Τα ρούχα σου στο πάτωμα

Πιστεύω στους ανέμους που σηκώνουν τα φουστάνια, στις θάλασσες που μας καταπίνουν, στον ήλιο που μας ομορφαίνει,  στα ύψη που δεν αντέχουμε και στα χαμηλά που πρέπει να (ξε)περάσουμε.

Πιστεύω στο δέρμα που ανατριχιάζει, στα ζουμερά φιλιά, στα αγωνιώδη βλέμματα, στα μπλεγμένα μαλλιά, στα μπερδεμένα μυαλά και στα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα.

Πιστεύω στις πιο κρυφές σκέψεις, στις χρήσιμες απουσίες, στις καλοδεχούμενες ήττες, στις απροσδόκητες νίκες, στα φοβισμένα βήματα και στις αποφασιστικές κινήσεις.

Πιστεύω στους χορτασμένους ανθρώπους, στα καθαρά μάτια, στα ζεστά χέρια, στις αγκαλιές που έγιναν σπίτια και στους φίλους που έγιναν πατρίδα.

Πιστεύω στους εραστές που δε λάκισαν, στα χάδια που δεν πρόλαβαν να χαριστούν, στις σχέσεις που δεν πρόλαβαν να σαπίσουν, στους ανομολόγητους έρωτες, στη δυσεύρετη ευτυχία, στα μεθύσια, στα άδεια κρεβάτια, στο βάρος σου πάνω μου, στα βρόμικα λόγια, στα ρούχα σου στο πάτωμα.

Και πιστεύω πως με όλα αυτά θα τα καταφέρουμε, τελικά…