Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Γράφει η Τ.
Προσωπικά αυτό που με βοήθησε περισσότερο να κόψω το αλκοόλ ήταν να καταλάβω από πού προέρχεται η επιθυμία μου για αυτό και τι είδους γεγονότα με κάνουν να το αναζητώ. Για παράδειγμα συνειδητοποίησα ότι είχα πολλές περισσότερες πιθανότητες ν’ αναζητήσω ένα ποτήρι κρασί αν ήμουν έξω με παρέα που έπινε ή αν επισκεπτόμουν το πατρικό μου στο οποίο είχα πολύ άσχημες αναμνήσεις. Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα δεν ήταν προφανώς το ένα ποτήρι αλλά η ανάγκη που ένιωθα να πιω όλο και περισσότερα σε συγκεκριμένα μέρη, δίπλα σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Όταν το κατάλαβα αυτό έγινε πολύ πιο απλό να απομακρυνθώ από το αλκοόλ και να θέσω όρια που θα μου επέτρεπαν ν’ αισθάνομαι ασφάλεια ως προς την επιλογή μου να μην ξαναπιώ.
Μας εκμηστυρεύεται ο Γ.
Το να κόψω την εξάρτηση που είχα με το χ@ρτο ήταν μια μακροχρόνια και δύσκολη διαδικασία η οποία έγινε ευκολότερη μόνο όταν αποδέχτηκα πως τον λόγο που δοκίμασα εξαρχής. Ο λόγος λοιπόν ήταν ότι δοκίμασα όσο ήμουν μικρός για την παρέα επειδή ντρεπόμουν να λέω συνέχεια όχι και να με βγάζουν λάθος. Ο καιρός όμως περνούσε κι εγώ έβρισκα συχνά τον εαυτό μου να είναι τόσο μαστουρωμένο που να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα. Εξαιτίας της εξάρτησής μου έχασα πολλές κοπέλες από δίπλα μου που πραγματικά μου άρεσαν και σιγά-σιγά όλο αυτό με έκανε να καταλάβω πως αυτό που με κρατούσε πίσω ήταν η παρέα μου -όχι ότι εγώ δεν έφταιγα, αλλά εκείνη δε βοηθούσε. Άλλαξα παρέα λοιπό, αποδέχτηκα το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι που αγαπούσα τόσα χρόνια δεν αποτελούσαν ένα καλό περιβάλλον για μένα και σιγά-σιγά προχώρησα -και το έκοψα.
Μοιράζεται μαζί μας η Κ.
Για μένα, το μόνο πράγμα που βοήθησε όντως να καταπολεμήσω την εξάρτησή μου με το τσιγάρο -και μιλάμε για 2 πακέτα την ημέρα, όχι αστεία-, ήταν να έχω προγραμματισμένο το πώς θα αντιδράσω αν με πιάσει η επιθυμία να το βάλω στο στόμα μου. Π.χ. ήξερα πως στη δουλειά δεν είχα πολλές επιλογές οπότε έπαιζα με stress ball και μασούσα συνέχεια τσίχλα, ενώ είχα πάντα μαζί μου μικρά σνακ για να μασάω όταν με έπιανε τρέλα και νόμιζα ότι αν δεν κάνω τσιγάρο θα τα χάσω. Στο σπίτι ήταν πιο εύκολο για μένα προσωπικά γιατί δεν είχα γύρω μου ανθρώπους με πακέτα στην τσέπη και στην τσάντα. Όταν δεν άντεχα πήγαινα για περπάτημα, έπαιρνα τηλέφωνο μια φίλη που δεν κάπνιζε να βγούμε για καφέ ή μαγείρευα μιας κι είναι το χόμπι μου. Φυσικά, τα λεφτά που κρατούσα για τσιγάρα όταν πληρωνόμουν, άρχισα να τα τρώω ή να τα δίνω στη μαμά μου να τα κρατήσει και να μη μου τα δώσει μέχρι να κόψω το κάπνισμα.
Μας εξομολογείται ο Μ.
Ένα τιπ που χρησιμοποίησα για να κόψω την εξάρτηση που είχα με το fast food ήταν να μοιραστώ μ’ όλους τους ανθρώπους δίπλα μου ότι θα σταματήσω να παραγγέλνω κάθε μέρα και θα αρχίσω να τρώω πιο υγιεινά -γιατί στα 30 είχα τριγλυκερίδια. Από τη στιγμή που το μοιράστηκα μαζί τους, ένιωσα ότι αυτή είναι μια δήλωση που πρέπει να γίνει πραγματικότητα και με κάποιον τρόπο όσο περνούσαν οι μέρες ένιωθα ότι θέλω να κάνω περήφανους όχι μόνο τους ανθρώπους μου αλλά και μένα. Δε λέω ότι δεν υπήρχαν μέρες που έφαγα απέξω ή που ένιωσα χάλια, αλλά το πράγμα αργά και σταθερά δούλεψε, με μένα να ενημερώνω για κάθε εξέλιξη στα γεύματά μου και την υγεία μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
