Έρωτας ή τίποτα!

Εννοείται πως θέλω να ‘σαι δυστυχισμένος μακριά μου. Μην μπερδεύεις την αγάπη με τον έρωτα, προς θεού, μιλάμε για δύο αντίθετα αισθήματα. Με κοινό παρονομαστή, ναι, αλλά αντίθετα.

Κι εγώ, που σε ερωτεύτηκα, λοιπόν, εύχομαι οι μέρες σου να κυλάνε αργά και βασανιστικά. Με ρουτίνα βαριά σαν βράχο, κι από χρώματα να σου περισσεύει το γκρι. Εύχομαι να σου λείπω πιο πολύ απ’ ό,τι με ήθελες.

Ας μην έχουμε αυταπάτες, δεν είναι πολιτισμένη κατάσταση ο έρωτας. Είναι άγρια, πρωτόγονη κι αρρωστημένη. Όσοι ερωτεύτηκαν το ξέρουν. Ούτε καλοσύνες, ούτε ευγενικές πράξεις, ούτε χλιαρότητες. Πάθος στο ζενίθ, να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας και να θέλουμε κι άλλο. Να αγγίζουμε την κορυφή και να μη μας αρκεί.

Γι’ αυτό και δεν τον αντέχουν όλοι, γι’ αυτό τον αποφεύγουν πολλοί. Δεν τον σηκώνεις εύκολα τον έρωτα. Θέλει άντερα, θέλει νεύρο, θέλει δύναμη. Κανένας αδύναμος δεν ερωτεύτηκε, επί της ουσίας, ποτέ. Καμία λογική δε χώρεσε τον έρωτα, κανένας εγωισμός δεν έμεινε αλώβητος στο πέρασμά του, καμία μετριότητα δεν τον άντεξε.

Στο γνωστό δίλημμα «έρωτας ή τίποτα», η απάντηση θα ‘ναι πάντα η ίδια: Έρωτας με τα μπούνια.