Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Γράφει η Φωτεινή Γιάμα. (#φωτεινή_κατάσταση)
Μόλις εχθές καβγάδισα τελευταία φορά, σε πρώτη συνάντηση μάλιστα με άντρα που μιλούσα κάθε μέρα κι είπαμε να βρεθούμε μιας και μένουμε κοντά. Σαν άνθρωποι σκεφτήκαμε να πάμε για ένα κρασί. Είπα ένα αστείο, το οποίο δεν κατάλαβε και προσπάθησα να του εξηγήσω. Μου απάντησε «θες δηλαδή να μου πεις ότι είμαι χaζός και δεν κατάλαβα το αστείο σου;». Του απάντησα πως «όχι, δεν πιστεύω ότι είσαι χaζός» και του εξήγησα πως θεωρώ φυσιολογικό να μην κατάλαβε το αστείο αφού δε με γνώριζε καλά. Μου είπε ότι τον πρoσβάλω.
Του είπα έπειτα ότι δεν είχα τέτοια πρόθεση αλλά για να μην τα πολυλογώ, μου είπε πως θύμωσα όταν μου είπε ότι τον πρoσβαλα και ότι πήγα εκεί για να βγάλω τα απωθημένα μου! Του ζήτησα να με γυρίσει σπίτι, τον ευχαρίστησα και ακόμα δεν κατάλαβα πώς έγινε όλο αυτό!
Μας εξιστορεί ο Φώτιος Λαμπαδάριος. (#φωτο_γράφει)
Το τελευταίο πράγμα για το οποίο μάλωσα, δεν ήταν κάτι άλλο από μια θέση πάρκινγκ παρακαλώ. Ήταν 01:30 όταν και γύριζα από μια νυχτερινή έξοδο. Μετά από μια περίπου ώρα που έψαχνα να βρω πάρκινγκ, είδα ένα αυτοκίνητο να φεύγει, αλλά να βάζει ένα κουτί στη θέση που βρίσκονταν -μάλλον ήθελε να ξαναγυρίσει και να έχει σίγουρη θέση. Σαν γάτα που είμαι, μόλις έφυγε, πήγα λίγο πιο μπροστά, πήρα το κουτί και όπως πήγα με το αμάξι να κάνω όπισθεν, μια κοπέλα ήρθε, μπήκε με τη μούρη του αυτοκινήτου, άνοιξε το παράθυρο και μου είπε «ευχαριστώ δεν ήταν ανάγκη», γελώντας εiρωνικά. Δε θυμάμαι καλά, αλλά πρέπει να είχα εκφράσει όσα «γαλλικά» ήξερα. Η συνέχεια γνωστή, έψαχνα για άλλη μια ώρα για να βρω πάρκινγκ.
Μας εκμυστηρεύεται η Κατερίνα Μάρου. (#whispers)
Μάλωσα για τα μαξιλάρια του καναπέ. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να τα φτιάχνει όταν σηκώνεται. Hello, υπάρχουμε κι εμείς οι ψυχαναγκαστικοί εδώ που δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε και πρέπει να τρέχουμε από πίσω σας να τα διορθώνουμε.
Μας γράφει ο Α.
Το τελευταίο πράγμα για το οποίο μάλωσα είναι τα παπούτσια στο χαλί. Όταν μπαίνουμε σ’ ένα ξένο σπίτι βγάζουμε τα παπουτσάκια μας βρε παιδιά, τόσο δύσκολο είναι; Κρίμα να ξενερώνεις τον άλλον γιατί δεν μπαίνεις στον κόπο να σεβαστείς τον χώρο του και τη φιλοξενία του.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
