένα χιλιοστό το τέλεια τοποθετημένο βάζο.

Πολλές φορές θ’ ακούσεις ανθρώπους να μιλάνε για το τι κάνει ένα σπίτι όμορφο: μήπως είναι οι ακριβοί καναπέδες, τα πολλά διακοσμητικά και τα χρώματα που αλλάζουν στις κουρτίνες ανάλογα με το τι είναι τάση φέτος; Μήπως το τεράστιο φωτεινό σαλόνι και μια τηλεόραση 55 ίντσες να θυμίζει σινεμά; Ίσως και τα φρέσκα λουλούδια -τουλίπες κυρίως- να κάνουν αντίθεση με τους κατάλευκους τοίχους που τελειώνουν σε πανύψηλα ταβάνια.

Μεγαλώνοντας, έφτιαξα τη δική μου θεωρία. Κατάλαβα ποια τελικά είναι, στην πραγματικότητα, αυτά τα όμορφα σπίτια κι αποφάσισα πως δεν είναι εκείνα τα πολύ τακτοποιημένα, που ντρέπεσαι να πατήσεις, που τα κοιτάς και δεν είσαι σίγουρος αν κάποιος ζει στ’ αλήθεια μέσα σ’ αυτά. Κατάλαβα πως οι μεγάλοι καναπέδες και τ’ ακριβά πλακάκια στο μπάνιο δεν κάνουν ένα σπίτι όμορφο (σίγουρα βοηθάνε, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό). Ούτε κι εκείνα που μοιάζουν μια όαση από παστέλ διχρωμίες, με κομβικά τοποθετημένα ντεκόρ, τόσο πανέμορφα που νιώθεις σαν να περπατάς μέσα σε γκαλερί.

Είμαι σίγουρη πλέον, ότι όμορφα είναι αυτά τα σπίτια, τα λίγο ακατάστατα, ξέρεις, αυτά που στο πάτωμα δεν καθρεφτίζεται το είδωλό σου γιατί απλώς κανείς δεν προλαβαίνει να σφουγγαρίζει κάθε μέρα και δεν πειράζει καθόλου! Όμορφα είναι τα σπίτια που φαίνεται πως μένουν μέσα άνθρωποι που ζουν αληθινά. Που μέσα στη δύσκολη για όλους καθημερινότητα, αντί να πιάνουν το ξεσκονόπανο όλη μέρα, ακούνε δυνατή μουσική και χορεύουν ξυπόλυτοι. Που οι τοίχοι τους είναι πλημμυρισμένοι με γέλια και χαρούμενες φωνές. Που πάνω στο χαλί υπάρχουν πάντα μερικά σκορπισμένα παιχνίδια και μαρκαδόροι- μη σου πω έχει καμιά μπάλα ποδοσφαίρου στο σαλόνι. Που αν πας στην κουζίνα τους μοσχομυρίζει σπιτικό φαγητό κι έχει και μια άπλυτη κατσαρόλα. Ποιος είπε ότι τα πλυμένα πιάτα φέρνουν την ευτυχία;

Όμορφα είναι τα σπίτια που σε μια γωνία, κάπου εκεί δίπλα στην τραπεζαρία, υπάρχει λίγο από το φαγητό του κατοικίδιου που βγήκε από το πιάτο και δεν έπιασε κανέναν υστερία! Εκείνα τα σπίτια που οι άνθρωποι αράζουν παρέα, πίνουν μπίρες κι οργανώνουν πιζάμα πάρτι στο σαλόνι. Που οι ένοικοί του, αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον κι ανταλλάζουν αληθινά χαμόγελα χωρίς σπουδαίους λόγους. Γιατί η ζωή τους, από μόνη της, είναι σπουδαίος λόγος να χαμογελούν και να περνάνε όμορφα, μέσα στο όμορφό τους σπίτι. Όμορφα είναι τα σπίτια με τα έπιπλα που βρήκαν στα σκουπίδια κι αφού τα έβαψαν και τα καθάρισαν, έφτιαξαν τη δική τους Εδέμ. Που έχουν αταίριαστα πιάτα και ποτήρια, λίγα από τη γιαγιά και λίγα από τη μαμά. Που έχουν πάντα ανοιχτή την πόρτα για φίλους- κι ας φορούν παπούτσια. Όμορφα σπίτια είναι εκείνα που δίπλα στο πανέμορφο πίνακα ενός καλλιτέχνη που διακοσμεί το σαλόνι, υπάρχει το έργο του μικρού μπόμπιρα που ζει εκεί. Που πριν λίγες μέρες ζωγράφισε στον τοίχο του δωματίου του μια φούξια τίγρη και δεν τον μάλωσε κανείς. Ίσα-ίσα, του πήρανε καμβά και τέμπερες για να κάνει όμορφο το δωμάτιό του. Αυτά είναι όμορφα σπίτια.

Όμορφα σπίτια για μένα δεν είναι αυτά που είναι σαν να βγήκαν από σελίδα περιοδικού διακόσμησης, αλλά αυτά που μέσα μένουν όμορφοι άνθρωποι, με όμορφες ψυχές, γεμάτες όρεξη για ζωή. Που έχουν μέσα κατοικίδια, παιδιά, φίλους, εραστές. Όμορφο, είναι το δικό μου σπίτι, που έχει την κούπα του πρωινού καφέ πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού κι ας είναι απόγευμα -δεν πειράζει κανέναν- που παίζει μουσική, που φτιάχνεται στην κουζίνα του σπιτικό ανθυγιεινό βραδινό και μοιράζεται. Κι ας μην έχει μάρμαρο Θάσου μέσα, έχει όλα τ’ άλλα. Τα σημαντικά.